— Няхай сам балет пакажа.
— Чаму душ у нас не працуе?
— Чаму цырульніца не прыязджае? Абяцалі.
Відаць, вырашылі жанчыны ўсе грахі Іванавічу ўспомніць. Замахаў Іванавіч рукамі:
— Цішэй, бабы, цішэй. Дайце слова сказаць.
— Слова просіць, — крыкнула цётка Маня. — Паслухаем.
Замоўклі жанчыны, суцішыліся.
— Ну, вінаваты я, — прагаварыў Іванавіч. — Дык мяне цяпер на кавалкі разарваць?
Цётка Маня рукі ў бакі і да Іванавіча:
— Чаму нашых дзяцей не паважаеш? На ўвесь калгас раззваніў, што кароў павыпускалі. Хіба пойдуць яны сярод ночы кароў адвязваць? Вось ёлку нам прынеслі. Мне ў жыцці ніхто ні адной кветачкі не падарыў, а тут цэлую ёлку прынеслі, і яшчэ з цацкамі.
Цётка Маня неспадзявана ўсхліпнула. Не думалі мы, што гэтак будзе. Думалі: павіншуем і хуценька разыдземся. А тут цэлая дыскусія разгарэлася. Не рады былі, што прыйшлі.
— Цётка Маня плача. Што будзем рабіць? — прашаптаў я, звяртаючыся да Ані і Дзімы.
Пачула цётка Маня:
— Ды я ад радасці плачу, харошыя вы мае. Я сёння як трыццаць гадкоў скінула.
Кожнага з нас па чарзе абняла, ды яшчэ ў шчокі пацалавала. Лепей было б скрозь зямлю праваліцца.
— Маня, — гукнуў хтосьці з жанчын, — а ты не адмовілася б, калі б табе Іванавіч букет рамонкаў ці валошак прынёс?
А цётка Маня звонка-звонка, зусім як маладая:
— І ад рамонкаў, і ад валошак не адмовілася б. Што скажаш, Іванавіч?
Іванавіч чамусьці да нас падышоў:
— Скажыце свайму дырэктару, што заўтра я сам каня прывяду. Сам і агарод узару. Вось так.
Абняла цётка Маня Іванавіча і, як і нас, у шчаку пацалавала. Пачырванеў Іванавіч, як рак, а жанчыны ў далоні як запляскаюць. Напэўна, рэха аж да вёскі дайшло.
Невядома, колькі яшчэ тут так цалаваліся б, абдымаліся б, калі б не заўважылі, што насупраць акна легкавая машына спынілася.
Усе жанчыны да акна кінуліся, а Іванавіч скамандаваў:
— Бабы, каб ціха было. Невядома, хто да нас прыехаў.
— Гэта карэспандэнт з газеты, — паведаміла Аня. — Ён будзе даярак фатаграфаваць.
Быццам бомба ў пакоі разарвалася. Замітусіліся жанкі, завойкалі:
— Ой, прычоску зрабіла б, каб ведала!
— Ой, няўжо ў газеце будзем?
— Ой, пабягу хоць новую кофту адзену!
— Пойдзем, — шапнуў я Дзіму і Ані.
Мы непрыкметна выбраліся з пакоя і ва ўсе лапаткі дамоў.
Здарэнне на выгане
Цэлых паўдня мы ў школе хадзілі як героі. Аднакласнікі з зайздрасцю пазіралі на нас, а малыя здалёку віталіся, быццам з правяраючымі. Нават дырэктар школы Анатоль Лукіч нас пахваліў: «Малайцы! Ініцыятыўна дзейнічалі. Так і далей трымайце». Пасля такой пахвалы мы маглі б горы звярнуць. Каб толькі нам іх паказалі.
А загадчык фермы Іванавіч стрымаў сваё слова. Рана-раненька ў школу прыехаў і агарод узараў. Яшчэ і «дзякуй» сказаў Анатолю Лукічу на развітанне. Сам узараў, сам падзякаваў. Арыгінальна выйшла? Па-мойму, вельмі арыгінальна. Такое не часта здараецца.
Што яшчэ запомнілася мне? Ага, у гэты дзень я ажно тры пяцёркі атрымаў. Можна сказаць, толькі іх для поўнага шчасця не хапала.
А пасля паўдня ўсё шыварат-навыварат пайшло. Здарылася такое, што як снег на галаву.
Пачыналася так. Выйшаў я на вуліцу і бачу: Дзіма барана на вяроўцы цягне. Баран упіраецца, а Дзіма валачэ.
— Куды ты яго цягнеш? — пытаюся.
— На выган. — Так позна?
— Маці хацела пастрыгчы яго, ды ножны не знайшла. Закінула кудысьці. Загадала, каб на пашу завёў. Здурнеў, у хляве стоячы — назад ірвецца.
— Дапамагчы? — пытаюся. — Потым у футбол пагуляем. Хлопцы сёння на школьным стадыёне збіраюцца.
— Я даў сабе слова, што сам зацягну. Пачакай мяне тут.
Пацягнуў Дзіма барана, як санкі, за сабою, а я па вуліцы ад плота да плота хаджу, чакаю, калі вернецца.
Дачакаўся нарэшце. Падышоў Дзіма да мяне, выцер узмакрэлы лоб:
— Гэтага барана хоць у воз запрагай. Сем патоў сышло, пакуль завёў.
Толькі сказаў ён так — мой брат Міколка бяжыць.
— Дзіма, — крычыць здалёку, — твой баран ашалеў.
Мы, як пачулі гэткае, насустрач Міколку.
— Ты што пляцеш? — накінуўся Дзіма на Міколку. — Я свайго барана нядаўна на выган завёў.
— Ты завёў, а ён ашалеў.
— Жартачкі строіш? — схапіў Дзіма Міколку за каўнер.
— Дзіма, пусці яго, — заступіўся я за брата. — Твайго барана, напэўна, шалёны сабака ўкусіў.
— Не, — прагаварыў Міколка, — ён вядро сабе на галаву надзеў.
— Гм, — хмыкнуў Дзіма, — хлусіш.