En daarna beeldde hij zich voor de lol in dat hij langs de wand naar beneden klom. Het lukte hem bijna onmiddellijk om zijn lijf voor de gek te houden, ondanks alle onweerlegbare blijken van zwaartekracht. Hij merkte dat hij zich stijf aan zijn stoel vastklemde, ook al drukte de zwaartekracht hem stevig tegen de zitting.
De andere jongens zaten een beetje op hun stoelen te wippen, te duwen, te stompen en te schreeuwen. Ender zocht zorgvuldig naar de riemen en puzzelde uit hoe ze in elkaar geklikt moesten worden om hem over kruis, middel en schouders vast te snoeren. Hij stelde zich voor dat het schip ondersteboven aan de onderkant van de Aarde bengelde waar het door de reuzenvingers van de zwaartekracht stevig op zijn plaats werd gehouden. Maar we zullen wegglijden, dacht hij. We gaan van deze planeet afvallen.
Op dat moment wist hij niet hoe belangrijk dat was. Maar later zou hij zich herinneren dat hij nog voor hij de Aarde echt verliet de planeet al als een planeet begon te zien, net als alle andere planeten en niet eens per se als zijn eigen planeet.
‘O, je hebt het al uitgepuzzeld,’zei Graff. Hij stond op de ladder.
‘Gaat u met ons mee?’vroeg Ender.
‘Meestal kom ik helemaal niet naar beneden voor de rekrutering,’zei Graff. ‘Ik ben daar boven zo’n beetje de baas. Beheerder van de school. Zoiets als een directeur. Ze zeiden dat ik mijn baan zou kwijtraken als ik niet terugkwam.’Hij lachte.
Ender lachte terug. Hij voelde zich bij Graff wel op zijn gemak. Graff was een prima kerel. En hij was het hoofd van de Krijgsschool. Ender ontspande zich een beetje. Hij zou daar een vriend hebben.
De riemen van de jongens die niet net als Ender hadden gedaan, werden dichtgegespt. En daarna moesten ze een uur wachten terwijl een TV-scherm voor in de pendel hen vertrouwd maakte met het vliegen in een pendel, de geschiedenis van de ruimtevaart en hun mogelijke toekomst op de grote sterschepen van de I.V. Ontzettend saai allemaal. Ender had zulke films wel vaker gezien.
Maar nog niet eerder terwijl hij zat vastgesnoerd aan een stoel in een ruimtependel. Ondersteboven hangend aan de buik van de Aarde.
De lancering zelf was niet zo erg. Een beetje eng. Het schokte een beetje en hij raakte heel even in paniek bij de gedachte dat dit wel eens de allereerste mislukte pendellancering uit de geschiedenis zou kunnen zijn. Uit de films was helemaal niet duidelijk geworden hoeveel geweld je kon verwachten terwijl je op je rug in die zachte stoel lag.
Toen was het achter de rug en hing hij echt in zijn riemen omdat er nergens zwaartekracht meer te bespeuren was.
Maar omdat hij zich al opnieuw had georiënteerd was hij helemaal niet verbaasd om Graff achterwaarts tegen de ladder omhoog te zien komen, alsof hij omlaag klom naar de neus van de pendel. En dus vond hij het ook niet raar toen Graff zijn voeten onder een sport haakte en zich met zijn handen afzette zodat hij ineens met een zwaai overeind stond, alsof dit een doodgewoon vliegtuig was.
Voor sommige jongens was het heroriënteren te veel. Eén jongen begon te kokhalzen; toen begreep Ender ook waarom ze vanaf twintig uur voor de lancering niets meer hadden mogen eten. Braaksel in nul g zou helemaal niet leuk zijn.
Maar Ender vond Graffs zwaartekrachtspelletje wel leuk. En hij bouwde het verder uit en stelde zich voor dat Graff ondersteboven aan het middenpad hing en dat hij recht opzij uit een wand naar voren stak. De zwaartekracht kon alle kanten op. Waarheen ik maar wil. Ik kan Graff op zijn hoofd laten staan zonder dat hij er iets van merkt.
‘Wat vind jij zo leuk, Wiggin?’
Graffs stem klonk scherp en boos. Wat heb ik verkeerd gedaan, dacht Ender. Zat ik soms hardop te lachen?
‘Ik vroeg je iets, soldaat!’blafte Graff.
O ja. Dit is het begin van het opleidingsprogramma. Ender had wel eens een militaire serie gevolgd op de TV en daarin schreeuwden ze in het begin van de opleiding altijd heel erg voor de soldaat en de officier goede vrienden werden.
‘Jawel kolonel,’zei Ender.
‘Nou, geef dan antwoord!’
‘Ik stelde me voor dat u ondersteboven aan uw voeten hing en dat vond ik grappig.’
Het klonk anders behoorlijk stom, nu Graff hem met een kille blik stond aan te kijken. ‘Ja, dat zal jij wel grappig vinden. Vindt iemand anders het soms ook grappig?’
Gemompelde ontkenningen.
‘En waarom niet?’Graff keek hen minachtend aan. ‘Zaagselkop-pen, dat hebben we op deze vlucht. Debieltjes met de hersens van een garnaal. Er was er maar één van jullie die verstand genoeg had om te beseffen dat je bij nul G zelf bepaalt wat boven en onder is. Begrijp je dat, Shafts?’
De jongen knikte.
‘Nee, dat begreep je niet. Natuurlijk begreep je het niet. Niet alleen stom, maar nog een leugenaar ook. Er zit in deze pendel maar één jongen met nog een beetje hersens en dat is Ender Wiggin. Kijk maar eens goed naar hem, jongetjes. Hij is straks al bevelhebber als jullie daarboven nog in je luier rondlopen. Omdat hij weet hoe je in nul g moet denken, en jullie alleen maar willen overgeven.’
Zo hoorde deze serie helemaal niet te verlopen. Graff hoorde de pik op hem te hebben, niet hem te prijzen als de beste. Ze hoorden in het begin tegenover elkaar te staan om later dikke vrienden te kunnen worden.
‘De meesten van jullie gaan zakken als een baksteen. Wen daar maar vast aan, jongetjes. De meesten van jullie belanden uiteindelijk op de landmachtopleiding omdat jullie niet genoeg hersens hebben om in de diepe ruimte een schip te besturen. Bij de meesten van jullie is het weggegooid geld om jullie helemaal naar de Krijgsschool te brengen, omdat jullie toch te stom zijn. Misschien dat sommigen het zouden kunnen redden. Sommigen van jullie zijn misschien wat waard voor de mensheid. Maar reken er maar niet op. Er is er maar één waarop ik reken.’
Plotseling maakte Graff een salto achterover, greep de ladder met twee handen beet en zwaaide vervolgens zijn benen bij de ladder vandaan. Als de vloer onder was stond hij op zijn handen. Maar als de vloer boven was bungelde hij aan zijn handen. Hand over hand zwaaide hij door het gangpad terug naar zijn stoel.
‘Lijkt erop dat jij het hier voor mekaar hebt,’fluisterde de jongen die naast hem zat.
Ender schudde zijn hoofd.
‘O, zeker te goed om tegen me te praten?’zei de jongen.
‘Ik heb niet gevraagd of hij al die dingen wilde zeggen, hoor,’fluisterde Ender.
Hij voelde een scherpe pijn boven op zijn hoofd. En nog een keer. Achter zijn rug werd gegiecheld. De jongen op de stoel achter hem had zeker zijn riemen losgemaakt. Weer een klap op zijn hoofd. Ga weg, dacht Ender. Ik heb je niks gedaan.
Weer een klap op zijn hoofd. Gelach van de jongens. Zag Graff dit niet? Waarom maakte hij er geen eind aan? Weer een klap. Harder. Die deed echt zeer. Waar was Graff?
Toen werd het hem ineens duidelijk. Graff had dit met opzet veroorzaakt. Het was erger dan het gescheld in de TV-series. Als de sergeant tegen je tekeer ging vonden de anderen je aardiger. Maar als de officier je graag mag, krijgen de anderen een hekel aan je.
‘Hé, drollebak,’werd er achter hem gefluisterd. Weer kreeg hij een klap op zijn hoofd. ‘Vind je dit leuk? Hé, superbrein, geinig hè?’Weer een klap, dit keer zo hard dat Ender een kreetje van de pijn slaakte.
Als Graff hem dit flikte, dan was hij voor hulp uitsluitend op zichzelf aangewezen. Hij wachtte tot hij de volgende klap verwachtte. Nu, dacht hij. En ja, daar kwam de klap. Hij deed zeer, maar Ender probeerde de volgende al te voelen aankomen. Nu. En ja, precies op tijd. Nou heb ik je, dacht Ender.
Op het moment dat de volgende klap eraan kwam, stak Ender allebei zijn handen omhoog, greep de jongen bij zijn pols en trok vervolgens met een harde ruk de arm omlaag.
In normale zwaartekracht zou de jongen met een klap tegen de rugleuning van Enders stoel zijn geklapt, wat hem een pijnlijke borst opgeleverd zou hebben. Maar bij nul g kantelde hij finaal over de rugleuning heen en vloog in de richting van het plafond. Daar had Ender niet op gerekend. Hij had niet beseft dat zelfs de kracht van een kind in nul g behoorlijk toeneemt. De jongen zeilde door de lucht, botste tegen het plafond, tegen een andere jongen in zijn stoel en vloog vervolgens met maaiende armen door het gangpad tot hij schreeuwend tegen het schot voor in het passagiersruim bonkte, met zijn linkerarm in een rare hoek onder zijn lijf.