Telefon milczał.
Duncan spojrzał na zegarek. Siedem minut, stwierdził. Z pewnością dojazd tu zajął mi nie więcej niż siedem minut. Czekał. Patrzył, jak wskazówka osiąga ósmą minutę i chwycił słuchawkę.
Telefon milczał nadal.
Trzęsącą się ręką odwiesił słuchawkę na miejsce.
Zadzwoń, cholera, myślał.
Żadnego dźwięku.
Zaczęła go ogarniać panika. Serce zaczęło mu się kurczyć. Jak oszalały rozglądał się dokoła, przypuszczając, że może pomylił kabiny. Nie widział jednak żadnej innej w pobliżu. Spojrzał na zegarek.
Dziewięć minut.
O mój Boże, myślał, co się stało?
Zdawał sobie sprawę z tego, że jest zimno i że zapadają ciemności. Było tak, jakby został pochwycony w ostatnim świetle dnia, podczas gdy Olivia kryła się w cieniu. Popatrzył dookoła błędnym wzrokiem. Otaczające go miasto wydawało mu się zniekształcone, patrzył na setki znanych mu miejsc, jakby widział je po raz pierwszy.
Dziesięć minut.
– Tommy! – wołał w duchu z rozpaczą.
Wreszcie telefon zadzwonił. Przytknął słuchawkę do ucha.
– Hej, chciałam ci dać trochę luzu, na ruch uliczny itepe – powiedziała Olivia uprzejmie.
Duncan zagryzł wargi.
– Wiesz, że cię obserwujemy, Duncan? Że mamy cię cały czas na oku? Na tym polega ten mały pokaz tresury. Sprawdzać, czy wykonujesz polecenia. A wiem, że nie zawsze. Inaczej było osiemnaście łat temu.
– Gdzie teraz?
– Hurtownia Harris Farm przy autostradzie 9. To ponad dziewięć kilometrów stąd, Duncan. Wiem, że znasz to miejsce. Lubisz tam kupować sadzonki i choinki na Boże Narodzenie. Nawóz pod krzewy. Lubisz pracować w ogrodzie, prawda? Dobrze wiesz, gdzie teraz pojedziesz. A tak, rzeczywiście, cóż, co powiesz na sześć minut? Telefon jest na wprost wejścia, zresztą sam wiesz.
Pobiegł do samochodu.
Kiedy zobaczył hurtownię, przeciął szosę i wjechał pełnym gazem na parking. Sześć minut, myślał. Sześć minut minęło. Gwałtownie wcisnął hamulec, wyskoczył zza kierownicy i zatrzymał się jak wryty: automat był zajęty przez jakąś kobietę.
Kiedy podbiegł do kabiny, spojrzała i poinformowała go:
– Już kończę.
– To pilna sprawa – poprosił Duncan.
Była to kobieta w średnim wieku. Miała na sobie ciepłą parkę.
– Słuchaj mamo, mam pewien problem. Jak tylko skończymy rozmawiać zrobię zakupy w spożywczym i wpadnę po dzieci.
– Proszę – nalegał Duncan. Popatrzył na zegarek. Kobieta rzuciła mu piorunujące spojrzenie.
– Ktoś tu koniecznie musi zadzwonić. Będę u ciebie tak szybko, jak się da. Duncan wyciągnął rękę do słuchawki.
– Odwieś ją! – krzyknął.
– Będę pamiętać o brokułach – powiedziała.
Duncan wyrwał jej z ręki słuchawkę i trzasnął na widełki. Kobieta cofnęła się o krok.
– Powinnam zadzwonić na policję! – oburzała się. – Ty chamski draniu! Duncan odwrócił się do niej plecami. Słysząc jej kroki na żwirowanym podjeździe wpatrywał się w telefon. Kiedy zadzwonił, z ulgą podniósł słuchawkę.
– Olivia? To nie moja wina, ktoś rozmawiał przez telefon i… Przepraszam – powiedział.
Roześmiała się.
– Już blisko, matematyk. Całkiem blisko. Rzeczywiście, nie spodziewałam się usłyszeć, że numer jest zajęty. Komu by się chciało rozmawiać przez telefon na takim zimnie! No cóż, wzloty i upadki. A teraz powiedz, ile czasu jedzie się do Leverett?
– Dwadzieścia minut.
– Dobrze. Przy drodze prowadzącej do centrum miasta, na prawo obok stacji benzynowej znajduje się sklep 7 – 11. Telefon jest tuż przed wejściem. Dwadzieścia minut.
Duncan wdepnął gaz. W ciągu paru sekund wyjechał z Greenfield. Nagie pnie drzew wznoszące się ku niebu po obu stronach drogi rzucały paski cienia na jezdnię. Włączył reflektory, co rozproszyło nieco zapadające ciemności, czuł się jak samotny żeglarz. Do Leverett prowadziła kręta, dwupasmowa szosa. Jeździł tędy wiele razy, ale teraz wydała mu się ona dziwnie nie znana. Przez chwilę miał trudności z utrzymaniem się na swoim pasie; zaciskał ręce na kierownicy, lecz samochód wydawał się dryfować. Opuścił nieco szybę, zimne powietrze napełniło wnętrze auta. Wciąż jednak było mu gorąco, na karku, tam gdzie stykał się z kołnierzykiem kurtki, czuł wilgoć. Spojrzał na dłonie – były białe jak u ducha.
Stację benzynową i sklep tuż obok zauważył minutę przed czasem. Minął dystrybutory i podjechał pod budkę telefoniczną. Wyskoczył z auta i rzucił się do aparatu. Czekał zastanawiając się, co teraz będzie. Dotknął kompasu w kieszeni, wyobrażając sobie jednocześnie, że obserwuje go Olivia.
Ale telefon nie zadzwonił.
Jestem tu, mówił w duchu. Jestem tu.
Jazda uspokoiła trochę jego rozstrojone nerwy. Spojrzał na zegarek. Wszystko jak trzeba, cholera. Jestem tutaj.
Telefon milczał nadal.
Czekał, tak samo jak przedtem. Z początku myślał, że Olivia znowu się z nim bawi, więc nie przejmował się za bardzo. Jednak z upływem kolejnych minut jego niepokój wzrastał, przemieniał się w lęk, potem w lepki strach, w końcu osiągając stan paniki.
Telefon nadal milczał.
Nie miał pojęcia, co robić.
Tak jak poprzednio zaczął się zastanawiać, czy może pomylił lokalizację.
Wzrokiem powędrował po terenie stacji benzynowej. Spostrzegł inną budkę telefoniczną, usytuowaną przy drodze, między parkingiem przed sklepem a wjazdem na stację.
Ponownie popatrzył na telefon przed którym stał, który wciąż pozostawał przeraźliwie niemy.
Nie, uznał, powiedziała, że to ten.
Spojrzał na zegarek. Pięć minut po terminie.
Nie chciał myśleć o konsekwencjach. Wiedział, że Olivia coś szykuje, ale nie wiedział co. Próbował odgadnąć, ale w głowie miał pustkę.
Otaczała go szarość zmierzchu. Niebo ciemniało. Widział swój oddech, zmieniony w obłokach pary, jak dymek z papierosa.
Dziesięć minut po terminie.
Znowu popatrzył w kierunku drugiego telefonu.
Mówiła wyraźnie – stacja benzynowa.
Duncan obiegł ją wzrokiem. Było tam pusto, nie przejeżdżały żadne samochody ani ciężarówki, w powietrzu narastał spokój.
Czuł zimno. Wytężył słuch.
Dzwoni, pomyślał. W głowie zakręciło mu się ze strachu.
Zrobił parę kroków w kierunku stojącej samotnie budki telefonicznej. Przejeżdżający samochód zagłuszył tamten dźwięk, ale po chwili Duncan dał najpierw jeden, potem drugi krok do przodu i wtedy wyraźnie usłyszał ostry dźwięk dzwonka. Obejrzał się przez ramię na telefon obok sklepu. Walczył ze sobą, nie mógł się zdecydować.
Ruszył w kierunku budki.
Dzwonek telefonu brzmiał rozgłośnie w jego uszach.
Przyspieszył kroku. Zaczął biec.
Wtem zobaczył pracownika stacji, jak zmierza do aparatu. Nie! krzyknął w duchu. Nie!
Rzucił się sprintem przez parking.
Pracownik otworzył drzwi i podniósł słuchawkę, po czym zaczął dziwnym wzrokiem w nią się wpatrywać.
– Nie! – krzyknął Duncan. – To do mnie! Nie odwieszaj! Widział, jak mężczyzna ze zdziwieniem patrzy na telefon.
– Tutaj! Tutaj! Cholera, to do mnie! – wrzeszczał, pędząc ze wszystkich sił, dziko wymachując rękami.
Mężczyzna wychylił się z kabiny, patrząc na niego.
– Ty jesteś Duncan?
– Tak!
– Aha, niech mnie szlag. To do pana. Duncan chwycił słuchawkę.
– Tak. Tak! Już jestem! – Zatrzasnął drzwi tuż przed nosem zaskoczonego nieco pracownika stacji, który wzruszył ramionami i odszedł.
– Dobrze się spisałeś, Duncan. Nie sądziłam, że i tym razem ci się uda. Naprawdę… – powiedziała Olivia z udawanym uznaniem.
– Powiedziałaś przed 7 – 11!
– Hej, należy być trochę elastycznym.
– Powiedziałaś to i ja tam byłem.
– Duncan, Duncan, wycisz się. Chciałam tylko wiedzieć, czy jesteś tu, czy nie. – Zaśmiała się nieprzyjemnie. – Zadzwoniłabym za parę minut i na tamten numer. Ciekawa byłam, czy się domyślisz. – Zachichotała.
Duncan głęboko zaczerpnął powietrza. Próbował uspokoić się, ale nie był w stanie. Udało mu się tylko opanować drżenie w głosie.
– Co teraz? – spytał.
– Kierunek. Uważaj, powiem tylko raz. Gotowy?