— Гэта мая бабуля, — сказала Чамярына Янаўна, — нядоўга ёй жыць. Шмат зла зрабіла яна не па сваёй волі. Яе лістамі атруціліся два зайцы, два дзікі і нават адно ласяня. Шкадуе бабуля, што памрэ і ні чалавек, ні звер не скажа пра яе доброга слова. Вось вы выкапайце яе з карэннем, памыйце, высушыце, настойце на спірце, і праз тыдзень…
Чамярына Янаўна нахілілася да майго вуха і пачала ціха шаптаць. Мусіць, баялася, што пра яе таямніцу пачуе грыб вясёлка.
— Толькі памятайце, — сказала ўжо ўголас, — гэты настой паможа толькі тройчы. Адзін раз чалавеку, другі раз зверу, а трэці раз птушцы… Божа, уратуй вас, не пазбавіцца ад яго пасля гэтага.
Я паабяцаў Чамярыне Янаўне выканаць усё, што яна сказала. Нарваў верасу, выкапаў чэмер-чамярыцу і падаўся дадому.
Праз тыдзень пераступіў парог хворай жанчыны. Падбадзёрыў яе, развесяліў.
— Вылечу цябе, — кажу, — ёсць у мяне чарадзейныя кроплі. Накапаў я чэмер-чамярыцы ў лыжку, папрасіў жанчыну выпіць. Яна выпіла і адразу заснула. Шэсць дзён хадзіў я да яе раніцай, днём і вечарам. На сёмы жанчына паднялася з пасцелі. Дзеці плакалі ад шчасця. Не салгала, не падвяла Чамярына Янаўна. I я баяўся ашукацца, падвесці яе. Настой чамярыны насіў заўсёды з сабою, не дай бог хто-небудзь знойдзе…
Неяк на двор наш прыбіўся худы, зблажэлы мядзведзь. Бурая поўсць у крыві, з рота белая пена валіць. Мы з бабай спалохаліся, схапіў я стрэльбу, хацеў забіць мядзведзя, а ён жаласна глядзіць на мяне малымі чырвонымі вочкамі, усё роўна як просіць ратунку. Шкада стола Мішку. Прынёс яму малака, хлеба. Не есць. 1 тут, каласочкі-красачкі, успомніў я пра чэмер-чамярыцу. Наліў у скавараду вады, накапаў туды чамярынага настою і паднес Мішку. Той давай жлукціць ваду. Выпіў і глядзіць на мяне, маўляў, яшчэ давай.
— Хопіць, — кажу, — ідзі спаць.
Паслаў яму ў хляве саломы, і Мішка адразу ж захроп.
— А што, калі ноччу прачнецца, карову задушыць ці каня? — злавала баба.
— Не памром, — кажу, — неяк пражывём, — чуе звер добрых людзей, нездарма да нас завітаў.
Неўзабаве акрыяў Мішка. Не спяшаўся ў лес, да самай зімы жыў у нас. Ваду насіў, памагаў дровы траляваць, посцілкі цягаць. Знік позняй восенню. Пэўна, пайшоў бярлогу шукаць. Нябось выспіцца за зіму і прыйдзе да нас з бабуляй у госці.
Выратаваў я, каласочкі-красачкі, ад смерці яшчэ самую гордую птушку — ястраба. Не захацеў ён пакідаць нас з бабуляй, цяпер ад каршуноў курэй аберагае і такі хітры, вясёлы. Падымецца высока-высока, пасля падае каменем уніз, быццам хваліцца, які ён спрытны. Глядзім на яго з бабуляй і маладзеем. Таксама хочацца подняцца да нябёс. Толькі не адпускае зямля. Нават ястраб назад вяртаецца, куды ўжо нам, старым. На зямлі трэба жыць у згодзе і чалавеку, і зверу, і птушцы, і той жа чэмер-чамярыцы.
Штогод прыходжу я ў гэтае балотца, шукаю Чамярыну Янаўну, але так і не знаходжу яе. Давайце, дзеткі, мае вы кветкі, пагукаем, паклічам, а раптам адзавецца: «Ээй, дзе вы-ы, ого-го! Чамярына Янаў-на-а!»
Мы памагаем дзеду Манюкіну, крычым-гукаем, ды толькі рэха адзываецца. Маўчыць чэмер-трава.
Тэлеграма ад Радзівіла
Ой, дзед, ой, хітрун! Апрануўся, як у нядзельку, і ўсё нешта на вуліцу паглядае. Мы хацелі збегаць на рэчку, там акунь добра клюе. Не пускае дзед, пасадзіў нас на лаўку насупраць хаты і зубы замаўляе. Нябось кагосьці чакае… Нас не правядзеш: пэўна, паштальёнку. Бунь яна ходзіць ад хаты да хаты. Зараз каля нас апынецца.
— Дзень добры! — вітаецца цётка Соня. — Вам, дзеду, тэлеграма нейкая дзіўная. З-за мяжы. На пошце начальніца казала — з Англіі, во!
Дзед здзіўлена хмыкнуў, загадаў Аленцы бабулю гукнуць. Тая адразу ж выйшла на вуліцу, павіталася з паштальенкай.
— Тут мне тэлеграма, — сказаў дзед, — нібыта ад ангельцаў. Там у мяне блізкіх сяброў і сваякоў нямашака, хіба што стрыечны брат успомніў…
— Чулі, чулі, — засмяялася бабуля, — князь Радзівіл. Ты, Сонечка, не зважай на старога дурня. Ён, калі ўчаўпе сабе што-небудзь у галаву, то сам сабе паверыць. Знайшоўся мне нашчадак Радзівілаў!
— Але тэлеграма сапраўды з Лондана, — сказала паштальёнка, — і падпісаў яе Радзівіл.
Каб гром грымнуў з яснага неба, мы так бы не здзівіліся. I баба Аўдоля, і мы з Алёнай, і хлапчукі-суседзі быццам анямелі.
— Чытай ужо хіба, — папрасіў паштальёнку дзед, — я акуляры ў хаце пакінуў.
«Паважаны спадар Манюкін, — прачытала цётка Соня, — у бліжэйшы час я прышлю афіцыйнае пацвярджэнне, што вы належыце да самага старажытнага і шляхетнага роду Радзівілаў. З гэтай паперай вас, несумненна, прымуць у клуб беларускай шляхты пад старшынствам дробнага шляхцюка Г.