— Я яшчэ крыху пасплю.
— Уставай, сын. Трэба Дзяніса сустрэць.
У мяне сон як рукою зняло.
— Тата, ты хочаш сустрэць Дзяніса і расказаць яму, як выйшла з тэлеграмай? — здагадаўся я.
— Не толькі раскажу, але і ў вёску яго прывязу. Вы з Дзімам пачалі гэтую гісторыю, а мне прыйдзецца паставіць кропку. На вакзал паедзем. Мае «Жыгулі» каля акна стаяць.
Мне заўсёды падабалася на вакзале. Народу многа, мітусня. Цікава назіраць збоку, як хтосьці даганяе, як хтосьці страчаецца, як хтосьці дрэмле, прыжмурыўшы адно вока. Ты бачыш усіх, а на цябе ніхто ўвагі не звяртае. Ды сёння лепей было б застацца дома.
— Чаму ты змрочны такі? — пацікавіўся тата, калі селі ў машыну.
— Баюся, — прызнаўся. — Я абмануў Дзяніса. Ці даруе ён мне?
— Вытрымаеш, калі адзін раз за вуха пацягне, — спакойна сказаў тата.
На вакзале, як звычайна, было людна. Дзяніса мы заўважылі здалёку. Ён стаяў на аўтобусным прыпынку і аб чымсьці размаўляў са сваёй Ірынай. Каля іх круціліся малыя: адно зусім як мурашка, а другое крыху большае. Большаму (як мне здалося, гэта быў хлопчык) я даў бы чатыры гады, а меншай (вырашыў, што гэта дзяўчынка) даў бы тры гады.
Мы вылезлі з «Жыгулёў».
— Пачакай, — сказаў тата і накіраваўся да Дзяніса і Ірыны.
Я ўбачыў, як яны прывіталіся, як пачалі хутка-хутка гаварыць. Дзянісава жонка ўвесь час азіралася на мяне. «Зыркае, як Цмок», — падумаў.
Потым усе яны крануліся да машыны. Я стаяў, апусціўшы галаву.
— Дык гэта той, што тэлеграму нам прыслаў? — усклікнула Дзянісава жонка. І нечакана працягнула мне руку: — Давай пазнаёмімся. Ірына.
Я пачырванеў, падаў Ірыне толькі два пальцы і адразу ж хуценька выхапіў іх.
— Міхась, — буркнуў пад нос.
— Ён у нас сарамлівы, — засмяяўся тата.
— А выцягнуўся як! — прагаварыў Дзяніс. — Калі б аднаго ўбачыў, то нізашто не пазнаў бы.
«Часцей прыязджай, тады пазнаваць будзеш», — ледзь не ляпнуў я.
— Міхась, пазнаёмся з маімі малымі. Вось гэта, — паказаў на большае, — Аня. А той — Максім.
«Бач, як дзяцей у сталіцы маскіруюць, — падумалася мне. — Не адрозніш, хто з іх хлопчык, а хто дзяўчынка».
Тата і Дзяніс селі на пярэдняе сядзенне, а я, Ірына, Аня і Максім — на задняе. Машына плаўна кранулася. «Ву-ву, ву-ву», — запляскалі ў далоні Аня і Максім. Трапечуцца, падскокваюць. Быццам ва ўласную машыну селі. Мала гэтага. Гляджу: Аня на мае калені лезе. Я яе непрыкметна адпіхаю, а яна ўсё лезе. Потым аднекуль татавы запалкі выцягнула. За секунду парвала карабок і запалкі па ўсёй машыне раскідала. «Фу-фу», — крычыць. Максім таксама за яе не лепшы. «Ту-ту-ту», — галёкае. Яна «фу-фу», а ён «ту-ту-ту». Ззаду ў машыне цацачны сабачка стаяў, дык Максім схапіў яго за вушы і тузае. А Дзяніс рагоча:
— Пароцікі яны ў мяне. Нічога не схаваеш. Усё павыпорваюць.
«Лепей з Цмокам страчацца, чым з гэтымі пароцікамі», — падумаў я.
Пад’ехаў тата да калгаснага рынку. Вылезлі Дзяніс і Ірына, сваіх пароцікаў забралі і пайшлі.
— Куды яны? — пытаюся ў таты.
— Хочуць кветак купіць, — сказаў тата.
— Купі букет руж. Я таксама хачу бабку Верку павіншаваць.
Ні слова тата не сказаў. Вылез з машыны і пайшоў у магазін «Кветкі».
Усё-ткі добры ён у мяне. А калі б байкот не аб’яўляў, то яшчэ лепшы быў бы.
Сяджу, гэтак разважаю, а тата, Дзяніс, Ірына і пароцікі ўжо назад ідуць. У Ірыніных руках букет руж, і ў татавых руках букет руж. Гараць ружы ў руках, нібы чырвоныя агні святлафора. Людзі пазіраюць, усміхаюцца. Шчаслівыя ўсе, радасныя.
— Трымай, — падаў тата букет, абгорнуты цэлафанам.
Прыціснуў я яго да грудзей. Так і трымаў усю дарогу, пакуль да хаты бабкі Веркі не прыехалі. Тата, Дзяніс, Ірына, пароцікі ў хату пайшлі, а я на двары застаўся. Не хацелася з Фамой Спірыдонавічам сустракацца. Стаю на двары, а ў хаце крыкі, хтосьці заплакаў нават. Пра мяне зусім забыліся. Неяк крыўдна стала. Тэлеграму пасылаў, кветкі вёз, а яны забыліся. Хацеў букет пакінуць і дамоў уцячы, але тут бабка Верка выйшла.
Я ёй букет у рукі:
— Віншую вас, бабка Верка. Гэта ад мяне і ад Дзімы.
Хацела мяне бабка Верка абняць і ў шчаку плюснуць, але я трымаў вуха востра, бо ўжо ведаў гэтую жаночую звычку: цалавацца без дай прычыны. Яна наперад, а я назад адступіў.
— А мой ты саколік! — праслязілася бабка Верка. — Парадаваў мяне. А што пад гарачы язык накрычала — не крыўдуйце.
— Бабка Верка, а дзе Фама Спірыдонавіч? — цікаўлюся.
— Сабраў чамадан і пайшоў кудысьці. Я і не спыняла яго. Паміж намі кажучы, надакучыў ён мне як горкая рэдзька. Макам перад ім рассыпалася, як дагадзіць, не ведала. А ён: то перасолена, то недасолена, то недагрэта, то перагрэта. А ты чаму ў хату не заходзіш? Я табе цэлы карабок цукерак дам.