De dageraad brak te snel aan. Buiten de stallen stond de kleinste van de drie door paarden getorste draagstoelen klaar: die van cederhout met de roodzijden gordijnen. Als escorte koos de kapitein twintig van de dertig speren uit die bij de Watertuinen geposteerd waren; de overigen zouden achterblijven ter bewaking van het terrein en de kinderen, van wie sommigen zonen en dochters van hoge heren en rijke kooplieden waren.
Hoewel de prins het erover had gehad dat hij met het eerste licht wilde vertrekken, wist Areo Hotah dat hij zou talmen. Terwijl de maester Doran hielp met diens bad en zijn gezwollen gewrichten verbond met in verzachtende lotions gedrenkte linnen windsels, hulde de kapitein zich in een hemd van koperen schubben, passend bij zijn rang, en een wapperende mantel van vaalbruine en gele zandzijde om het koper tegen de zon te beschermen. Het beloofde een hete dag te worden en de kapitein had zich allang geleden ontdaan van de zware paardenharen cape en de met noppen beslagen leren tuniek die hij in Norvos had gedragen; die brachten een man in Dorne al snel op het kookpunt. Zijn ijzeren halfhelm met de scherpe punten bovenop had hij gehouden, maar nu omwikkeld met oranje zijde, die hij tussen de punten door en eromheen had gewonden. Anders zou zijn hoofd al bonzen voor ze het paleis in zicht kregen, nu de zon op het metaal stond te branden.
De vorst was nog steeds niet klaar om te vertrekken. Hij had besloten voor zijn vertrek te ontbijten met een bloedsinaasappel en een bord meeuweneieren met ham, gekruid met vurige pepers. Daarna was het onvermijdelijk dat hij afscheid nam van die kinderen die zijn speciale favorieten waren geworden: de jongen van Dolt, het broedsel van vrouwe Swartmont en het weesmeisje met het ronde gezichtje wier vader kleding en specerijen langs de Groenebloed had verkocht. Terwijl hij met hen sprak hield Doran een prachtige Myrische deken over zijn benen om het jonge volkje de aanblik van zijn gezwollen, verbonden gewrichten te besparen.
Het was midden op de dag voordat ze onderweg waren; de vorst in zijn draagstoel, maester Caleotte op een ezelt je, de rest te voet. Vijf speerdragers liepen voorop en vijf achteraan, en vijf aan weerszijden van de draagstoel. Areo Hotah zelf nam zijn gebruikelijke plaats aan de linkerhand van de prins in. Onder het lopen rustte zijn langbijl op zijn schouder. De weg van Zonnespeer naar de Watertuinen liep langs de zee, dus genoten ze de verkoeling van een frisse bries op hun tocht door een schraal, roodbruin landschap van steen, zand, en scheefgegroeide, afgeknotte bomen.
Halverwege werden ze door de tweede Zandslang onderschept.
Ze verscheen plotseling op een duin, gezeten op een gouden zandros met manen als fijne witte zijde. Zelfs te paard zag jonkvrouwe Nym er nog elegant uit, geheel gewikkeld in glanzende lila gewaden en een grote zijden crème- en koperkleurige cape die opwaaide met ieder zuchtje wind en de indruk wekte dat ze elk moment zou kunnen opstijgen. Nymeria Zand was vijfentwintig en slank als een wilg. Haar steile zwarte haar, dat ze droeg in een met rood gouddraad opgebonden vlecht, liep boven haar donkere ogen in een punt uit, net als dat van haar vader had gedaan. Met haar hoge jukbeenderen, volle lippen en melkblanke huid bezat ze al de schoonheid die haar oudere zuster ontbeerde… maar Obara’s moeder was dan ook een hoer uit Oudstee geweest, terwijl Nym uit het edelste bloed van het oude Volantis geboren was. Ze werd gevolgd door een twaalftal bereden speerdragers wier ronde schilden blonken in de zon. Ze reden achter haar aan het duin af.
De vorst had de gordijnen van zijn draagstoel opengeschoven en opgebonden om beter te kunnen genieten van de zeebries. Jonkvrouwe Nym ging naast hem rijden en liet het tempo van haar mooie, goudbruine merrie dalen tot dat van de draagstoel. ‘Gegroet, oom,’ zong ze, alsof het toeval haar hierheen had gevoerd. ‘Mag ik met u meerijden naar Zonnespeer?’ De kapitein reed aan de andere kant van de draagstoel, maar hij kon woord voor woord verstaan wat ze zei.
‘Daar zou ik blij om zijn,’ antwoordde vorst Doran, al klonk hij in de oren van de kapitein helemaal niet blij. ‘Jicht en verdriet zijn armzalige reisgenoten.’ Daarmee bedoelde hij dat er bij elk kiezelsteentje een scherpe pin door zijn gezwollen ledematen werd gedreven, wist de kapitein.
‘Aan uw jicht kan ik niets veranderen,’ zei ze, ‘maar mijn vader had nooit iets aan verdriet. Wraak was meer iets voor hem. Is het waar dat Gregor Clegane heeft toegegeven dat hij Elia en haar kinderen heeft gedood?’
‘Hij heeft zijn schuld uitgebruld ten overstaan van het voltallige hof,’ gaf de vorst toe. ‘Heer Tywin heeft ons zijn hoofd beloofd.’
‘En een Lannister betaalt altijd zijn schulden,’ zei jonkvrouwe Nym, ‘al komt het mij voor dat heer Tywin van plan is ons uit onze eigen zak terug te betalen. Ik heb een vogel gekregen van onze brave ser Daemon, die zweert dat mijn vader dat monster tijdens het gevecht meer dan eens heeft gekieteld. Als dat zo is, is ser Gregor zo goed als dood, en niet dankzij Tywin Lannister.’
De prins vertrok zijn gezicht. Of dat door de pijn of door de woorden van zijn nicht kwam, zou de kapitein niet kunnen zeggen. ‘Dat zou kunnen.’
‘Zou kunnen? Het is zo, zeg ik.’
‘Obara wil dat ik een oorlog begin.’
Nym lachte. ‘Ja, ze wil Oudstee in brand steken. Ze haat die stad even erg als ons kleine zusje ervan houdt.’
‘En jij?’
Nym keek over een schouder naar haar metgezellen die een lengte of twaalf achter haar reden. ‘Ik lag in bed met de tweeling van Vogelaar toen het nieuws me bereikte,’ hoorde de kapitein haar zeggen. ‘Kent u de woorden van Vogelaar? Laat Mij Zweven! Dat is alles wat ik van u vraag. Laat mij zweven, oom. Ik heb geen machtig leger nodig, alleen een lieve zuster.’
‘Obara?’
‘Tyene. Obara is te luidruchtig. Tyene is zo lief en vriendelijk dat geen mens haar zal verdenken. Obara wil Oudstee in een brandstapel voor het lichaam van onze vader veranderen, maar ik ben niet zo inhalig. Voor mij zijn vier levens voldoende. Heer Tywins gouden tweeling, als betaling voor Elia’s kinderen. De oude leeuw; voor Elia zelf. En tot slot het kleine koninkje, voor mijn vader.’
‘De jongen heeft ons nooit kwaad gedaan.’
‘De jongen is een bastaard, geboren uit verraad, incest en overspel, als we heer Stannis moeten geloven.’ De speelse toon was uit haar stem verdwenen en de kapitein merkte dat hij haar met toegeknepen ogen bezag. Haar zuster Obara had haar zweep op de heup en droeg haar speer zichtbaar voor de mensen. Jonkvrouwe Nym was niet minder dodelijk, al hield zij haar messen goed verborgen. ‘Slechts koninklijk bloed kan de moord op mijn vader uitwissen.’
‘Oberyn heeft de dood gevonden in een tweegevecht, strijdend voor een zaak die de zijne niet was. Dat noem ik geen moord.’
‘Noem het hoe u wilt. Wij hebben hun de beste man van Dorne gestuurd en zij sturen een zak botten terug.’
‘Hij ging verder dan ik had gevraagd. “Schat deze kind-koning en zijn raad op hun juiste waarde en stel vast waarin hun kracht en hun zwakte schuilt,” heb ik hem op het terras gezegd. We aten sinaasappels. “Zoek naar vrienden, als die te vinden zijn. Kom zoveel mogelijk te weten over de dood van Elia, maar zorg dat je heer Tywin niet ten onrechte provoceert,” zo luidden de woorden die ik tegen hem gesproken heb. Oberyn lachte en zei: ‘’Wanneer heb ik ooit iemand geprovoceerd… als het niet terecht was? Je kunt beter de Lannisters waarschuwen dat ze mij niet provoceren.” Hij wilde gerechtigheid voor Elia, maar hij was niet bereid te wachten…’
‘Hij heeft zeventien jaar gewacht,’ onderbrak jonkvrouwe Nym hem. ‘Als u degene was die ze hadden gedood, zou mijn vader zijn banieren naar het noorden hebben geleid voordat uw lijk koud was. Als u het was, zouden de speren nu dicht als regen op de marken neerdalen.’