Ontzet probeerde ze zich met haar handen te bedekken. De weerhaken en klingen van de IJzeren Troon drongen in haar vlees toen ze ineendook om haar schaamte te verbergen. Het bloed liep langs haar benen toen de stalen tanden aan haar billen knaagden. Toen ze probeerde op te staan, gleed haar voet door een gat in het verwrongen metaal. Hoe meer ze worstelde, hoe meer ze werd verzwolgen door de troon, die hompen vlees uit haar borsten en buik rukte en in haar armen en benen sneed totdat ze glibberig en glinsterend rood waren.
En al die tijd sprong haar broer beneden lachend rond.
Zijn vermaak klonk nog in haar oren toen iemand haar zachtjes aanraakte en ze abrupt wakker werd. Een halve hartslag lang leek de hand deel uit te maken van de nachtmerrie, en Cersei schreeuwde het uit, maar het was Senelle maar. Het gezicht van de meid was wit en geschrokken.
We zijn niet alleen, besefte de koningin. Rond haar bed rezen schaduwen op, rijzige gestalten met glinsterende maliën onder hun mantels. Gewapende lieden hadden hier niets te zoeken. Waar zijn mijn lijfwachten? Het was donker in haar slaapkamer, op de lantaarn na die een van de indringers omhooghield. Ik mag geen vrees tonen. Cersei streek haar door de slaap verwarde haar naar achteren en zei: ‘Wat wilt u van mij?’ Een man trad in het schijnsel van de lantaarn en ze zag dat zijn mantel wit was. ‘Jaime?’ Ik heb van de ene broer gedroomd, maar de andere komt mij wekken.
‘Uwe genade.’ De stem was niet die van haar broer. ‘De opperbevelhebber zei dat wij u moesten halen.’ Zijn haar krulde net als dat van Jaime, maar het haar van haar broer was net als het hare van gedreven goud, terwijl dat van deze man zwart en vettig was. Verward staarde ze hem aan terwijl hij iets mompelde over een privaat en een kruisboog en haar vaders naam noemde. Ik droom nog steeds, dacht Cersei. Ik ben nog niet wakker, en mijn nachtmerrie is ook nog niet afgelopen. Straks kruipt Tyrion onder het bed vandaan en begint hij mij uit te lachen.
Maar dat was dwaasheid. Haar broer de dwerg zat beneden in de zwarte cellen, gedoemd om nog vandaag te sterven. Ze keek neer op haar handen en draaide ze om te zien of ze al haar vingers nog had. Toen ze met een hand over haar arm streek, bleek ze overal kippenvel te hebben, maar haar huid was onbeschadigd. Er zaten geen sneden in haar benen, geen schrammen op haar voetzolen. Een droom, meer was het niet, een droom. Ik heb gisteravond te veel gedronken, die angsten zijn niet meer dan kwade sappen, veroorzaakt door de wijn. Als de avond valt, ben ik degene die lacht. Mijn kinderen zullen veilig zijn, Tommens troon is veilig en mijn perverse kleine valonqar zal een hoofd korter zijn en wegrotten.
Jocelyn Vlugh stond naast haar en drukte haar een beker in de hand. Cersei nam een slok: water met uitgeperste citroen, zo rins dat ze het uitspuugde. Ze hoorde hoe de nachtwind de luiken deed rammelen, en haar blik was merkwaardig scherp en helder. Jocelyn trilde als een espenblad, even geschrokken als Senelle. Ser Osmund Ketelzwart rees naast haar op. Achter hem stond ser Boros Both met een lantaren. Bij de deur stonden Lannister-wachters; boven op hun helmen blonken vergulde leeuwen. Zij zien er ook bang uit. Is het mogelijk? vroeg de koningin zich af. Kan het waar zijn?
Ze kwam overeind en liet zich door Senelle een bedmantel om de schouders slaan om haar naaktheid te verbergen. Cersei maakte de ceintuur zelf vast, haar vingers stijf en onhandig. ‘Mijn edele vader is dag en nacht door wachters omringd,’ zei ze. Haar tong voelde dik aan. Ze nam nog een slok citroenwater en spoelde die om in haar mond om haar adem te verfrissen. In de lantaarn die ser Boros vasthield was een mot gevlogen; ze kon hem horen zoemen en zag de schaduw van zijn vleugels toen die tegen het glas sloegen.
‘De wachters stonden op hun post, uwe genade,’ zei Osmund Ketelzwart. ‘We hebben een verborgen deur achter de haard gevonden. Een geheime gang. De opperbevelhebber is erin afgedaald om te kijken waar die heen leidt.’
‘Jaime?’ Ontzetting greep haar aan, even plotseling als een storm. ‘Jaime hoort bij de kóning te zijn…’
‘De jongen is ongedeerd. Ser Jaime heeft twaalf man gezonden om bij hem in de kamer te kijken. Zijne genade slaapt vredig.’
Ik hoop dat hij aangenamer droomt dan ik, en minder ruw gewekt wordt. ‘Wie is er bij de koning?’
‘Ser Loras heeft de eer, als het u behaagt.’
Het behaagde haar niet. De Tyrels waren slechts hofmeesters die door de drakenkoningen ver boven hun status verheven waren. Hun ijdelheid werd slechts overtroffen door hun eerzucht. Ser Loras mocht dan knap zijn als een jongemeisjesdroom, onder zijn witte mantel was hij door en door een Tyrel. Hoe wist ze dat de rotte vrucht van vannacht niet in Hooggaarde was geplant en opgekweekt?
Maar die verdenking durfde ze niet hardop te uiten. ‘Gun mij een ogenblik om mij te kleden. Ser Osmund, u vergezelt mij straks naar de Toren van de Hand. Ser Boros, roep de cipiers in het geweer om vast te stellen of de dwerg nog in zijn cel zit.’ Ze weigerde zijn naam te noemen. Hij kan nooit de moed hebben opgebracht om zijn hand tegen vader op te heffen, hield ze zichzelf voor, maar ze moest zekerheid hebben.
‘Zoals uwe genade beveelt.’ Bath overhandigde de lantaarn aan ser Osmund. Cersei was er niet rouwig om dat ze zijn rug zag. Vader had hem nooit zijn witte mantel mogen teruggeven. De man was een lafaard gebleken.
Tegen de tijd dat ze Maegors Veste verlieten, was de lucht diep kobaltblauw; al schenen de sterren nog. Allemaal op een na, dacht Cersei. De heldere ster van het westen is gevallen, en de nachten zullen voortaan donkerder zijn. Op de ophaalbrug over de droge slotgracht bleef ze staan om naar de staken beneden te kijken. Ze zouden het niet wagen over zoiets tegen me te liegen. ‘Wie heeft hem gevonden?’
‘Een van zijn wachters,’ zei ser Osmund. ‘Lum. Hij voelde een natuurlijke aandrang en trof heer Tywin op het privaat aan.’
Nee, dat kan niet. Zo sterft een leeuw niet. De koningin voelde zich merkwaardig kalm. Ze herinnerde zich de eerste tand die ze was kwijtgeraakt toen ze nog een klein meisje was. Het had geen pijn gedaan, maar het gat in haar mond had zo raar aangevoeld dat ze het dwangmatig met haar tong was blijven aanraken. Nu zit er een gat in de wereld op de plek waar vader stond, en gaten willen gevuld worden.
Als Tywin Lannister werkelijk dood was, was niemand veilig… het minst van iedereen haar zoontje op zijn troon. Als de leeuw valt, rukken de mindere beesten op: de hyena’s en de gieren en de wilde honden. Die zouden proberen haar opzij te schuiven, zoals ze altijd hadden gedaan. Ze zou snel moeten handelen, zoals ze had gedaan na de dood van Robert. Dit zou het werk van Stannis Baratheon door middel van een werktuig kunnen zijn. Het zou wel eens de aanloop tot een volgende aanval op de stad kunnen zijn. Ze hoopte dat het zo was. Laat hem maar komen. Ik zal hem verpletteren, net als vader, en ditmaal zal hij de dood vinden. Stannis joeg haar geen angst aan, niet meer dan Hamer Tyrel Nu zal er niet meer over gerept worden dat ik weer in het huwelijk moet treden. De Rots van Casterling was nu van haar, en heel de macht van het huis Lannister. Niemand zou haar ooit meer veronachtzamen. Zelfs als Tommen geen regentes meer nodig had, zou de vrouwe van de Rots van Casterling in het land een machthebber blijven.