El Parnaso de Popoloj

Kiam en mateno tag’ heliĝis,
Jen alflugas du korvoj, la nigraj,
Sangaj estas ĝis al ŝultr’ flugiloj,
Kaj la bekojn kovras blanka ŝaŭmo.
Ili portas manon de heroo,
Kaj sur mano estas ringo ora;
lli ĵetas ĝin al brust’ patrina.
Prenas manon Jugidoj-patrino
Kaj ŝi turnas kaj returnas ĝin.
Kaj ŝi vokas la Damjanedzinon:
«Bofilino, ho Damjanedzino,
Ĉu rekonas vi ĉi tiun manon?»
Ekparolas Damjana edzino:
«Bopatrino, Damjana patrino,
Tio estas man’ de nia Damjan,
Ĉar, patrino, mi rekonas ringon;
Edziniĝis mi per tiu ringo.
Prenas manon patrino Damjana
Kaj ŝi turnas kaj returnas ĝin,
Kaj ŝi murmuretas al la mano:
«Mia mano, verda mia pomo,
Kie kreskis vi kaj kien falis?
Vi elkreskis jen ĉe mia brusto,
Kaj vi falis sur Kosovan kampon».
Jen ŝi diris, animon elspiris.