Een lijk in de kast

Naast hem klonk de stem van Jacob.

'Er waren er drie bij de makelaar en Charlotte van Tiggelen

had er één. Er moet dus iemand met de vijfde sleutel in zijn zak rondlopen.'

Peter van Opperdoes liep de portiek van Sint Bernardus uit en sloeg linksaf, richting Raampoort.

Jacob kwam snel achter hem aan.

'En die moeten we hebben…'

Van Opperdoes hield even in.

'Er is iets wat we nog veel meer moeten hebben… zonder dat hebben we namelijk helemaal niks. Niet eens een zaak.'

'O, ja? Wat is dat dan?'

'Een lijk… of, nog liever… twee lijken.'

Hoofdstuk 7

Commissaris Van Straaten, chef van het bureau Raampoort, bekeek nauwlettend de foto's die Van Opperdoes hem had aangereikt. 'Vreemd. Een heel vreemde zaak…'

Langzaam gleed zijn blik van foto naar foto. De details op de foto's die Bram van Wielingen had gemaakt van de mogelijke plaats delict waren haarscherp. Niets was hem ontgaan.

'En die mevrouw… die aangeefster, zeg maar…' De chef knipperde met zijn ogen, in een vergeefse poging zijn geheugen helder te krijgen.

'Charlotte van Tiggelen?' hielp Van Opperdoes.

'Die, ja. Is die betrouwbaar, of is ze…' Hij draaide met gestrekte wijsvinger rondjes naast zijn hoofd.

'Nee, ik heb zeker niet de indruk dat ze gek is. Integendeel zelfs.'

Van Straaten zweeg, en bladerde door de foto's.

'Dan zitten we toch met een probleem.' De commissaris wreef nadenkend over zijn slapen. 'Een gróót probleem. Want er wordt niemand veroordeeld zonder lijk. Een advocaat zal geen spaan heel laten van de getuigenverklaring van Charlotte van Tiggelen. Geen spaan. Hij zal zeggen dat ze een grote fantasie heeft, of dat er twee mannen lagen te slapen die vrolijk zijn opgestaan en weggewandeld toen zij de kamer had verlaten. Kunnen we dat weerleggen? Ik dacht het niet.'

Hij gaf de foto's terug aan Van Opperdoes.

'Prioriteit ligt dus bij de lijken. Misschien kunnen we zoeken op de lijst van vermisten?' probeerde hij. 'Misschien is iemand twee mensen kwijt?'

Jacob hield een stapeltje papier omhoog. 'De afgelopen dagen niet. Alleen een paar kwaad weggelopen pubers die al lang en breed weer thuis zijn.'

'Staan er misschien verdachte witte bestelbusjes in ons registratiesysteem?'

'Te veel om op te noemen…' Jacob wees op een enorme berg uitdraaien aan de rand van zijn bureau. 'Allemaal witte busjes.'

'Niemand in de straat of in de buurt die dat busje heeft gezien?'

'Genoeg,' antwoordde Van Opperdoes. 'Maar niemand die zich er iets van herinnert. Er rijden te veel busjes door de Jordaan. En er zijn te veel mensen op vakantie.'

'Verdikkeme…' De chef pijnigde zijn hersens. 'En de technische recherche? Heeft die al iets?'

Een chef van de oude stempel, dacht Van Opperdoes tevreden. Iemand die liever meedenkt bij een ingewikkeld onderzoek, dan dat hij zich met statistieken en beleid bezighoudt.

'Tja, er zijn mensen in die woning geweest de laatste tijd, dat was wel duidelijk. Maar op zich is dat niet strafbaar. We hebben echt meer nodig dan de verklaring van Charlotte van Tiggelen.'

'Eén getuige is géén getuige…' mompelde Van Straaten.

'Precies. Zo is het,' beaamde Van Opperdoes. Het was een oude recherchewijsheid.

Charlotte van Tiggelen had dan wel een uitgebreide verklaring afgelegd, erg veel nieuwe informatie leverde dat niet op.

Van Straaten keek naar de vloer. 'Heeft ze het wel goed gezien? Ze kan dan wel niet gek zijn, ze kan het wel verkeerd gezien hebben.'

Van Opperdoes plukte aan zijn neus. 'Dat kan. Maar ik geloof haar.'

Commissaris Van Straaten hief zijn handen ten hemel. 'Maar daar gaat de rechter nooit in mee, hoezeer jij ook in haar gelooft. Die wil bewijzen zien. En ik dus ook. Kom met bewijzen, Van Opperdoes, dan kun je doorgaan met dit onderzoek, voordat van hogerhand de stekker eruit wordt getrokken.'

'Commissaris, u bent zelf de hogerhand.'

Van Straaten schudde zijn hoofd. 'Dat denk je maar. Alles wordt tegenwoordig beslist op het hoofdbureau, mijn hogerhanden zijn gebonden. Dus kom met iets, en doe het snel. Anders…'

Hij maakte een gebaar dat het midden hield tussen een teken van triest medeleven en iets doorhakken. Het was echter duidelijk wat hij bedoelde. Het zou hem spijten, maar dan was het onderzoek onherroepelijk afgelopen.

'Ik heb alle vertrouwen in jullie. Doe je best. Ik houd jullie nog wel even uit de wind.'

En weg was hij.

Peter van Opperdoes schudde mistroostig zijn hoofd.

'Hadden we er maar meer zoals hij. Dan zou het een stuk beter gaan in Amsterdam. Ik zie veel te veel managers als leidinggevenden, mensen die leven van statistieken en dure computerprogramma's. Nooit een ouderwetse diender zoals hij, die met zijn hoofd en hersens in een zaak duikt.'

'Zoals jij…' zei Jacob zacht.

'Zoals wij, hoop ik. Ik zie dat ook in jou, Jacob. Scherpzinnig speurwerk, daar los je een zaak mee op. Niet met een computer of een statistiekje…'

Zuchtend trok hij zijn bureaulade open en zette zijn voeten erop. Met twee handen onder zijn kin verzonk hij in gepeins. Hij geloofde Charlotte van Tiggelen en kon het niet uitstaan dat hij zijn vinger er niet achter kon krijgen. We hebben iets nodig om verder te gaan, dacht hij.

Precies op dat moment werd er op de deur van de recherchekamer geklopt, waarna tot grote verbazing van Van Opperdoes het vrolijke hoofd van Ton van Maan in de deuropening verscheen.

'Heren…' begon Van Maan toen hij de recherchekamer betrad. 'Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws.'

'Hm…' bromde Van Opperdoes. 'Doe maar eerst het slechte nieuws, dan kan het daarna alleen maar meevallen.'

'Maar het goede nieuws is wel heel erg goed…' probeerde Van Maan om hem op andere gedachten te brengen.

'Nou, vooruit dan maar.'

Van Maan haalde een indrukwekkend uitziend rapport uit het tasje dat hij bij zich had en legde dat op het bureau van Van Opperdoes.

'We hebben een vingerafdruk aangetroffen, en wat dna-materiaal.'

De ogen van Van Opperdoes lichtten op. 'Kijk, dat is mooi… en het goede nieuws is dat je ons kan vertellen van wie die vingerafdruk is, natuurlijk.'

'En ook van wie het dna is,' vulde Jacob aan.

Ton van Maan keek van Peter van Opperdoes naar Jacob, eerst blij en daarna bedroefd. 'Jullie willen alléén maar goed nieuws. Ik wou dat ik het had.'

Van Opperdoes schoof het rapport naar zich toe, maar opende het nog niet. 'Wil dat zeggen dat je wel sporen hebt aangetroffen, maar niet weet van wie die zijn?'

'Nou… niet helemaal,' aarzelde Van Maan. 'Bij de vingerafdruk die we op een glas aantroffen, hebben we een naam. De dna-sporen moeten nog door de database, maar zoals je weet, kan zoiets wel even duren.'

'Nou, kom maar op met die naam,' drong Jacob aan. 'Je maakt ons nu wel erg nieuwsgierig.'

'Ik kan alleen nog steeds niet bevestigen dat er lijken in de woning zijn geweest. Er zijn geen sporen die daarop wijzen. Zoals ik al zei: als er sporen waren geweest, dan zijn ze door het chloor behoorlijk vernield.'

Dat was een tegenvaller. Commissaris Van Straaten had de vinger op de zere plek gelegd toen hij zei dat er zonder lijk — of bewijs dat er een lijk had gelegen — geen zaak was.

Van Opperdoes knikte en wenkte uitnodigend met zijn hand. 'Kom dan maar op met het goede nieuws, Ton. Dat kunnen we zo langzamerhand wel gebruiken.'

Ton van Maan haalde diep adem, maar wilde het moment suprème nog even uitstellen. 'De vingerafdruk in de woning was vers. Ik heb begrepen dat de vorige bewoner de woning vier maanden geleden heeft verlaten. Maar deze vingerafdruk was vers. Heel vers. Uren, hooguit een paar dagen oud.'

'Dat is mooi… ' zei Van Opperdoes. 'En van wie is de afdruk?'