Spróbował nakazać łomoczącemu sercu spokój. Pomyślał: Nie mamy wyboru.
Miał sucho w ustach. Przed oczami mignęło mu dawne wspomnienie: zobaczył ulicę w Lodi, siebie – wahającego się, trzymającego się furgonetki, jakby stał na brzegu ciemnego oceanu, lękając się, że może zostać wessany w głębinę. Minione lata krzyczały teraz do niego, by nie czekał, nie zwlekał, jak wtedy, nie zmarnował wszystkiego na skutek wątpliwości.
– Nie ruszaj się, Megan – szeptał.
Głęboko zaczerpnął powietrza, przyłożył policzek do kolby karabinu. Cały świat zrobił się nagle miniaturowy, widział tylko jeden punkt gdzieś za czarną przestrzenią, za podwórkiem, nad głową żony i prosto na piersi Ramoną Gutierreza. Zobaczył, że Ramon robi jeszcze jeden krok i zatrzymuje się jakieś pół metra od krawędzi ganku, za którą ukryła się Megan.
Wolno wypuścił z płuc powietrze.
– Wybaczcie mi – wyszeptał. Nacisk palca na spuście był nie do opanowania. Delikatnie cofnął go i wypalił. Huk eksplozji roztrzaskał na kawałki porcelanowe powietrze.
Olivia Barrow śniła o więzieniu. Była znów w celi, w warunkach zaostrzonego rygoru, tyle że tym razem nie sprawdzono, czy zamknięcie jest wystarczające. Była więc w stanie bez trudności pokonać kraty. We śnie czuła zimny dotyk stali, słyszała zgrzytanie otwierającej się bramki. Dała krok naprzód, na pomost na zewnątrz kondygnacji, wiedząc, że dookoła nie ma nikogo i może iść, dokąd chce. Wezbrała w niej nieopanowana radość, lekkość, jak gdyby jej stopy nie ciążyły już dłużej ku ziemi, jakby mogła pofrunąć. We śnie wesoło wybiegła z celi i wtedy usłyszała rozdzierający grzmot, przez ułamek sekundy sadząc, że to burza rozszalała nad jej głową.
Wtedy właśnie nastąpiło raptowne, przeraźliwe przebudzenie.
Usiadła gwałtownie na łóżku, nie zważając na poranny ziąb, i wytężyła słuch.
– Co to było, do diabła? – wrzasnęła piskliwie.
Obok niej podnosił się już Bill Lewis. W słabym świetle świtu jego skóra wydawała się blada, niemal przezroczysta. Oczy miał szeroko otwarte, w głosie nieprzyjemnie przebijało się spanikowane skomlenie:
– Nie wiem. Co to było? Nie mam pojęcia, spałem.
– Zabrzmiało jak strzał.
– Gdzie jest Ramon?
– Nie wiem. Chyba w swoim pokoju.
– Ramon? Ramon! Gdzie jesteś, cholera? – wołała Olivia.
Żadnej odpowiedzi. Pomyślała: Poszedł na górę i zabija ich. Spuściła nogi na podłogę i stanęła nago. Teraz powinien nastąpić drugi strzał. Powinnam słyszeć krzyki. I powinnam słyszeć odpowiedź. Co jest?
– Co on robi? – dopytywał się Bill, jąkając się ze strachu. – Cholera, gdzie on zniknął? Co on wyprawia? Nie rozumiem, przecież tego nie było w planie.
Patrzył przerażony na Olivię.
– To nie było na górze – krzyczał. – To gdzieś z zewnątrz. Ramon!
W głowie Olivii myśli kłębiły się w pomieszaniu. Próbowała zmusić się do spokoju. Myśl! Rób coś! Chwyciła pistolet maszynowy ze stolika. I wtedy poczuła zdumiewający, wyciszony spokój, prawie dziecięce uczucie zadowolenia, jakby znów znalazła się w swoim śnie. Poczuła, jak jej nagość zaczęła pulsować i zaróżowiła się od nagłej fali ciepła.
– Co się dzieje? – krzyczał Bill.
– Idziemy – odparła Olivia spokojnie. – To będzie scena końcowa. Dużymi krokami przeszła przez łazienkę do okna i wyjrzała na zewnątrz.
Zdała sobie sprawę z tego, że Lewis usiłuje właśnie wciągnąć spodnie, i przeklinając zmaga się z zesztywniałymi dżinsami. Sytuacja wydała jej się tak głupia i całkowicie absurdalna, że aż wybuchnęła głośnym śmiechem.
Łoskot pierwszego strzału wyrwał również sędziego Pearsona ze snu. Był na plaży i razem ze swoimi wnukami bawił się w piasku. Gorące słońce rozgrzewało go, mrużył oczy od jego blasku. Widział, jak Megan i Duncan pływają w niebieskozielonych falach. Odwrócił się i powiedział do swojej żony, siedzącej obok.
– Przecież ty nie żyjesz. A ja jestem sam.
A ona uśmiechnęła się, pokręciła głową i odpowiedziała:
– Nikt nie umiera tak naprawdę. I nikt tak naprawdę nie jest sam. Potem, kiedy odwrócił się od niej, rodziny już nie było, plaża przemieniła się w zabarwione czerwienią piaski Tarawy, a on był młodym, przerażonym chłopcem. Usłyszał pojedynczy wystrzał nad głową i rzucił się na piasek, mocno wciskając weń twarz, podczas gdy kula świsnęła tuż obok w powietrzu. We śnie usłyszał słowa: "Tyle że to dzieje się naprawdę". I wtedy się ocknął na jawie.
Błyskawicznie odwrócił się w stronę Tommy'ego, który siedział wyprostowany na pryczy.
– Dziadku!
– Tommy, nareszcie! Mój Boże, oni przyszli po nas!
– Dziadku! – Tommy skoczył prosto w ramiona sędziego. Sędzia Pearson objął go mocno i spojrzał mu głęboko w oczy.
– Teraz, Tommy, teraz! Musimy pomóc im ratować nas.
Tommy przełknął ślinę i pokiwał głową. Sędzia sięgnął pod materac i chwycił metalowy pręt.
– Teraz – powtórzył. – Daj mi rękę. Usłyszeli drugi strzał.
– Szybko, Tommy. Tak jak rozmawialiśmy o tym.
Przepełniła go wewnętrzna moc, sens działania; przypomniał sobie setki przerażających, paraliżujących momentów w walce, jaką toczył niegdyś wśród śmierci i okropności. Poczuł, że jego mięśnie nie są już zmęczone życiem, kości przestały być kruche i stare. Obudziła się w nim butna siła młodości.
Uniósł swoją pryczę z jednej strony i przesunął przez pokój. Z wielkim łoskotem zepchnął ją w dół po schodach, gdzie zatrzymała się, zapierając drzwi stryszku. Skoczył do łóżka Tommy'ego.
– Teraz twoje! Również je spuścił po schodkach, blokując wejście dodatkowo.
Tommy, już ubrany, znajdował się przy ścianie dźgając metalowym prętem z łóżka w naruszony wcześniej fragment ściany. Sędzia Pearson był już obok niego. Kawałek ramy łóżka próbował wcisnąć pod jedną z obluzowanych deszczułek. Wepchnął ją, a potem podważył z całej siły. Rozległ się głośny trzask rozłupywanego drewna. Pierwsza deszczułka odskoczyła od ściany, pękając jak złamana kość. Sędzia krzyknął, gdy ostra drzazga, wbiła mu się w kciuk. Nie zważał na to; walił kawałkiem metalu w tynk. Ściana trzasnęła z hukiem, ukazał się tuman kurzu. Rąbnął w nią jeszcze kilka razy. Zdyszany cofnął się, przymierzając do następnego ciosu, i wtedy usłyszał okrzyk Tommy'ego:
– Dziadku, przebiliśmy się. Widzę niebo!
Sędzia Pearson zacisnął zęby i niepomny swoich lat, wątpliwości i słabości atakował nadal ścianę, dźgając i krusząc rozsypujący się tynk oraz przegniłe drewno z triumfalnym krzykiem.
Pierwszy strzał Duncana uderzył Ramoną w pierś jak cios boksera wagi ciężkiej. Rzucił go do tyłu, na drzwi frontowe. Spazm targnął jego ciałem jak marionetką. Powoli osunął się, usiadł jakby chciał odpocząć. Oczy miał utkwione w podwórko, lecz nie widział nic i zupełnie nie rozumiał, co się z nim stało. Nie rozumiał też, dlaczego nagle zniknęło uczucie zimna. I to była jego ostatnia myśl.
Drugi strzał Duncana trafił go, już martwego, prosto w twarz.
Gdy Duncan wystrzelił po raz drugi, Megan podniosła się i wbiła oszalały wzrok w ciało Ramoną Gutierreza, zbryzgane krwią i strzępami mózgu. Cofnęła się z krzykiem.
Duncan wyprostował się i oparł o mur.
Przez moment dookoła znowu zapanował spokój i cisza rozdzwoniła się w mroźnym poranku.
Czuł, że gardło ma zaciśnięte i suche. Widząc wahanie żony wykrzyknął przeraźliwie:
– Ruszaj! Ruszaj, Megan! Dalej! No już!
Przerzucił ciało przez mur, nieomal upuszczając karabin. Pochwycił go, i krzycząc wciąż: – Ruszaj! Ruszaj! Już! – rzucił się biegiem w jej kierunku.
Jego żona odwróciła się w jego stronę z obłędem w oczach. Zobaczyła, że gwałtownie gestykuluje w kierunku drzwi. Gdy ich oczy spotkały się na moment, dojrzał, że kiwnęła głową. Odwróciła się od ciała na ganku i wydała z siebie okrzyk ni to wściekłości, ni przerażenia.
Z bronią w ręku rzuciła się na schody i przeskakując ciało Ramoną, wpadła do środka.
– To oni! – wołała Olivia głosem, w którym z krzykiem mieszał się śmiech.