De rijzende zon kleurde de daken van de torens vlammend rood, maar onder de muren huisde nog de nacht. In de buitenste burcht was het zo stil dat je alle bewoners dood zou wanen. Dat zouden ze ook moeten zijn. Tywin Lannister hoort niet alleen te sterven. Een man als hij verdient een gevolg om in de hel in zijn behoeften te voorzien.
Vier speerdragers met rode mantels en leeuwen op hun helm stonden bij de deur van de Toren van de Hand geposteerd. ‘Niemand mag zonder mijn toestemming naar binnen of naar buiten,’ zei ze tegen hen. Het bevel kostte haar geen moeite. Mijn vader had ook staal in zijn stem.
In de toren prikte de rook van de toortsen in haar ogen, maar die traanden niet, evenmin als die van haar vader gedaan zouden hebben. Ik ben de enige echte zoon die hij ooit heeft gehad. Bij het klimmen schraapten haar hakken over de stenen en ze kon de mot nog steeds woest horen fladderen in ser Osmunds lantaarn. Sterf, wenste de koningin hem in gedachten geërgerd toe, vlieg in die vlam en maak er een eind aan.
Boven aan de trap stonden nog twee roodgemantelde wachters. Rode Lester mompelde haar zijn deelneming toe toen ze voorbij kwam. De koningin haalde snel en hijgend adem en ze voelde haar hart in haar borst bonken. De trap, zei ze bij zichzelf, die verdomde toren heeft te veel traptreden. Ze overwoog half en half hem af te laten breken.
Het portaal stond vol idioten die op een fluistertoon praatten, alsof heer Tywin sliep en ze bang waren hem te wekken. Zowel wachters als bedienden weken met slaphangende monden voor haar naar achteren. Ze zag hun roze verhemelte en flapperende tongen, maar hun woorden zeiden haar even weinig als het gezoem van de mot. Wat doen die hier? Hoe wisten ze het? Zij had het recht gehad als eerste gewaarschuwd te worden. Zij was de regentes, waren ze dat vergeten?
Voor de slaapkamer van de Hand stond ser Meryn Trant in zijn witte wapenrusting en mantel. Zijn helmvizier was open en de wallen onder zijn ogen maakten dat hij eruitzag alsof hij nog half sliep. ‘Stuur die mensen weg,’ zei Cersei tegen hem. ‘Is mijn vader op het privaat?’
‘Ze hebben hem naar zijn bed teruggedragen, vrouwe.’ Ser Meryn duwde de deur voor haar open zodat ze naar binnen kon.
Maanlicht viel in schuine strepen door de luiken en tekende gouden tralies op de biezen waarmee de vloer van de slaapkamer bestrooid was. Haar oom Kevan zat op zijn knieën naast het bed en probeerde te bidden, maar hij kon nauwelijks een woord uitbrengen. Wachters stonden op een kluitje bij de haard. De geheime deur waarover ser Osmund het had gehad, stond wijd open achter de as, niet groter dan een ovendeurtje. Een man zou gedwongen zijn te kruipen. Maar Tyrion is maar een halve man. Die gedachte maakte haar kwaad. Nee, de dwerg zit opgesloten in een zwarte cel. Dit kon zijn werk niet zijn. Stannis, zei ze tegen zichzelf, Stannis steekt erachter. Hij heeft nog steeds aanhangers in de stad. Hij, of de Tyrels…
Er was altijd al gespeculeerd over geheime gangen in de Rode Burcht. Over Maegor de Wrede ging het gerucht dat hij de mannen die het kasteel hadden gebouwd, had gedood om de kennis erover geheim te houden. Hoeveel andere slaapkamers hebben er verborgen deuren? Plotseling had Cersei een visioen van de dwerg die vanachter een wandtapijt in Tommens slaapkamer vandaan kroop met een mes in zijn hand. Tommen wordt goed bewaakt, hield ze zichzelf voor. Maar heer Tywin was ook goed bewaakt geweest.
Even herkende ze de dode niet. Hij had net zulk haar als haar vader, ja, maar dit was toch zeker een ander, een kleinere man, en veel ouder. Zijn bedgewaad was opgetrokken tot aan zijn borst, zodat hij beneden het middel naakt was. De bout had hem in zijn lies getroffen, tussen zijn navel en zijn mannelijkheid, en was zo diep binnengedrongen dat alleen de veren nog te zien waren. Zijn schaamhaar was stijf van het opgedroogde bloed. In zijn navel stolde nog meer bloed.
De lucht die hij afgaf, maakte dat ze haar neus optrok. ‘Haal die bout eruit,’ beval ze. ‘Dit is de Hand des konings!’ En mijn vader. Mijn edele vader. Moet ik schreeuwen en mijn haren uitrukken? Ze zeiden dat Catelyn Stark haar gezicht aan bloedige flarden had gekrabd toen de Freys haar dierbare Robb hadden gedood. Zou u dat fijn vinden, vader? zou ze hem graag gevraagd hebben. Of zou u liever hebben dat ik sterk was? Hoorde je om je vader te huilen? Haar grootvader was gestorven toen ze nog maar een jaar oud was, maar ze kende het verhaal. Heer Tytos was moddervet geworden, en op een dag, toen hij de trap naar zijn maîtresse opklom, was zijn hart gebarsten. Toen het gebeurde was haar vader in Koningslanding, waar hij diende als de Hand van de Krankzinnige Koning. Heer Tywin was vaak in Koningslanding geweest toen zij en Jaime klein waren. Als hij had gehuild toen ze hem het bericht van zijn vaders dood brachten, dan had hij dat ergens gedaan waar niemand zijn tranen kon zien.
De koningin voelde hoe haar nagels zich in haar handpalmen boorden. ‘Hoe hebben jullie hem er zo bij kunnen laten liggen? Mijn vader heeft drie koningen als Hand gediend. Geen groter man dan hij heeft ooit de Zeven Koninkrijken doorschreden. De klokken moeten voor hem luiden, zoals ze luidden voor Robert. Hij moet gewassen worden, en gekleed zoals het een man van zijn status past, in hermelijn en goudbrokaat en karmijnrode zijde. Waar is Pycelle? Waar is Pycelle’ Ze keerde zich naar de wachters toe. ‘Puckens, ga grootmaester Pycelle halen. Hij moet erop toezien dat heer Tywin wordt afgelegd.’
‘Hij heeft hem al gezien, uwe genade,’ zei Puckens. ‘Hij kwam en zag en ging weer weg om de zwijgende zusters te ontbieden.’
Ze hebben mij als laatste laten halen. Dat besef maakte haar bijna te woedend voor woorden. En Pycelle rent weg om een boodschap te sturen, liever dan zijn zachte rimpelhandjes vuil te maken. De man is nergens goed voor.
‘Zoek maester Ballabar,’ beval ze. ‘Zoek maester Frenken. Een van die twee.’
Puckens en Kortoor haastten zich om haar te gehoorzamen.
‘Waar is mijn broer?’
‘Omlaag door de tunnel. Er is een schacht met ijzeren sporten in de steen. Ser Jaime is gaan kijken hoe diep die is.’
Hij heeft maar één hand, had ze het liefst tegen hen geschreeuwd. Een van jullie had moeten gaan. Hij hoort niet op ladders te klimmen. De mannen die vader hebben vermoord zouden daar beneden kunnen zijn en hem kunnen opwachten. Haar tweelingbroer was altijd al te roekeloos geweest, en kennelijk had zelfs het verlies van een hand hem geen voorzichtigheid bijgebracht. Ze stond op het punt de wachters te bevelen dat ze hem achterna moesten klimmen en hem terug moesten brengen, toen Puckens en Kortoor terugkwamen met een grijsharige man tussen zich in. ‘Uwe genade,’ zei Kortoor, ‘deze vent hier beweert dat hij ooit maester is geweest.’
De man maakte een diepe buiging. ‘Waarmee kan ik uwe genade dienen?’
Zijn gezicht kwam haar vagelijk bekend voor, al kon Cersei hem niet plaatsen. Oud, maar niet zo oud als Pycelle. Deze heeft nog wat kracht over. Hij was lang, zij het enigszins gebogen, met rimpels om zijn stoutmoedige blauwe ogen. Zijn keel is onbedekt. ‘U draagt geen maestersketen.’
‘Die is mij ontnomen. Mijn naam is Qyborn, als het uwe genade behaagt. Ik heb de hand van uw broer behandeld.’
‘Zijn stomp, bedoelt u.’ Nu wist ze weer wie hij was. Hij was met Jaime uit Harrenhal gekomen.
‘Het is waar dat ik ser Jaimes hand niet kon redden. Mijn kunsten hebben echter wel zijn arm gered en wellicht zelfs zijn leven. De Citadel heeft me mijn keten ontnomen, maar mijn kennis konden ze mij niet afnemen.’