Li:
Kun kandelo kaj lanterno
Kaj brulŝtipo pina
Serĉos mi, ĉu estas ie
Honestec’ knabina.
Ŝi:
Serĉos mi kun luno, steloj,
Kaj la sun’ lumanta,
Eble trovos mi junulon
Kun koret’ amanta.
Li:
Mi, serĉinte la knabinon,
Scias en ĉi-horo:
Por eltrovi plej honestan —
Sonu per la oro!
Ŝi:
Lumiginte, rigardinte,
Nun mi diros vere,
Ke junulo ĉiun amas,
Sed — sin mem sincere.
Li:
Mi jam trovis plej honestan,
Karan, la serĉitan,
Belan, dolĉan, en butiko —
Pupon la pentritan.
Ŝi:
Mi jam trovis unu solan,
Estas tiu kara:
Brava, juna militulo
Sur portret’ centjara.
Li:
Ekrigardu pup’ pentrita
Ame per okulo,
Eble el portret’ ĉevalen
Saltos militulo.
Ŝi:
Militul’ pentrita saltu
Sur ĉevalon flame!
Eble en pentrita pupo
Kor’ ekfrapos ame!
68. En la valo neĝa vento
(El Piotr Dalman)
Na dolinie zawierucha
Mokrym śniegiem dmie.
—◡|—◡|—(◡|—◡)
En la valo neĝa vento
Blovas ĉiam pli;
Fajro sur kameno mia
Krakas ĉirkaŭ mi.
Ĉe l’ kamen’ el pipo ringe
Fumon lasas mi …
Ĉiuj rememoroj miaj
Flugas for kun ĝi.
Kie estas la esperoj,
La junec’ el or’?
Kiel vento la blovanta
Ili flugis for!
Vent’ sen celo, mi sen celo,
Kun vi, fumo, tri …
Tri sen celo en la mondo
Kune flugu ni!
69. Fabletoj por infanoj
(El Stanisław Jachowicz)
Staś na sukni zrobił plamę,
Płucze i przeprasza mamę.
—◡|—◡|—◡|—◡
◡—◡|◡—◡|◡—◡|◡—◡
Staĉjo veston makuletis,
Ploris kaj pardonon petis.
Panjo la okazon trovas,
Por diri: «La veston purigi ni povas;
Sed la tuta vivo via
Restu sen makulo ia,
Ĉar vi kredu ĝin, karulo,
Ne puriĝos la makulo.»
Nie rusz, Andziu, tego kwiatka,
Róża kole, rzekła matka.
«Rozon vi ne tuŝu, Anjo,
Dornoj pikas!» diris panjo;
Sed Anneto ne obeis,
Pikis sin kaj poste veis.
70. La viburno
(El Teofil Lernantowicz)
Rosła kalina z liściem szerokiem,
Nad modrym w gaju rosła potokiem.
—◡|◡—◡ ║ ◡—◡|—◡
◡—◡|—◡ ║ —◡|◡—◡
Kreskis viburno, la foliara,
Super lazura torento klara.
Roson, pluveton ĝi trinkis gaje,
En suno varma sin banis maje.
Kaj en julio, sur la branĉetoj,
Ekbrilis ruĝe la koraletoj.
Viburn’ knabine bele sin vestis,
Kaj akvo — ĝia spegulo estis.
La vento kombis ligojn de l’ haro,
Okulojn lavis rosa gutaro.
Ĉe la viburno, tie proksime,
Janko ŝalmetojn faris kutime.
Lia muziko flugis kun vento
Apud viburno, super torento.
Liaj kantetoj, malĝojo-plene,
Fluis sur roso ĉiumatene;
Do lin atendis la foliara
Viburno, kiel knabino kara.
Kaj en aŭtuno, kiam tombeto
Jankon sub nigra kovris kruceto,
Viburno — amis lin evidente —
Ĉar foliaron disblovis vente,
En akvon ĵetis koralojn foje,
Tutan belecon perdis malĝoje.
71. Vana plendo
(El Adam Asnyk)
Daremne żale, próżny trud,
Bezsilne złorzeczenia!
◡—◡| —◡ | —◡ | (—)
Jen vana plendo kaj sopir’,
Senforta la malbeno!
Pasintajn formojn sorĉa dir’
Ne kaŭzos al reveno!
Mond’ ne redonos, en regres’,
Vidaĵojn de l’ revado;
Eĉ fajro, glav’, ne estas ĉes’
Al pensoj en kurado!
Kun vivo iri devas ni
Kaj novan vivon doni;
Sed ne per velka laŭrfoli’
Obstine kapojn kroni.
Ne fluos reen viva ond’!
Senfrukta peno tia;
Koler’ senforta, ĉar la mond
Sur vojo iros sia!
72. Ĉielarka fabelo
(El Adam Asnyk)
Od kolebki biegła za mną
Czarodziejska baśń tęczowa.
—◡|—◡|—◡|—◡
(◡—◡|◡—◡|—◡)
De lulilo min postiris
Ĉielarka mirfabelo,
Kaj ĝi flustris melodie
Sorĉ-parolojn al orelo.
Naskis ĝin en fruvespero
Vartistinoj-babilado.
Kaj kun mi ĝi poste dormis
Kaj min kisis dum sonĝado.
Ĉiam kune vekiĝante,
Ni elkreskis el luliloj,
Kaj ĝi min en strangan mondon
Ien portis sur flugiloj —
Super la purpuraj maroj,
Super la arĝent’-riveroj,
Sur la ĉielarka ponto
En transmondon de misteroj.
Malfermiĝis laŭ ĵurvorto
Rok-pordeg’ el diamantoj,
Kaj mi pasis en sorĉlandon
De fantomoj kaj gigantoj.
Kaj post mi pordegon fermis
Aŭ feino aŭ diino,
Do mi iris en la landon
Vagi ĝis la vivofino.
En la stranga lando, kie
Ĉio vivas kaj parolas,
Kie ĉiu ŝtono spiras
Kaj fariĝi homo volas —
Iris mi tra helbrilanta
Arbareto orfolia,
Kie floras en la ombro
La filika flor’ magia.
Iris mi tra l’ arbareto,
Kie arboj kantojn bruas,
Kie de l’ junec’ eterna
La kristala fonto fluas.
Kaj salutis min envoje
La okuloj de florrondoj
Per rigardo forturnita
Al senlima spac’ de mondoj.
Kaj salutis homavoĉe
Min birdaro kolorplena
Kaj montradis pluan vojon
Ĉe l’ abismo malserena.
Kaj obeis mi aŭguron,
Trinkis mi el viva fonto,
Tra sovaĝa la dezerto
Iris mi sen tim’ al monto.
Vane siblis la rampaĵoj
Kaj fantomoj min teruris;
Mirhelaĵon rigardante,
Mi antaŭen ĉiam kuris.
Post trairo de l’ dezerto
Kaj de l’ akvo ŝaŭm-ondanta,
Mi ekstaris apud monto
Vertikale leviĝanta.
Supre brilis la kristala
Kastel’ de gigant’ kruela,
Kies sorĉan povon spertas
Virgulino la plej bela.
Antaŭ la kastelo drakoj …
Ruĝajn faŭkojn larĝ-distiras
Kaj per oraj fajroflamoj
Ĝsis la nuboj supren spiras.
Hirtigante bronzajn skvamojn,
Ili gardas sorĉ-trezoron,
La plej belan virgulinon,
De kristal’-kastelo gloron.