Усе гэтыя пытанні адно за адным імкліва праносіліся ў маёй галаве. Я на хвілінку разгубіўся. Ды толькі на хвілінку. Бо нарэшце здагадаўся, што Наташа сама напісала… Знарок. Каб даказаць, што ёсць краіна Эльдарада.
— С-сама. Ты-ты сама нап-пісала, — заікаючыся ад хвалявання, прамовіў я.
— Не. Запіску прыслаў хтосьці з Эльдарада. Я яе ўчора знайшла. Хацела з вамі параіцца, але вы з мяне смяяліся…
Я зусім разгубіўся. Няўжо знайшла? Хлусіць, напэўна. Не. Вунь і слёзы на вачах выступілі. Пакрыўдзілася, бо не веру. Але і верыць не хочацца. Дваццатае стагоддзе — стагоддзе тэхнікі. І Міхась казаў, што з космаса можна любую макулінку сфатаграфаваць. А калі Наташы верыць, то выходзіць, што касманаўты цэлую краіну не заўважылі. Хіба мажліва такое?
— Наташа, ты, напэўна, штосьці пераблытала, — сказаў я, каб не пакрыўдзіць Наташу.
Наташа глянула мне ў вочы.
— Андрэй, скажы шчыра — не верыш?..
— Не веру.
— Тады я цябе выклікаю на дуэль. Выклікаю на дуэль… Бач, якая шпаркая. Наглядзелася прыгодніцкіх фільмаў, начыталася кніг пра рыцараў. Толькі чытала іх, відаць, наадварот. Хіба дзяўчынкі калі-небудзь выклікалі хлопчыкаў на дуэль?
Да чаго дайшло! Няўжо з дзяўчынкай на кулакі стану біцца? Ды з мяне куры смяяцца будуць. Чаго я на вуліцу выходзіў? Лепей сядзеў бы, артыкулы чытаў. Хай бы думала, што дома няма.
Як выкруціцца? Як? А калі параіць, каб да Міхася схадзіла, каб яму пісьмо паказала? Няхай з ім спрачаецца, няхай яго на дуэль выклікае.
— Наташа, давай да Кадыша сходзім. Яму пра ўсё раскажам. Разам паразважаем, адкуль гэтае пісьмо.
— Давай сходзім, — пагадзілася Наташа.
На маё шчасце, Міхась якраз быў дома. Мы паказалі яму бутэльку, прачыталі запіску.
Я, напрыклад, хоць спачатку, хоць крыху паверыў, што запіска з Эльдарада, а вось Міхась доўга не думаў, сказаў:
— Сама напісала.
— І ты мне не верыш?
— Не-а.
Гэтае «не-а» Міхась прагаварыў у нос, і ў яго выйшла праз «э» — «нэ-а». З форсам гэтакім.
Я чакаў, што Наташа ўзбурыцца, як і мяне, выкліча Міхася на дуэль. Але чамусьці не выклікала. Збаялася, ці што?
Яна зняважліва зірнула спярша на Міхася, пасля на мяне і з пагардаю прамовіла:
— А я спадзявалася на вас. Лічыла, што дапаможаце.
Павярнулася і пайшла.
Мы з Міхасём пераглянуліся. Чаму так сказала? Чаго хацела ад нас? Гэтага мы пакуль не зразумелі.
Тайна бабкі Тэклі
На другі дзень я доўга не ўставаў з ложка. Ноччу не выспаўся. Усю ноч нейкае глупства ў галаву лезла. І каралева Елізавета снілася, і Эльдарада, і бутэлькі.
Я некалькі разоў прачынаўся. Знарок вочы шырока-шырока расплюшчваў. Каб гэтае глупства ў галаву не лезла. Ды дарэмна. Толькі заплюшчу вочы — зноў каралева Елізавета. Бутэлькі збірае і да мяне нясе. Спрабаваў да ста лічыць, да тысячы. Нічога не дапамагала.
Толькі пад раніцу заснуў. Соладка-соладка спалася. Ні бутэлек, ні Эльдарада, ні англійскай каралевы. Я, мусіць, да паўдня спаў бы, калі б не тата і мама.
— Андрэйка, уставай.
— Андрэй, дзень на двары.
Гукаюць, як у лесе. А я, вачэй не расплюшчваючы:
— Зараз. Устану…
І далей сплю. Быццам у кошкі-мышкі з імі гуляю. Відаць, не спадабалася гэткая гульня тату. Стаў мяне за пятку казытаць.
— У мяне канікулы, — заенчыў я сонным голасам. — Калі вы не на рабоце, то я не назаляю. Спіце, колькі хочаце.
— Ат, спі. Хоць да вечара, — відаць, пакрыўдзіўся тата. — Я хацеў, каб ты паснедаў з намі. Мы на работу хутка пойдзем.
«Спі». Хіба заснеш, калі за пятку казыча? Не ведае, якая ноч у мяне была.
Расплюшчыўшы вочы, я ляжаў на ложку. Колькі хвілін у хаце было ціха. Потым рыпнулі дзверы. Напэўна, мама прыйшла. Так, яна. Яе крокі, мяккія, лёгкія. Тата цяжка ступае, грузна.
— Чуў, якая пагалоска па вёсцы ідзе? — данёсся мамін голас.
— Выдумкі,— адказаў тата.
— А можа, не выдумкі? — сказала мама. — Бабка Тэкля на свае вочы касманаўта бачыла.
— Нагаворыць бабка Тэкля. Толькі вушы развешвай.
У мяне сон як рукою зняло. Цікава. Вельмі цікава. Касманаўта бабка Тэкля бачыла. Чаму я пра гэта не ведаю?
Зноў рыпнулі дзверы.
— Дзень добры, — пачуў я Міхасёў голас. — Андрэй дома?
— Спіць, — сказаў тата, — не дабудзіцца. — І моцна гукнуў: — Андрэй, сняданак на стале стаіць. Мы на работу пайшлі.
У пакой уляцеў Міхась.
— Чаго ляжыш, як крот у нары? — накінуўся ён на мяне.