Аляксандра Iванаўна падумала крышку. Яна зазiрнула кожнаму ў твар i ўбачыла, што гэта жаданне было добрае. Яна прыкрыла вусны рукой - яны насуперак яе волi ўсмiхалiся.
- Вядома, мы можам, дзецi, - сказала яна. - Я дазваляю вам гэта. Мне здаецца, што Косця згодзен са мной.
I Косця-важаты, таксама паглядзеўшы кожнаму ў твар, убачыў, што гэта жаданне было агульнае.
- Хаця я i за пiянерскую дысцыплiну, - сказаў ён, - але ў дадзеным выпадку мы, вядома, можам. Гэта рашэнне агульнае. А калi так, то мы можам усё.
Тады Коля падазваў да сябе Фiльку i сказаў яму:
- Калi мы можам усё, то выйдзi адсюль i шапнi на вуха барабаншчыку, што я яго зараз заб'ю.
Фiлька выйшаў.
Ён злёгку ўдарыў дзяўчынку па спiне памiж лапаткамi. Але i ад гэтага слабага ўдару яна прысела, ногi яе падагнулiся. Яна перастала стукаць.
- Чалавек заснуў, - сказаў ёй Фiлька, - а ты грымiш на ўвесь свет. Няўжо ты не маеш нiякага сумлення? Хоць самага маленькага, якое павiнна быць у цябе па твайму малому росту?
I ўсе пайшлi, нягучна пакрочыўшы адзiн за адным, а за iмi iшла дзяўчынка з барабанам, падняўшы палачкi ўгару.
XIX
Дзецi не разбудзiлi Таню. Яна прачнулася ў цiшынi i пайшла сама, i румянае ад захаду паветра праводзiла яе да самага дому. Яно асвяжыла ёй грудзi, галаву, плечы, але сумленне ныла болем.
Як раскажа яна пра ўсё гэта мацi, як зможа яе засмуцiць?
Але дома, акрамя старой, яна зноў нiкога не застала.
Яна не папрасiла гарбаты ў старой, нiчога не з'ела i, не здымаючы вопраткi i абутку, легла ў ложак, хоць мацi заўжды забараняла ёй гэта рабiць.
"Няхай, - рашыла Таня. - I што я зрабiла благога - хто вiнаваты, што ўсё так выйшла, што няма ў мяне нi сясцёр, нi братоў, што я чакаю зараз невядомую кару, што бабуля старая i ў цэлым доме няма каму слова вымавiць? Што заўсёды адна, што заўсёды сама? Хто ў гэтым вiнаваты? Цi не мацi? Чамусьцi ж пакiнуў яе бацька i пайшоў. Чаму?"
Таня ляжала доўга, не запальваючы агню, пакуль накiраваны ў змрок позiрк яе не стамiўся i вейкi не пагасiлi яго.
Таня нiбыта не драмала, гатовая чуйна ўстаць на матчын голас цi на водгук яе крокаў.
Аднак яна не пачула iх.
Мацi патрэсла яе за плячо. Таня прачнулася. Агонь яшчэ гарэў, але сон не адышоў ад яе, i сярод смутных вобразаў i пачуццяў, якiя агарнулi яе ў сне, пабачыла яна схiлены над сабой твар мацi. Ён быў таксама смутны, нiбы цень накрываў яго, i выказваў ён такое ж смутнае хваляванне i незадаволенасць, а позiрк стаяў нерухома на адным месцы. I раптам Танi падалося, нiбы матчына рука падымаецца над ёй для ўдару.
Яна ўскрыкнула i села.
Мацi толькi хмурылася.
- Чаму ты спiш апранутая? - сказала яна. - Устань, я ж прасiла цябе гэтага не рабiць.
Але не пра адзенне думала мацi - Таня бачыла гэта...
- Устань, - паўтарыла мацi, - i выпi гарбаты. Я толькi што была ў дырэктара школы. Мяне выклiкалi. Уставай жа, мне трэба з табой пагутарыць.
А Таня не зварухнулася, не ўстала.
Яна сядзела, учапiўшыся за край драўлянага ложка, i мацi апусцiлася побач з ёй на пасцель.
Яна ледзь дакранулася да Танi. Але i ў гэтым лёгкiм дотыку яна адчула ўсё засмучэнне мацi.
- Як жа гэта ўсё ў цябе атрымалася? - запытала мацi.
- Гэта няпраўда, - адказала Таня. - Няўжо ты паверыла?
I голас Танi быў прыглушаны, быў затуманены яе доўгiм маўчаннем. Яна сёння не сказала i двух дзесяткаў слоў.
- Я не паверыла - нiхто не паверыў, акрамя Арыстарха Арыстархавiча. Ён патрабаваў нават, каб цябе выключылi.
- Чаму? - глуха спыталася Таня.
- Ён смешна гаварыў пра гэта, - сказала мацi. - Таму, гаварыў ён, што ты засмечваеш дзiцячыя кадры. Так, ён вельмi смешна гаварыў пра гэта, - паўтарыла мацi i сама ўсмiхнулася крыху.
А Таня зусiм не ўсмiхалася.
Мацi гаварыла:
- Але ў цябе шмат сяброў - гэтым я задаволена, i Аляксандра Iванаўна твой друг, i дырэктар у вас добры i разумны чалавек, хаця ён i злаваў на твайго бацьку.
- Хiба i тата быў там? - спытала Таня спалохана.
- Так.
Мацi прыкрыла вочы, твар яе нiбы асунуўся за гэты вечар.
- Але не гэтая гiсторыя з газетай засмучае мяне, Таня, - сказала яна нягучна, - а ты; ты нiчога не расказваеш. Я пра ўсё даведваюся збоку: пра Колю, пра твае дзiўныя паводзiны, за якiя дзецi празвалi цябе дзiкiм сабакам дзiнга. А дома ты цяпер заўсёды маўчыш. Няўжо ты палохаешся мяне, цi не паважаеш, цi не любiш? Адкажы мне.
Таня павяла галавой. Ёй цяжка было гаварыць.
- Я заўсёды адна, я заўсёды сама, - нячутна сказала Таня. I дадала цiшэй: - Чаму бацька пайшоў ад нас? Хто вiнаваты ў гэтым, адкажы мне.
Цяпер мацi маўчала хвiлiну, дзве, а можа, i болей. I Таня нi разу не глянула ёй у твар: не хапiла адвагi гэта зрабiць.
Але тут яна пачула роўны i спакойны голас мацi. Нiводзiн гук не дрыжаў у яе вуснах.
- Таня, - сказала мацi, - людзi жывуць разам, калi кахаюць адзiн аднаго, а калi не кахаюць, яны не жывуць разам - яны разыходзяцца. Чалавек вольны заўсёды. Гэта наш закон на ўсе часы.
Тады Таня рашылася глянуць на мацi, спачатку асцярожна, знiзу ўгору, павярнуўшы шыю, як маленькая птушка, якая, перад тым як узняцца з галiны, шукае, цi няма ў небе небяспекi.
Мацi сядзела нерухома, высока ўзняўшы галаву. Але твар яе выказваў пакуту, нiбыта нехта катаваў яе доўга словамi цi жалезам - усё роўна, але толькi страшэнным катаваннем.
"Хто гэта зрабiў?" - падумала Таня з болем, уважна ўглядаючыся ў твар мацi.
А з гэтага бледнага твару глядзелi на яе самыя чароўныя ў свеце вочы вочы яе мацi, вiльготныя да краёў; вiльгаць ззяла на зрэнках, i пад вейкамi, i ў кутках яе цёмных вачэй.
- Цi не паехаць нам лепей, Таня? - сказала мацi.
Таня схапiлася за грудзi.
- Мама, - крыкнула яна са здзiўленнем i глыбокiм шкадаваннем, - ты кахаеш яго да гэтага часу!
Яна абхапiла рукой галаву мацi, гарачай шчакой прытулiлася да яе валасоў, абдаўшы iх сваiм дзiцячым дыханнем.
- Мама, не слухай мяне, не слухай, родная! Я больш нiчога не разумею. Усё круцiцца перада мной.
I ў гэтую хвiлiну здалося Танi, што ўвесь свет на самай справе круцiцца над яе галавой. Ён здаўся ёй дзiўным, як той незразумелы шар, пра якi спявае ў сваёй песнi юны Максiм:
Крутится, вертится шар голубой,
Крутится, вертится над головой,
то матавы, як вячэрнi туман за акном, то блакiтны i блiскучы, як родная рака, асветленая сонцам з ранiцы, як сад i поле, якiя яна бачыла ў сне.