Bernards poging om de heerschappij over de slaapzaal te verwerven was mislukt — hij had nog maar een paar aanhangers. Maar dat waren wel de gemeensten. En Ender wist dat hij het zwaar te verduren zou hebben zolang hij nog de kat uit de boom keek. Toch had zijn gerommel met het systeem goed gewerkt. Bernard was ingetoomd en alle jongens die een beetje wat in hun mars hadden, waren van hem bevrijd. En het mooiste was nog dat Ender het had gedaan zonder hem in het ziekenhuis te doen belanden. Veel beter deze manier.
Daarna begon hij in alle ernst aan het karwei om een beveiliging voor zijn eigen lessenaar te ontwerpen, want de in het systeem ingebouwde bescherming schoot duidelijk te kort. Als iemand van zes jaar die kon kraken dan was hij duidelijk bedoeld als een speelgoeddingetje en niet als een serieuze beveiliging. Een van de vele spelletjes die de leraren voor ons bedacht hebben. En hier ben ik toevallig erg goed in.
‘Hoe had je dat gedaan?’vroeg Shen hem onder het ontbijt.
Ender bedacht zwijgend dat dit de eerste keer was dat een andere Pendelgast uit zijn eigen lichting met het eten bij hem was komen zitten. ‘Wat gedaan?’vroeg hij.
‘Dat bericht sturen met een schuilnaam eronder. En met Bernards naam! Die was geweldig. Ze noemen hem nu Kontloerder. Als er leraren in de buurt zijn zeggen ze gewoon Loerder, maar iedereen weet waar hij naar loert.’
‘Arme Bernard,’mompelde Ender. ‘En hij is juist zo gevoelig.’
‘Vertel op, Ender. Jij hebt het systeem gekraakt. Hoe heb je het gedaan?’
Ender schudde lachend zijn hoofd. ‘Bedankt dat je denkt dat ik slim genoeg ben om dat te kunnen. Ik zag het gewoon toevallig het eerst, meer niet.’
‘Nou ook goed hoor. Je hoeft het me niet te vertellen,’zei Shen. ‘Maar goed was het.’Ze aten een tijdje zwijgend door. ‘Wiebel ik echt met mijn kont als ik loop?’
‘Mmm,’zei Ender. ‘Een klein beetje maar. Je moet gewoon niet van die grote lange stappen nemen, dat is alles.’
Shen knikte.
‘De enige die op zoiets let is Bernard.’
‘Bernard is een zwijn.’
Ender haalde zijn schouders op. ‘Varkens zijn over het algemeen best aardige beesten.’
Shen lachte. ‘Je hebt gelijk. Dat was een belediging voor de varkens.’
Ze barstten allebei in lachen uit en twee andere Pendelgasten kwamen bij hen zitten. Enders eenzaamheid was afgelopen. De oorlog moest nog beginnen.
6. De Reuzendrank
‘We hebben in het verleden ook wel teleurstellende kinderen gehad, waar we ons jarenlang aan vastklampten in de hoop dat ze het zouden redden en dan redden ze het toch niet. Het prettige van Ender is dat hij er kennelijk vastberaden op aanstuurt om binnen de eerste zes maanden koudgezet te worden.’
‘O ja?’
‘Je ziet toch wel wat er hier aan de hand is? Hij is bij het improvisatiespel in de Reuzendrank blijven steken. Heeft de jongen zelfmoordneigingen? Daar heb ik je nooit over gehoord.’
‘Iedereen loopt op een gegeven moment tegen de Reuzendrank op.’
‘Maar Ender kan er niet afblijven. Net als Pinual.’
‘Iedereen lijkt op het een of andere moment precies op Pinual. Maar hij is de enige die zich van kant heeft gemaakt. En volgens mij had dat niets met de Reuzendrank te maken.’
‘Het is mijn nek die je daarmee op het spel zet. En moet je eens zien wat hij met zijn lichting heeft uitgevreten.’
‘Dat was zijn schuld niet, weet je wel.’
‘Kan me niet schelen. Zijn schuld of niet, hij vergiftigt die groep. Ze horen een hechte groep te vormen en waar Ender staat zie ik een kilometersbrede kloof.’
‘Ik ben trouwens toch niet van plan om hem nog erg lang in die groep te laten.’
‘Dan maak je maar nieuwe plannen. Die lichting is doodziek en hij is de ziektehaard. Hij blijft tot die kwaal genezen is.’
‘Ik was de ziektehaard. Ik zorgde dat hij alleen kwam te staan, en het heeft prima gewerkt.’
‘Gun hem de tijd. Eens kijken wat hij ermee doet.’
‘We hebben de tijd niet.’
‘We hebben de tijd niet om een jongen die even veel kans heeft om een monster te worden als een militair genie, overhaast te bevorderen.’
‘Is dit een dienstbevel?’
‘Het opnameapparaat staat aan. Dat staat altijd aan, je bent volledig gedekt, lelijke hufter.’
‘Als het een dienstbevel is dan zal ik —’
‘Het is een dienstbevel. Hij blijft waar hij is tot we zien hoe hij de toestand in zijn lichting aanpakt. Graff, ik krijg een maagzweer van je.’
‘Als je de school aan mij zou overlaten en zelf voor de vloot zou zorgen, had je ook geen maagzweer.’
‘De vloot zoekt een opperbevelhebber. En zolang jij me die niet bezorgt, heb ik helemaal niets om voor te zorgen.’
Als kinderen die voor het eerst in een zwembad kwamen druppelden ze onhandig de strijdzaal binnen, zich stevig vastklemmend aan de handvaten langs de wanden. Nul g was griezelig, desoriënterend; ze merkten al gauw dat alles makkelijker ging als ze hun voeten helemaal niet gebruikten.
Vervelender was dat de pakken hun bewegingen nogal belemmerden. Het was moeilijker om precieze bewegingen te maken want de pakken plooiden net een beetje trager en werkten net een beetje meer tegen dan alle andere kleren die ze ooit eerder gedragen hadden.
Ender greep het handvat stevig beet en boog zijn knieën. Hij merkte dat het pak niet alleen een vertragend maar ook een versterkend effect had op beweging. Het was moeilijk om ze op gang te krijgen, maar de broekspijpen van het pak bleven doorbewegen met een behoorlijke kracht als zijn spieren al waren gestopt. Als ik zo hard afzet met mijn voeten, duwt het pak tweemaal zo hard. Ik zal wel een tijdje erg onhandig zijn. Kan maar beter beginnen te oefenen.
En dus gaf hij, met zijn handen nog om het handvat, een krachtige afzet met zijn voeten.
Onmiddellijk kiepte hij om, zijn voeten vlogen over zijn hoofd en hij klapte plat met zijn rug tegen de wand. De terugstoot leek nog wel sterker en zijn handen werden losgerukt van het handvat. Hij vloog hals over kop rondbuitelend dwars door de strijdzaal.
Een misselijk makend ogenblik lang probeerde hij zijn vorige bo-ven-onder oriëntatie vast te houden en zijn lijf probeerde zich op te richten en zocht naar de ontbrekende zwaartekracht. Toen dwong hij zichzelf om zijn gezichtspunt te veranderen. Hij vloog met grote snelheid op een wand af. Dat was omlaag. En meteen had hij zichzelf weer onder controle. Hij vloog niet, hij viel. Dit was een lange duik. Hij kon kiezen hoe hij het oppervlak zou raken.
Ik ga te hard om houvast te krijgen en te houden, maar ik kan de klap verzachten, ik kan onder een schuine hoek wegvliegen als ik op het moment dat ik de wand raak een draai maak en mijn voeten gebruik —
Het ging niet helemaal zoals zijn bedoeling was. Hij vloog inderdaad onder een schuine hoek weg, maar niet onder de hoek die hij had voorspeld. En hij kreeg ook de tijd niet om er over na te denken. Hij bonkte weer tegen een wand aan, dit keer zo snel dat hij zich er niet op had kunnen voorbereiden. Maar wel ontdekte hij louter bij toeval een manier om met zijn voeten de terugkaatshoek te kunnen bepalen. Nu zoefde hij weer door de zaal in de richting van de andere jongens die zich nog aan de wand vastklemden. Dit keer was zijn vaart voldoende afgenomen om een handvat te kunnen grijpen. Hij hing in een krankzinnige hoek ten opzichte van de andere jongens, maar zijn oriëntatie was al weer veranderd en voor zover hij het kon bekijken lagen ze allemaal op de vloer en hingen ze niet aan een wand en hing hij net zo min op zijn kop als zij.
‘Is dit een poging tot zelfmoord, of zo?’vroeg Shen.
‘Probeer het maar eens,’zei Ender. ‘Het pak zorgt ervoor dat jfc je niet bezeert en je kan met je benen de richting bepalen waarin je terugveert, ongeveer zo.’Hij deed de beweging na die hij net had gemaakt.