‘Zeker weer een onderzoek orale vaardigheid, hè,’zei Peter.
‘Hou je kop, Peter,’zei Valentine.
‘Wees blij en geniet ervan,’zei Peter. ‘Het had allemaal veel erger kunnen zijn.’
‘Ik zou niet weten hoe.’
‘Het had een onderzoek anale vaardigheid kunnen zijn.’
‘Ha ha,’zei Valentine. ‘Waar zijn vader en moeder?’
‘In gesprek met een kerel van de I.V.’
Onwillekeurig keek ze naar Ender. Tenslotte verwachtten ze al jaren dat er iemand zou komen om hun te vertellen dat Ender geslaagd was, dat Ender nodig was.
‘Dat klopt, kijk maar naar hem,’zei Peter. ‘Maar het zou ook om mij kunnen gaan, weet je. Misschien hebben ze inmiddels ontdekt dat ik toch de beste van het stel was.’Peter voelde zich gekwetst en dus deed hij zoals gewoonlijk weer ontzettend verwaand.
De deur ging open. ‘Ender,’zei vader, ‘kom eens even hier.’
‘Jammer Peter,’jouwde Valentine.
Vader keek kwaad. ‘Jongens, dit is niet iets om geintjes over te maken.’
Ender liep achter zijn vader aan de woonkamer in. De I.V.-officier stond op toen ze binnenkwamen, maar hij gaf Ender geen hand.
Moeder stond aan haar trouwring te draaien. ‘Andrew,’zei ze, ‘ik had nooit gedacht dat jij zo’n vechtersbaas was.’
‘Die jongen van Stilson ligt in het ziekenhuis,’zei vader. ‘Je hebt hem verschrikkelijk toegetakeld. Nog wel met je schoen, Ender, nu niet bepaald sportief.’
Ender schudde zijn hoofd. Hij had verwacht dat er iemand van school over Stilson zou komen, niet een officier van de vloot. Dit was ernstiger dan hij had verwacht. En hij kon toch echt niet bedenken wat hij anders had moeten doen.
‘Heb je een verklaring voor je gedrag, jongeman?’vroeg de officier.
Ender schudde opnieuw zijn hoofd. Hij wist niet wat hij moest zeggen en hij was bang om nog monsterlijker te lijken dan hij uit zijn daden nu al leek. Ik slik de straf wel, dacht hij. Dan is het tenminste achter de rug.
‘We zijn bereid om de verzachtende omstandigheden in aanmerking te nemen,’zei de officier. ‘Maar ik moet erbij vertellen dat het er niet goed voor je uitziet. Hem in zijn kruis schoppen, hem herhaaldelijk tegen zijn hoofd en zijn lijf schoppen terwijl hij op de grond lag — klinkt alsof je er lol in had.’
‘Dat had ik niet,’fluisterde Ender.
‘Waarom heb je het dan gedaan?’
‘Hij had al zijn vrienden daar,’zei Ender.
‘En? Maakt dat het minder erg?’
‘Nee.’
‘Vertel me eens waarom je hem bleef schoppen. Je had toch al gewonnen.’
‘Door hem tegen de grond te slaan had ik de eerste ronde gewonnen. Maar ik wilde de volgende rondes ook winnen, en liefst meteen maar, want dan zouden ze me tenminste met rust laten.’Ender kon het niet helpen, hij was zo bang en hij schaamde zich zo voor wat hij had gedaan; hij begon weer te huilen, hoe hij ook zijn best deed om het in te houden. Ender vond huilen iets vreselijks en hij deed het zelden en nu had hij binnen één dag wel drie keer gehuild. En elke keer werd het erger. Hij schaamde zich dood om hier een potje te staan grienen waar zijn vader en moeder en deze militair bij waren. ‘Jullie haalden mijn monitor weg,’zei Ender. ‘Ik moest me toch verdedigen?’
‘Ender, je had een volwassene om hulp moeten vragen,’begon vader.
Maar de officier stond op en liep door de kamer naar Ender toe. Hij stak zijn hand uit. ‘Ik heet Graff, Ender. Kolonel Hyrum Graff. Ik ben directeur van de Basisopleiding van de Krijgsschool in de Gordel. Ik ben hier om je te vragen of je bij ons op school wilt komen.’
Dus toch. ‘Maar de monitor.’
‘Als laatste stap van de test wilden we zien wat er zou gebeuren als we de monitor weghaalden. We doen het niet altijd op die manier, maar in jouw geval —’
‘En ik ben geslaagd?’
Moeder vond het ongelooflijk. ‘Door die jongen van Stilson het ziekenhuis in te schoppen? Wat hadden jullie gedaan als Andrew hem vermoord had? Hem een medaille gegeven?’
‘Het gaat niet om wat hij deed, mevrouw Wiggin. Het gaat om het waarom.’Kolonel Graff overhandigde haar een map vol formulieren. ‘Hier zijn de vereiste papieren. Uw zoon is door de I.V.-Selectiedienst goedgekeurd. Uw toestemming hebben we natuurlijk al, op papier gezet op het moment dat uw zwangerschap bevestigd werd, anders had hij niet geboren kunnen worden. Vanaf dat moment was hij van ons, als hij voldeed.’
Vader zei met trillende stem: ‘Het is niet erg aardig van u om ons te laten denken dat jullie hem niet wilden hebben en hem dan toch weg te halen.’
‘En die poppenkast met die jongen van Stilson,’zei moeder.
‘Het was geen poppenkast, mevrouw Wiggin. Tot we wisten wat Enders beweegreden was, konden we er niet zeker van zijn dat hij niet een tweede — we moesten weten wat dat gedrag inhield. Of tenminste wat Ender dacht dat het inhield.’
‘Moet u hem per se met die idiote koosnaam aanduiden?’Moeder begon te huilen.
‘Het spijt me, mevrouw Wiggin. Maar zo noemt hij zichzelf.’
‘Wat gaat u nu doen, kolonel Graff?’vroeg vader. ‘Wandelt u dadelijk zo de deur met hem uit?’
‘Dat hangt ervan af,’zei Graff.
‘Waarvan?’
‘Van of Ender met me mee wil.’
Moeders huilen ging over in verbitterd lachen. ‘O, dus het is achteraf toch nog vrijwillig, wat aardig!’
‘U beiden hebt de keus gemaakt toen u Ender verwekte. Maar Ender zelf heeft nog helemaal geen keus gemaakt. Dienstplichtigen zijn prima kanonnevlees, maar voor officieren hebben we vrijwilligers nodig.’
‘Officieren?’vroeg Ender. Bij het geluid van zijn stem vielen de anderen stil.
‘Ja,’zei Graff. ‘De Krijgsschool is een opleidingsinstituut voor toekomstige sterschipgezagvoerders, smaldeelbevelhebbers en opperadmiraals.’
‘Geen voor de gek houderij hier, hè!’zei vader boos. ‘Hoe veel van de jongens op de Krijgsschool worden uiteindelijk ook echt gezagvoerder van een sterschip?’
‘Dat gegeven is helaas geheim, meneer Wiggin. Maar ik kan wel zeggen dat van de jongens die bij ons door het eerste jaar heen komen, er nog nooit één geen aanstelling als officier heeft gehad. En er heeft er ook nimmer een gediend in een lagere rang dan die van bevelhebber van een interplanetair vaartuig. Ook in de defensiemacht binnen ons eigen zonnestelsel zijn eervolle plaatsen te bezetten.’
‘Hoe veel komen er door het eerste jaar heen?’vroeg Ender.
‘Iedereen die dat wil,’zei Graff.
Ender zei bijna: Ik wil het. Maar hij hield zijn mond. Dit zou hem uit school houden, maar dat was stom, dat was maar een probleem van een paar dagen. Het zou hem bij Peter vandaan houden — dat was belangrijker, dat zou een kwestie van overleven kunnen zijn. Maar vader en moeder verlaten, en vooral Valentine. En soldaat worden. Ender hield helemaal niet van vechten. Hij hield niet van Peters manier van vechten, de sterke tegen de zwakke, en hij hield ook niet van zijn eigen manier, de slimme tegen de domme.
‘Volgens mij,’zei Graff, ‘moeten Ender en ik eens even onder vier ogen praten.’
‘Nee,’zei vader.
‘Ik beloof dat ik hem niet meeneem, zonder u nog een keer met hem te laten spreken,’zei Graff. ‘En u kunt het me eigenlijk niet echt beletten.’
Vader keek Graff nog een keer woest aan, stond vervolgens op en liep de kamer uit. Moeder bleef even staan en gaf Ender een kneepje in zijn hand. Ze deed de deur achter zich dicht toen ze de kamer uitliep.
‘Ender,’zei Graff, ‘als je met mij meegaat zul je hier een hele tijd niet terugkeren. De Krijgsschool kent geen vakanties. En geen bezoek. Een volledige opleiding duurt tot je zestiende jaar — je krijgt je eerste verlof, onder bepaalde omstandigheden, als je twaalf bent. Geloof me, Ender, mensen veranderen in zes jaar, in tien jaar. Als je met mij meegaat is je zuster Valentine een vrouw als je haar terugziet. Jullie zullen vreemden voor elkaar zijn. Je zult nog steeds van haar houden, Ender, maar je zal haar niet meer kennen. Je ziet dat ik je niet voorspiegel dat het makkelijk zal zijn.’