Дзяўчынка трымала палец у носе. Гмурман адарваўся ад газэты. Ён не цярпеў чытаць з экрана кампутара і аддаваў перавагу сапраўднаму прадукту з пахам друкарскай фарбы.
— Што? — ён паправіў акуляры.
Хлопчык устаў на дыбачкі і паставіў на прылавак чорны пакет. Усярэдзіне было нешта цяжкае. Пакет крыху зьехаў наніз, і зь яго паказалася шырокае рыльца слоіка. Ён зрабіў крок назад.
— Дзеці, — сказаў Гмурман, — аналізы прымаюць насупраць Батанічнага саду. Там ёсьць эўрапейская мэдыцына.
«Не на ноч сказаўшы», — дадаў ён сабе пад нос: печань нагадала пра сябе.
Дзяўчынка паглядзела на старога. «За такія вочы некалі будуць ехаць у зачынены шлягбаўм!» — падумаў Гмурман. Ён паляпаў па кішэнях камізэлькі, залез у шуфляду стала і дастаў бляшаную скрынку зь ледзянцамі, якія засталіся з тых часоў, калі ён яшчэ спрабаваў кінуць курыць.
— Дзякуй, — дзяўчынка сунула цукерку за брудную шчаку і зрабіла кніксэн. Стары ўсьміхнуўся, зморшчыны разгладзіліся, печань крыху адпусьціла.
— І кавалер хай не саромеецца.
— Я не кавалер, — пакрыўдзіўся хлопчык.
— Ён не кавалер, — пацьвердзіла дзяўчынка.
Гмурман падняў рукі ўгору. Хай будзе не кавалер.
— Ён Сеня, — сказала дзяўчынка. Палец перабраўся з правай наздры ў левую.
— Ах, Сеня… Вельмі прыемнае імя. А вас як завуць? — ён паглядзеў на дзяўчынку.
Ён іх раней бачыў, яны жылі на суседняй вуліцы. Дзеці як дзеці — ганялі на роліках па асфальце, поркаліся ў прыдарожным пыле, гулялі ў мяч проста пасярэдзіне дарогі…
— Каця. Мне хутка будзе пяць гадоў. А вас?
Гмурман не чакаў пытаньня і крыху разгубіўся.
— Мяне можна называць Барыс Львовіч. Хай Сеня возьме ледзянец.
Хлопчык нерашуча муляўся.
— Малады чалавек, — падбадзёрыў яго Гмурман, — глядзіце, пасьля пашкадуеце.
Сеня зрабіў маленькі крок да бляшанай скрынкі, якая ляжала на прылаўку каля чорнага пакета. Каця дакорліва пакруціла галавой. Хлопчык адступіў.
— Яму нельга салодкае, — строга сказала Каця, — ён у шпіталі ляжаў.
Гмурман спачувальна ўздыхнуў.
— Ох, як нядобра.
Ён узяў скрынку, зьбіраючыся схаваць яе назад у стол, але спыніўся і запрапанаваў Каці яшчэ адну цукерку.
— Ну дык вось, — ён павярнуўся і паказаў на паліцы, даючы зразумець, што гатовы распачаць дзелавую частку: — Людзі сюды здаюць рэчы.
На паліцах уперамежку ляжалі парцалянавыя сабакі, кітайскія вазы, антыкварныя відэакамэры. Невялікая мініятура малавядомага мастака галяндзкай школы суседнічала з парусьнікам, які быў зь любасьцю ўціснуты ў бутэльку з вузкім рыльцам. Рэчаў было шмат, яны былі розныя. Наборы сталовага срэбра чаргаваліся з падзорнымі трубамі ручной работы, цяжкі што не падняць камінны гадзіньнік суседнічаў з альбомамі, напханымі паштовымі маркамі.
Хлопчык падышоў да прылаўка, зьняў пакет. У слоіку плавала невялікая рыбка. Гмурман узьняў акуляры на лоб, падсьлепавата прыжмурыўся, пасьля апусьціў іх і павярнуўся да хлопчыка.
— Гэта табе дзе? — спытаўся ён. — Гэта табе заапарк?
Хлопчык зьлёгку пляснуў сястру далоньню па сьцягну. «Я ж казаў», — зашыпеў ён.
— Адчапіся, — Каця павярнулася да Гмурмана. — Яна ўмее гаварыць.
Гмурман паглядзеў на Кацю, пасьля на слоік. Звычайная залатая рыбка.
— Вядома, — ён дазволіў сабе крыху ўсьміхнуцца. Сапраўдны талент расьце на суседняй вуліцы. Шыкоўная зьмена. Сеня глядзеў у падлогу.
— Яна сказала… — працягнула Каця, але Сеня зноў паспрабаваў яе абарваць. — Адчапіся!
Каця павярнулася і ўдарыла брата па плячы. Гмурман цярпліва чакаў.
— Яна сказала, што толькі адно засталося.
Каця для большай пераканаўчасьці ўзьняла ўгару ўказальны палец. Сеня моцна таргануў сястру за сукенку. Каця ўдарыла брата па патыліцы.
— Дзеці, — Гмурман сабраў бровы да пераносься, паспрабаваў прыбраць з голасу рыпучы старэчы гук, — тут вам не спартовы бокс. Тут вам лямбард.
Хлопчык апусьціў галаву яшчэ ніжэй і гучна засоп.
— Так ня пойдзе, — Гмурман, трымаючыся за печань, выйшаў з-за прылаўка. Ён дастаў з кішэні камізэлькі чыстую насоўку і прыклаў яе да Сеневага носа.