– I dobrze, bo gdy trochę odpoczniemy, to wrzucimy te wszystkie trupy z mielizny do wody od tej strony, od strony rzeki. A my szybko pożeglujemy w drugą stronę, w stronę szuwarów, na naszym balu drzewnym.
– Szefie! – krzyknął Naku, przyglądając się trupom. – Co to za istoty? To nie elfy, nie ludzie i nie nasi! Mają pośrodku czoła trzecią malutką rączkę!
– Nie wiem – odpowiedział zmęczony Agni. – Ale to nieważne. Ważne, że są zgniłe.
– Boję się – przyznał się Bima.
– Zamknij się. – Ardżu też się bał.
– Nie ma się czego bać – bełkotał zielony ze strachu Yudi. – Krasnolud to byt, forma materii… Jak umrze, zmienia stan skupienia, ale nie znika…
– Zamknij się.
Bryzgi wody i strzępy mięsa przelatywały nad piaszczystą łachą. Cuchnąca maź opryskiwała krasnoludom karki i plecy. Po drugiej stronie mielizny, w wodzie, trwało szaleństwo. Tchórnice wyrywały sobie nawzajem zgniłe ciała, które rozpadały się z osobliwym mlaskiem. Brzmiało to tak, jak gdyby bardzo zadowolony olbrzym ze smakiem jadł owsiankę.
Krasnoludy wlazły do wody i wszystkie zatrzęsły się jednocześnie. Usiadły okrakiem na mokrym, podgniłym balu, a potem zaczęły wiosłować rękami. Bal zadygotał i powolutku zaczął płynąć w stronę szuwarów.
– Wszyscy na ląd!!! – krzyknął nagle Agni. – Z bala i z powrotem na mieliznę!
– Co?!
– Natychmiast!
Krasnoludy rzuciły się do rzeki. Woda wydała się Agniemu strasznie gęsta, ciężka i obezwładniająca, jak gdyby tchórnica już zdążyła wypuścić z siebie tężejący klej. Poczuł coś tak strasznego, że aż przyjemnego. Rezygnację. „Śmierć jest słodka? – coś powiedziało w jego głowie. – Przynajmniej już nie będę musiał wal…”. Przemógł się jednak i dobiegł do brzegu, rozchlapując wodę.
W ostatniej chwili. Wielka tchórnica, która musiała zauważyć ich żeglugę, dopływała już do bala. Tuż pod powierzchnią wyraźnie było widać jej ogromne, błękitne, niewinne oczy. Wszystkie krasnoludy wyszły już na ląd. Mięczak, najwyraźniej wściekły, oplótł mackami drewno, a potem nagle rozdarł je na kilka kawałków i rozrzucił naokoło. Tylko jeden trafił na wysepkę, reszta poleciała w szuwary.
– No to nieźle – rzekł Bima.
– Posiedzimy tu, dopóki nie znajdzie się jakiś sposób.
– Posiedzimy, dopóki nie znajdzie nas patrol Bystrej Straży.
– To prawda – przyznał Ardżu. – Musimy dać się zaaresztować, a potem zabić tych, co nas aresztowali.
– Superproste.
– A znasz prostszy sposób?
– Mam! – zawył Agni.
– Co? Co się stało?
– Mam prostszy sposób. No, może nie prostszy. Ale nie trzeba będzie dać się aresztować. Nikt nas nie będzie musiał stąd wyciągać, nikt nas nie zobaczy…
– Ale?
– Jest ale.
– Dwóch z nas będzie musiało umrzeć.
– Co?! – zadygotał Yudi.
– Przecież nie ma się czego bać. Krasnolud to byt, forma materii. Jak umrze, zmienia stan skupienia, ale nie znika – wyszczerzył się Bima.
– Zamknij się.
– Wszystko, czego potrzebujemy – kontynuował Agni – to dwie tchórnice…
– Tego tu nie brakuje.
– I dwa żywe krasnoludy w wodzie, jeden w odległości dziesięciu, a drugi dwudziestu łokci od wysepki.
– O ja pierdolę. – Ardżu zrozumiał, na czym polega plan.
– Ale jak te dwa krasnoludy mają utrzymać się na wodzie? – zapytał Naku. – Przecież my pływać nie umiemy. A jak który pójdzie na dno, zanim tchórnica go dopadnie, to ona go zaklajstruje na dole. On wtedy nie wypłynie na powierzchnię. Ta mazia pływa, bo tworzy płaskie wysepki jakby tratwy. Jak powstaną na powierzchni, to pływają, ale jak powstaną na dole, to już tam leżą.
– Ja umiem pływać – powiedział Bima.
Krasnoludy zamilkły i spojrzały na niego.
– Ja umiem i ja pójdę – oświadczył Bima. – Mam dosyć tego całego gówna.
– Ale wiesz… Pamiętaj, że twoje cierpienia się nie skończą – zamamrotał Saha. – Przecież po śmierci krasnolud nadal czuje. I sam mówiłeś, że okropnie cierpi, jak się rozkłada, rozpada…
– Ale przynajmniej nie będę musiał się tego bać, bo to się już wydarzy. Miałem nadzieję, że wy mnie zjecie… Ale przynajmniej zje mnie tchórnica. I pewnie jakaś cząstka mnie będzie w niej sobie wesoło hulać. Uważajcie tylko, bo będzie to najbardziej wredna tchórnica w okolicy – uśmiechnął się Bima. – Idę. Pod warunkiem że pójdzie także Yudi.
– Co?!
– Przecież nie boisz się, Yudi. Sam mówiłeś.
– Ja nie umiem pływać!
– Nie musisz. Dziesięć łokci od brzegu jeszcze ustoisz, jak staniesz na palcach. A nie będziesz musiał długo stać.
– Nie!
– Tyle nagadałeś o tej śmierci, to teraz pokaż nam, jak się umiera.
– Nie!
– Dobra, ja pójdę – wydusił z siebie Ardżu.
– Nie – uciął Agni. – Ty pójdziesz, Yudi.
– Ja? Dlaczego ja?
– Bo jesteś z nas najsłabszy. Fizycznie i psychicznie. Jesteś najsłabszym członkiem zespołu, a więc zmniejszasz nasze szanse. A tak to możesz się do czegoś przydać. Powinieneś być dumny.
– Nie! Niech Ardżu idzie, on chce!
– Nie mogę pozwolić, żeby Ardżu szedł. To nasz najlepszy szermierz. I najlepszy kandydat na nowego dowódcę, gdybym ja poległ.
– Nie!
– Zrozum, Yudi – powiedział Ardżu z ulgą. – To konieczność.
– Cały zespół tego chce – dodał Naku.
– Cały?
– Cały – odpowiedział Saha.
– Nie!
– Jeżeli nie pójdziesz, to cię porzucimy.
– Tutaj? Nie ma gdzie.
– Może raczej powinienem był powiedzieć „podrzucimy” – Agni był całkowicie poważny. – Podrzucimy cię tchórnicom.
– Mam lepszy pomysł – powiedział Bima. – Skręcimy linę ze strzępków naszych szmat, zwiążemy go i przymocujemy do tego kawałka belki, który tchórnica łaskawie cisnęła nam na mieliznę. Umieścimy go w odpowiedniej odległości od brzegu, a sami na lądzie będziemy trzymać koniec liny, żeby nie oddryfował. On nie będzie mógł się poruszać i nigdzie nie odpłynie. Jego szamotanie najwyżej przyciągnie tchórnicę.
– Nie!
– To co, sam wejdziesz do wody?
– Skurwysyny! Chłopaki, nie!!! Skurwysyny! Chłopaki!!! Skurwysyny! Chłopaki, nieee!!!…
Yudi zamilkł i szarpnął się, widząc zbliżającą się parę wielkich niezapominajkowych oczu. Kawał belki obrócił się w wodzie razem ze związanym krasnoludem, który na skutek tego znalazł się na chwilę pod wodą, potem wynurzył się dupą do góry i powrócił do poprzedniej pozycji, niejako fikając kozła razem z drewnem. Nieco dalej, bliżej szuwarów, Bima parsknął i zabulgotał.
Woda zaśmierdziała intensywnie, lekko zasyczała, a po chwili na powierzchni pokazał się ciemnoszklisty kożuch. Krasnoludy w wodzie zawyły. Po chwili ich głowy sterczały z czegoś, co wyglądało jak gruby, twardy, czarny lód.
Pomiędzy łachą piaskową a szuwarami powstały dwie mocno niestabilne wysepki, każda szeroka na jakieś dwanaście łokci. Pośrodku tej bliższej wystawała wyjąca głowa Yudiego, pośrodku drugiej tkwił kędzierzawy łeb Bimy.
Dwa wielkie podwodne kształty oddalały się w stronę zatoki po drugiej stronie rzeki. Tchórnice wiedziały, że teraz trzeba dać ofiarom czas na zgnicie żywcem. Tymczasem można było odwiedzić inne łowiska.
Agni jako pierwszy wszedł na chyboczącą się krę. Kiedy przechodził obok unieruchomionego Yudiego, ten napluł mu na nogawkę. Ardżu, który szedł jako drugi, kopnął sterczącą głowę z rozmachem.
– Więcej godności – dodał jeszcze.
Yudi rozpłakał się. Agni przeszedł na drugą wysepkę.
– Bywaj, Bima – powiedział.
– Będę bywał – wydusił z siebie czarny krasnolud. – Kurwa… żebyście wiedzieli, jak to ściska szyję…