– Wzdrygnęła się. – Chyba miałam być jej posłusznym zwierzątkiem, jak William. Jej mały, tresowany piesek. Wyobrażała sobie też, że po twojej śmierci ja wszystko odziedziczę. Nie zrobisz mi tego, prawda?
– Czego ci nie zrobię, nie umrę?
– Nie zostawisz mi na głowie tego wszystkiego?
Roześmiał się i pocałował ją.
– Chyba tylko ciebie by to zdenerwowało. – Odgarnął jej włosy z twarzy. – Tobie też szykowała wirtualną wycieczkę.
– Tak, na szczęście nie skorzystałam z jej propozycji. Jest tam teraz Feeney. Lepiej mu opowiem, co się tutaj stało.
– Musimy tam zejść. Wyłączyła videokom i dlatego właśnie zamierzałem tam iść, kiedy nagle na mnie wpadłaś. Zaniepokoiłem się, kiedy nie mogłem się połączyć.
– To świetnie. – Dotknęła jego twarzy. – Znaczy, że jesteś troskliwy.
– Można z tym żyć. Pewnie będziesz chciała jechać do centrali, żeby uporządkować to jeszcze dziś.
– Taka jest procedura. Mam zwłoki – i sprawy czterech śmierci, które muszę zamknąć.
– Zawiozę cię, kiedy tylko obejrzą cię w szpitalu.
– Nie jadę do żadnego szpitala.
– Ależ jedziesz.
Peabody zastukała do drzwi i uchyliła je.
– Przepraszam, przyjechali medycy. Chcą, żeby im otworzyć zabezpieczenia na dole.
– Zajmę się tym. Spotkamy się w gabinecie doktor Ott, dobrze, Peabody? Mogą zbadać Eye, zanim zabiorę ją i poddam szczegółowej kuracji.
– Powiedziałam, że nie godzę się na żadne leczenie.
– Słyszałem już. – Nacisnął guzik na biurku. – Wpuścić medyków. Peabody, masz kajdanki?
– Są w obowiązkowym wyposażeniu.
– Może mi ich pożyczysz, żebym mógł skuć twojego porucznika i zawieźć do najbliższego punktu medycznego.
– Tylko spróbuj, stary, a zobaczymy, kto będzie potrzebował lekarza.
Peabody mocno przygryzła wargę. Uśmieszek w takiej chwili na pewno by nie sprawił przyjemności jej przełożonej.
– Współczuję ci, Roarke, ale nie mogę spełnić twojej prośby. Potrzebuję tej roboty.
– Nic nie szkodzi, Peabody. – Objął Eye w pasie, kiedy kuśtykała w stronę drzwi. – Jestem pewien, że znajdę jakiś substytut kajdanek.
– Muszę złożyć meldunek, skończyć pracę, przetransportować ciało. – Eye spojrzała spode łba na Roarke”a, który przywołał windę.
– Nie mam czasu na żadne badania.
– Już to słyszałem – odrzekł spokojnie, po czym po prostu wziął ją na ręce i wniósł do windy. – Peabody, powiedz tym medykom, żeby nie pokazywali się bez broni. Obawiam się, że może nam uciec.
– Postaw mnie na ziemi, idioto. Nigdzie nie pojadę. – Kiedy zamykały się za nimi drzwi windy, Eye była już roześmiana.
