5
I
En tiu jar' aŭtunvetero
tro longe daŭris. La natur'
atendis vintron kun sufero.
Ekneĝis januare nur,
la trian nokte. Frumatene
Tatjana vidis: jen ĝardene
blankiĝis ĉio, hela bril'
sur bed', tegmentoj kaj baril',
sur vitroj la ornam' aĵura,
jen arboj en la prujn-arĝent',
longvostaj pigoj — gaja gent',
kaj la montaron kovras pura
de l' vintro luksa tapiŝeg'.
Sur ĉio — blanke-brila teg'.
VIII
Tatjana kun scivolo granda
rigardas al la vaks-figur':
formiĝas el bizaro fanda
pri io stranga la aŭgur';
el akvoplena plad' laŭrite
elvenas ringoj; kaj subite
ŝi sian ringon el ĉi kvant'
ricevis kun antikva kant':
“Kampuloj riĉaj en vilaĝo
arĝenton rastas per la ŝpat';
al vi ni kantas por bonstat'
kaj gloro!” Tamen pri damaĝo
ĉi kant' avertas laŭ destin';
pli bonas aŭdi pri katin'.
XXIV
Alarmas ŝin la sonĝ terura.
Ne konsciante pri la senc',
signifon de l' koŝmar' obskura
Tatjana serĉas. Por komenc'
laŭ kurta listo, malkviete,
Tatjana trovas alfabete:
arbar', blizard', kaban', krescent',
ogrin', ponteto, urso, vent',
kaj tiel plu. Ŝin kontraŭ duboj
ne helpos de Zadeko saĝ;
sed aventurojn por domaĝ
al ŝi aŭguras la inkuboj.
Dum kelkaj tagoj, pro l' memor',
ŝin ne forlasis mishumor'.
6
XXI
L' poemon savis la hazardo;
mi ĝin konservas en kajer':
“Ho kial dronis en la tardo
la ora tag' de primaver'?
Kaj kion portos nova tago?
Apenaŭ helpus la imago,
mi vane kaptas per okul'
la svagajn bildojn tra nebul'.
Ĉu min mortiga sago pikos,
aŭ preterflugos, je fortun' —
egale! Ĉio bonas nun,
al ĉio tempon sort' indikos:
Benatas tago en seren',
benatas de tenebro ven'!
XXII
“Aŭrore sunradio helos,
triumfos tago super ter';
sed mi — probable, mi degelos
en kripta ombro, en mister',
kaj la memoron pri l' poeto
englutos malrapida Leto.
Forgesos tuta mondo min,
sed vi ĉu venos, bel-virgin',
por larmi super tombo frua
kaj pensi: ja min amis li,
al mi dediĉis kun pasi'
aŭroron de la vivo ĝua!..
Alvenu, ho amik' de l' kor':
nin benus nupto kaj amor'!..”
XXXIII
Agrablas vere — epigrame
koleron veki de l' fiul';
agrablas vidi: li malame,
klininte l' kornojn, en spegul'
rigardas sin, kaj diri hontas,
ke tie li sin mem renkontas;
agrablas, se por infami'
li stulte muĝos: estas mi!
Eĉ pli agrablas — en trankvilo
prepari ĉerkon por rival',
kaj celi al la frunta pal'
je la distanco de ĝentilo;
sed al prapatroj sendi lin
ne tre agrablos jam en fin'.
7
XXXIII
Se ni pli zorgos pri stimulo
por bona kler', kun nobla cel',
en estonteco (laŭ kalkulo
de la filozofi-tabel',
post kvin jarcentoj) vojoj, klare,
ĉe ni ŝanĝiĝos senkompare:
ŝoseoj ĉie tra Rusland'
plektiĝos en abunda kvant'.
Per larĝaj arkoj pontoj feraj
transpaŝos super la akvar';
disigos montojn ni; sub mar'
aperos volboj plenfieraj,
kaj ĉiu pasaĝer-staci'
disponos je restoraci'.
7
XXXIV
Nun aĉas niaj vojpavimoj,
putradas pontoj en forges',
en la stacioj — puloj, cimoj
malhelpas dormon per agres';
manĝejoj mankas. Nur stabile
prezlisto pompas, senutile
sur muro pendas ĝi: incit'
kaj vana mok' por apetit'.
Kaj dume vilaĝan'-ciklopo
ĉe forĝa flam' kun ruĝa hel'
kuracas flegme per martel'
kreaĵon sveltan de Eŭropo,
benante sulkojn ĉe vojrand'
kaj kavojn de la patroland'.
XXXVIII
Kastel', adiaŭ, atestanto
de l' eksa glor'. Ne haltu, nu!
Jam blankas fostoj ĉe la rando
de l' urbo. Laŭ Tverskaja plu
kaleŝo flugas trans kavetoj.
Preteras budoj, inoj, sledoj,
lanternoj, buboj, apotek',
vendistoj, buĥaran'-uzbek',
palacoj, temploj kaj ĝardenoj,
butikoj kun diversa var',
bulvardoj, turoj, kozakar',
kabanoj, modaj magazenoj,
balkon', leonoj ĉe pordeg',
sur krucoj — da monedoj greg'.
9
XIII
Lin ekobsedis maltrankvilo,
neretenebla vojaĝem'
(turmenta, vere, vivostilo,
ne multaj ĝin elektas mem).
Do li forlasis la bienon,
de kampoj kaj arbar' serenon —
kun sanga ombro en imag',
hantinta lin je ĉiu tag',
kaj ekvojaĝis li sencele,
kun sola sento en obsed';
sed ankaŭ pro vojaĝoj ted'
subpremis baldaŭ lin kruele;
samkiel Ĉackij, por final'
revenis li — de ŝip' al bal'.
XIV
Sed jen la homamas' ektremis
flustreto kuris tra la hal'…
Al la mastrino dam' alvenis
ŝin sekvis grava general'.
Ŝi estis tute ne rapida,
ne parolema kaj ne frida,
sen arogeco por impres',
sen pretendemo je sukces',
sen afektetoj laŭ la rolo,
sen la imita fals-kondut'…
Kviete simplis ŝi en tut',
aspektis ŝi kiel simbolo
du comme il faut…
(Ho ve, Ŝiŝkov': por la traduko mankas pov').
XVIII
“Do vi edziĝis! Ag' ne vana!
Delonge?” — Pasas dua jar'. —
“Al kiu?” — Larina. — “Tatjana!” —
— Ĉu vi ŝin konas? — “Jes, najbar'
mi estas.” — Venu. — Princo iras
al la edzino, kaj altiras
amikon sian por prezent'.
Ŝi lin rigardas… Stranga sent'…
Sed pro konsterno enanima,
konfuz', perplekso kaj mireg'
ŝin ne perfidis la memreg',
kaj restis la sinten' kutima:
la sama tono kaj ĝentil',
kaj klinsaluto en trankvil'.