«Дурань, дурань!»
Ён гатовы быў махнуць на сябе рукой.
— Але сонца такое дужае, — сказаў ён усё ж упарта. — Няўжо ўсякі след знікне? Можа, што-небудзь і застанецца, Таня? Падумай.
І Таня, падумаўшы нядоўга, згадзілася з ім.
— Цудоўна, — сказала яна. — Што-небудзь павінна застацца, усё не можа мінуцца. Інакш куды ж… — спыталася яна са слязьмі, — куды ж падзенецца наша верная дружба навекі?..
Дзеці абнялі адзін аднаго.
Цёплае паветра абдало іх твары. Адзінокія птушкі глядзелі на іх з вышыні.
Скончылася маленства! Як гэта здарылася? І хто б мог ім пра гэта сказаць? Ні пясок, ні лес, ні камяні, якія былі з імі заўсёды.
Толькі родная рака іх бегла ўсё далей да ўсходу, струменілася паміж цёмных гор. І там, у непрагляднай далечы, паўставала перад імі іншая, чарадзейная краіна, распасціраўся светлы край.
І, абняўшыся, яны неадрыўна глядзелі ў адзін бок, не назад, а наперад, таму што ў іх яшчэ не было ўспамінаў.
Але першы смутак расстання патрывожыў іх.
— Бывай, дзікі сабака дзінга, — сказаў Філька, — бывай!
Яму хацелася горка заплакаць, але ён быў хлопчык, які нарадзіўся ў маўклівым лесе, на беразе суровага мора.
Ён лёг на пясок ля вады і заціх.
А Таня пайшла па пяску ўздоўж ракі, і чысты вецер, што прыляцеў з таго ж суровага мора, дзьмуў увесь час ёй ў твар.