— Налягайце, малады чалавек, — ён глядзеў на паліцы, — не саромцеся.
Каця засьмяялася, брат бліснуў вачыма.
— Мы будзем чысьціць каналізацыю, ці што? — спытаўся Гмурман, ён ужо бачыў тое, што шукаў. — Выганяйце соплі!
Сеня пачаў з усяе сілы трубіць.
— Выдатны вынік, — канстатаваў Гмурман, калі ў носе нічога не засталося. Ён зьняў з паліцы падробныя дуэльныя пісталеты.
— Ведаеш, хто такі Пушкін?
У хлопчыка бліснулі вочы, калі ён убачыў зброю.
— Гэта Джэк Верабей? — хлопчык падняў галаву.
Гмурман працягнуў футарал. Пісталеты былі ўдвая лягчэйшыя за сапраўдныя.
— Вывучай.
А сам тым часам прыклаў насоўку чыстым канцом да Кацінага носа.
— Праверым, што ў вас робіцца ў дзірачках, мілая паненка.
Каця з гатовасьцю пачала смаркацца.
— Выдатны вынік, — паўтарыў Гмурман. Шаркаючы і трымаючыся за печань, ён вярнуўся за стойку. — Працягнем.
— А яна, — хлопчык паказаў пісталетам на сястру, — яна захацела ляльку. Як Барбі, толькі каб яшчэ лепшая.
Сеня прыцэліўся ў парцалянавую кампазыцыю «Баваўнаробы абмяркоўваюць праект сталінскай канстытуцыі».
— А ён ёй адразу галаву адламаў, — паскардзілася Каця. — У яе вочкі і згасьлі. Яна ніпаякому больш не размаўляе. Ні добры дзень, ні сэнк'ю.
— Бах-бах, — Сеня стрэліў, баваўнаробы, відаць, яму адказалі, і ён прыгнуўся. Кулі прасьвісталі каля галавы.
— А ён папрасіў у рыбкі марозіва — і зьеў. А яму нельга.
— Ты таксама ела, — Сеня працягваў адстрэльвацца.
— Я трошкі, — дзяўчынка зьвярнулася да Гмурмана, — зусім трошкі, — яна разьвяла далонькі. — А ён — цэлае вядзерца.
Барыс Львовіч зразумела ўсьміхнуўся: «Я з табой, Каця». Сеня працягваў ухіляцца ад уяўных куляў.
— Нічога ня трошкі.
Яго, здаецца, паранілі, але ён мужна выглядаў цэль.
— Ты дрэнны!
Гмурман убачыў, што Каця сабралася плакаць, і пасьпяшаўся ўмяшацца.
— Ты зробіш мне дзірку ў пячонцы, тэрарыст, — Гмурман жэстам запатрабаваў, каб ён спыніў страляніну.
Хлопчык насупіўся, пакруціў пісталет і неахвотна паклаў яго на прылавак.
— А яна сказала, — Каця паказала на слоік, — што яшчэ можна толькі адно ў яе прасіць. А ён, — Каця тыцнула ў брата пальцам, — хоча пажарную машыну.
— Вялікую? — на ўсялякі выпадак перапытаў Гмурман.
— Так, — Каця асуджальна паглядзела на брата.
— Я ў цырк не хачу, — хлопчык надзьмуўся.
— У цырку прыгожа, — Каця летуценна паглядзела на столь, — там прынцэсы.
Яна ўдарыла брата па плячы. Ён скрывіўся ад болю і пачаў яго расьціраць.
— Нічога там не прыгожа, — Сеня паспрабаваў ударыць у адказ, але Каця ўхілілася і пачала бегаць вакол яго:
— Прыгожа! Прыгожа!
Яна лётала як шалёная. Гмурман узьняў акуляры на лоб. «Бедныя мужчыны, — падумаў ён, гледзячы, як разьвіваюцца яе кудзеркі, — у вас засталося ўсяго дванаццаць, у скрайнім выпадку, трынаццаць спакойных гадоў».
— Дзеці! — ён пляснуў у далоні. Каця не зьвярнула ўвагі. — Што ты лётаеш, як Абэбэ Бікіла ад свайго начальніка. Перастань, а то мне зробіцца дрэнна ў вочным дне.
Каця спынілася.
— Дык што вы хочаце, каб я ня мог адмовіцца? — спытаўся Барыс Львовіч.
Дзеці паглядзелі адно на аднаго.
— Хочам, каб яна была ў вас, — пачала Каця.
Гмурман глянуў на рыбку. Тое, што адбывалася за межамі слоіка, яе відавочна не датычыла.
— Гэта вы самі прыдумалі? — спытаўся ён.
— Так, — сказаў Сеня.
— Не, — тупнула ножкай Каця, — гэта рыбка сказала.
— А што яшчэ сказала рыбка? — пацікавіўся Гмурман.
— Што, калі мы вырасьцем, вы нам яе аддасьцё, — сказалі дзеці адначасна.
— Яна тады зробіць яшчэ раз усё, што мы захочам, — дадаў Сеня. — Толькі адзін раз.
— Дапусьцім, — згадзіўся Гмурман. — А што яна любіць абедаць?
— Ня ведаю, — сказала Каця. — Я ўчора ўпусьціла вядзерца ў сажалку, Сеня дастаў, і яна была там.
— А марозіва яна ня есьць, — дадаў Сеня аўтарытэтна, — я ёй прапаноўваў.
«Марозіва ня есьць», — чамусьці запісаў Гмурман на паперцы, што трапіла пад руку.
— Добра, дзеці.
Ён прыгадаў, што акварыюм пакінулі ў заклад амаль пяць гадоў таму. Яго трэба толькі адмыць.
— Хай гэтую ноч яна ў слоіку дыхае, а заўтра разам будзем рабіць ёй катэдж. Дамовіліся?
Дзеці кіўнулі.
— Усё? — на ўсялякі выпадак спытаўся Барыс Львовіч.
— Усё, — адказаў Сеня.
Каця зрабіла кніксэн. Гмурман глядзеў ім усьлед і ўсьміхаўся. У дзьвярах сястра яшчэ раз бухнула брата ў сьпіну.