– Tak. Po prostu nie wiem, z kim mam się skontaktować – odparowałam. Nie lubię, jak ktoś sprawia, że czuję się nieprzygotowana. I psuje mi koncept. Jak zwykle, nie wypadłam przed nim najlepiej, zwłaszcza że jego krytyka mojej metodologii nie była zbyt uzasadniona.
– Niech pani spróbuje w wydziale osób zaginionych.
Usłyszałam sygnał.
Wciąż byłam wściekła, kiedy telefon znowu zadzwonił.
– Doktor Brennan – warknęłam w słuchawkę.
– Wybrałam chyba nie najlepszą chwilę…? – Miękki akcent z Południa silnie kontrastował z nosowym francuskim Claudela.
– Doktor Jeannotte?
– Tak. Ale proszę mi mówić Daisy.
– Wybacz mi, Daisy. Ja… to było kilka ciężkich dni. Co mogę dla ciebie zrobić?
– Znalazłam kilka ciekawych materiałów na temat rodziny Nicolet dla ciebie. Nie chciałabym wysyłać ich przez kuriera, bo kilka z nich to stare i prawdopodobnie wartościowe egzemplarze. Może byś wpadła po nie?
Rzuciłam okiem na zegarek. Było po jedenastej. Do diabła, czemu nie. Może kiedy będę w campusie, popytam o Annę. Będę miała coś dla siostry Julienne.
– Podjadę przed dwunastą. Może być?
– Świetnie.
Znowu byłam za wcześnie. Znowu drzwi były otwarte, a w biurze młoda kobieta przerzucała czasopisma. Zastanawiałam się, czy to ten sam stos, który asystentka Jeannotte porządkowała w środę.
– Halo, szukam doktor Jeannotte.
Kobieta obróciła się i jej wielkie kolczyki w kształcie kół zakołysały się i błysnęły w słońcu. Była wysoka, może metr osiemdziesiąt, z ciemnymi, krótko obciętymi włosami.
– Zeszła na chwilę na dół. Czy jest pani umówiona?
– Jestem trochę za wcześnie. Nie szkodzi.
W biurze znowu było tak ciepło. Zdjęłam kurtkę i wetknęłam rękawiczki do kieszeni. Kobieta wskazała mi wieszak i powiesiłam na nim kurtkę. Przyglądała mi się bez słowa.
– Ona ma mnóstwo czasopism – zagadnęłam, wskazując stos na biurku.
– Wydaje mi się, że pół życia spędzam sortując je. – Bez wstawania położyła jedno z nich na półce nad swoją głową.
– Ale wzrost się tu pani przydaje – zagadnęłam.
– Czasami tak.
– Poznałam asystentkę doktor Jeannotte w środę. Też układała czasopisma.
– Aha. – Dziewczyna wzięła do ręki kolejne i spojrzała na jego grzbiet
– Jestem doktor Brennan.
Wsunęła egzemplarz na półkę na wysokości oczu.
– A pani to…? – nie ustępowałam.
– Sandy O'Reilly – odparła nie odwracając się.
Zastanawiałam się, czy może uraziłam ją tymi uwagami o wzroście.
– Na pewno zapamiętam, Sandy. Ale wtedy w środę, imienia tamtej asystentki nie poznałam…
Wzruszyła ramionami.
– Anna tym się na pewno nie przejęła.
Zdrętwiałam. Nie mogłam mieć aż tak dużo szczęścia.
– Anna? – zapytałam. – Anna Goyette?
– Tak. – Wreszcie się do mnie obróciła. – Zna ją pani?
– Nie, niezupełnie. Studentka o tym nazwisku jest spokrewniona z jedną z moich znajomych i zastanawiałam się, czy to nie będzie ta sama osoba. Jest tutaj dzisiaj?
– Nie. Chyba jest chora. Dlatego ja pracuję. Zwykle mnie tu nie ma w piątki, ale Anna nie mogła przyjść, więc doktor Jeannotte porosiła mnie, abym ją zastąpiła.
– Chora?
– Tak, chyba tak. Właściwie to nie wiem. Wiem tylko, że znowu jej nie ma. Ale to nic. Przyda mi się ta kasa.
– Znowu?
– No tak. Zawala coś ostatnio. Wtedy zwykle ja tu ląduję. Niby dobrze jest zarobić trochę dodatkowego grosza, ale przez to nie mogę poświęcić pisaniu mojej pracy tyle czasu, ile bym chciała. – Zaśmiała się, ale w jej głosie wyczułam irytację.
– Czy Anna ma problemy ze zdrowiem?
Sandy przechyliła głowę i spojrzała na mnie.
– Dlaczego pani tak się nią interesuje?
– Nie, nie interesuję się nią. Przyjechałam tu po materiały, które ma dla mnie doktor Jeannotte. Ale jestem przyjaciółką ciotki Anny i wiem, że jej rodzina niepokoi się, bo nie widzieli jej od wczoraj rana.
Pokręciła głową i sięgnęła po kolejne czasopismo.
– Powinni się o nią martwić. To dziwaczka.
– Dziwaczka?
Położyła gazetę na półkę i obróciła twarz w moją stronę. Jej oczy długo mi się przyglądały, jakby mnie oceniała.
– Jest pani przyjaciółką rodziny?
– Tak. – W pewnym sensie.
– Nie jest pani detektywem, reporterką ani nikim takim?
– Jestem antropologiem. – To była prawda, choć może niezbyt dokładna. – Pytam, bo ciotka Anny dzwoniła do mnie dziś rano. A kiedy okazało się, że mówimy o tej samej osobie…
Sandy przeszła przez biuro i wyjrzała na korytarz, a potem oparła się o ścianę tuż obok drzwi. Było oczywiste, że nie przejmuje się swoim wzrostem. Nosiła głowę wysoko, a jej ruchy były długie i powolne.
– Nie chciałabym powiedzieć nic, co mogłoby kosztować Annę jej pracę. Albo mnie. Proszę nie mówić nikomu, skąd pani to wie, a zwłaszcza doktor Jeannotte. Nie podobałoby jej się to, że rozmawiam o jej studentce.
– Masz moje słowo.
Wzięła głęboki oddech.
– Anna się chyba w coś wplątała i trzeba jej pomóc. I to nie tylko dlatego, że muszę za nią pracować. Kiedyś byłyśmy przyjaciółkami, a przynajmniej dużo czasu spędzałyśmy razem w zeszłym roku. Potem się zmieniła. Odpłynęła. Myślałam o tym, czy nie zadzwonić do jej matki. Ktoś powinien wiedzieć…
Przełknęła ślinę i przerzuciła ciężar ciała na drugą nogę.
– Anna spędza dużo czasu w poradni, bo jest nieszczęśliwa. Znika na całe dnie, a kiedy się pojawia, nie ma w niej żadnego życia, tylko się tu kręci. I zawsze jest podenerwowana, jakby była gotowa skoczyć z mostu.
Przerwała i znowu spojrzała mi w oczy, jakby nie mogąc się zdecydować. I dodała:
– Przyjaciółka powiedziała mi, że Anna się w coś wplątała.
– Tak?
– Nie mam bladego pojęcia, czy to prawda i czy powinnam o tym mówić. To nie w moim stylu powtarzać plotki, ale jeżeli Anna ma kłopoty, nigdy bym sobie nie wybaczyła, że nic nie powiedziałam… – Urwała.
Poczekałam.
– A jeżeli to prawda, to ona może dużo ryzykować.
– Jak myślisz, w co mogła się wplątać?
– To jest takie dziwne. – Potrząsnęła głową i kolczyki dotknęły jej policzków. – Słyszy się o takich rzeczach, ale to nigdy nie dotyczy kogoś, kogo się zna.
Znowu przełknęła ślinę i wyjrzała przez ramię na korytarz.
– Przyjaciółka powiedziała mi, że Anna przyłączyła się do sekty. Grupa wyznawców szatana. Nie wiem, czy…
Słysząc skrzypienie desek podłogi Sandy przeszła na koniec biura i wzięła do ręki kilka gazet. Kiedy Daisy Jeannotte pojawiła się w drzwiach, Sandy pochłonięta była pracą.
9
Przepraszam – Daisy uśmiechała się ciepło. – Zawsze musisz na mnie czekać. Poznałyście się z Sandy? – Włosy znowu związane miała w ten sam nienaganny kok.
– Tak. Właśnie rozmawiałyśmy o urokach układania czasopism.
– Często proszę je o to. Kopiowanie i segregowanie. Wiem, to bardzo nudne. Ale prawdziwe badania też są nudne. Moi studenci i pomocnicy są wobec mnie bardzo cierpliwi.
Zwróciła swą uśmiechniętą twarz ku Sandy, ta odpowiedziała na swój sposób i wróciła do gazet. Zdziwiło mnie to, jak inaczej Jeannotte odnosiła się do tej studentki w porównaniu z tym, co widziałam w środę.
– Pozwól, że pokażę ci, co znalazłam. Chyba ci się spodoba. – Uczyniła gest w kierunku kanapy.
Usiadłyśmy, a ona wzięła z małego stolika z mosiądzu stos materiałów i spojrzała na dwustronicowy wydruk. Jej przedziałek dzielił włosy jasną linią.