Het duurde maar een paar seconden. Graff was al ter plaatse en griste de jongen uit de lucht. Handig duwde hij hem door het gangpad voor zich uit naar de andere man. ‘Linkerarm gebroken denk ik,’zei hij. Een paar seconden later had de jongen een injectie gekregen en lag hij stil in de lucht terwijl de officier een om zijn arm geschoven ballonspalk op druk bracht.
Ender was misselijk. Hij had alleen de arm van de jongen maar willen grijpen. Nee. Nee, hij had hem flink pijn willen doen en hij had uit alle macht getrokken. Hij had het niet zo in het openbaar willen doen, maar de jongen voelde precies de pijn die Ender hem had toegewenst. Nul g had hem verraden, dat was alles. Ik ben Peter. Ik ben net als hij. En Ender haatte zichzelf.
Graff bleef voor in het passagiersruim staan. ‘Zijn jullie soms traag van begrip? Kunnen jullie zwakzinnige hersentjes niet eens één ding onthouden? Jullie werden hierheen gebracht om soldaten te worden. Op jullie oude school, in je oude gezin, waren jullie misschien wel hele pieten, of misschien stoere binken of erg bijdehand. Maar wij kozen de besten van de besten en dat is het enige soort kinderen waar je van nu af aan mee te maken hebt. En als ik jullie vertel dat Ender Wiggin de beste van deze vlucht is, dan moeten jullie dat in je oren knopen met je garnalenhersens. Val hem niet lastig. Er zijn wel eens eerder jongetjes doodgegaan op de Krijgsschool. Is dat duidelijk?’
De rest van de vlucht bleef het doodstil. De jongen die naast Ender zat lette overdreven goed op dat hij hem niet per ongeluk aanraakte.
Ik ben geen moordenaar, hield Ender zichzelf telkens weer voor. Ik ben geen Peter. Wat hij ook zegt, ik zou dat nooit doen. Ik ben niet zo. Het was zelfverdediging. Ik verdroeg het een hele tijd. Ik ben niet wat hij zei.
Een stem uit de luidspreker deelde hun mee dat ze de school naderden; vaart minderen en aanleggen duurde twintig minuten. Ender was een beetje trager dan de anderen. Ze wilden hem maar wat graag als laatste uit de pendel laten stappen en klommen een voor een omhoog in de richting die omlaag was geweest toen ze aan boord kwamen. Graff stond te wachten aan het eind van de nauwe slurf die van de pendel naar het hart van de Krijgsschool liep.
‘Was het een goede vlucht, Ender?’vroeg Graff opgewekt.
‘Ik dacht dat u mijn vriend was.’Ongewild trilde Enders stem een beetje.
Graff keek verbaasd. ‘Hoe kom je daar in hemelsnaam bij, Ender?’
‘Omdat u —’Omdat u aardig tegen me was en eerlijk. ‘Omdat u niet loog.’
‘Ik ben nu ook niet van plan om te liegen,’zei Graff. ‘Het is mijn taak niet om iemands vriend te zijn. Mijn taak is om de beste soldaten van de wereld af te leveren. Uit de hele wereldgeschiedenis. We hebben een Napoleon nodig. Een Alexander. Behalve dan dat Napoleon uiteindelijk toch verloor en Alexander opbrandde en jong stierf. Wij hebben een Julius Caesar nodig, behalve dan dat hij zichzelf tot dictator bombardeerde en dat met de dood moest bekopen. Het is mijn taak om zo’n schepsel af te leveren, plus alle mannen en vrouwen die hij nodig zal hebben om hem te helpen. En daarin komt nergens voor dat ik bevriend moet raken met kinderen.’
‘U heeft ervoor gezorgd dat ze een hekel aan me hebben.’
‘Nou en? Wat denk je daaraan te gaan doen? In een hoekje gaan zitten kniezen? Hun kontjes likken zodat ze je weer aardig gaan vinden? Er is maar één ding waarmee je kunt zorgen dat ze geen hekel meer aan je hebben. En dat is alles zo goed doen dat ze niet meer om je heen kunnen. Ik heb hun verteld dat jij de beste was. Nou moet jij dat verdomme maar waarmaken.’
‘En als ik dat niet kan?’
‘Dat is dan jammer. Hoor eens, Ender, ik vind het akelig voor je als je eenzaam en bang bent. Maar de kruiperds liggen op de loer. Met tien miljard, met honderd miljard, misschien wel met een biljoen, weten wij veel. En met wie weet hoeveel schepen. Met wapens die we niet kunnen begrijpen. En met de bereidheid om die wapens te gebruiken om ons uit te roeien. De wereld staat niet op het spel, Ender. Alleen wij. Alleen de mensheid. Voor de rest van de aarde maakt het niet uit of wij uitgeroeid worden; die zou zich aanpassen en met de volgende stap van de evolutie verder gaan. Maar de mensheid wil niet sterven. Als soort hebben wij ons ontwikkeld om te overleven. En wij doen dat door te zwoegen en te zwoegen en dan eindelijk één keer in de paar generaties een geniaal individu voort te brengen. De persoon die het wiel uiTVindt. En de gloeilamp. En het vliegtuig. De persoon die een stad bouwt, een natie, een rijk. Begrijp je dit een beetje?’
Ender dacht van wel, maar hij wist het niet zeker en dus zei hij niets.
‘Nee. Natuurlijk niet. Dan zal ik het in klare taal zeggen. Menselijke individuen zijn vrij, behalve wanneer de mensheid hen nodig heeft. Misschien heeft de mensheid jou nodig. Om iets te doen. Ik denk dat de mensheid mij nodig heeft — om uit te zoeken wat jij allemaal kunt. Misschien doen we allebei wel verachtelijke dingen, Ender, maar als de mensheid blijft voortbestaan, dan waren we goede werktuigen.’
‘Is dat alles? Gewoon maar werktuigen?’
‘Individuele mensen zijn allemaal werktuigen die door de anderen gebruikt worden om ons met zijn allen te helpen overleven.’
‘Dat is een leugen.’
‘Nee. Het is wel maar een halve waarheid. Over de andere helft mag je je druk maken als we deze oorlog gewonnen hebben.’
‘Die is al afgelopen voor ik volwassen ben,’zei Ender.
‘Ik hoop dat je dat mis hebt,’zei Graff. ‘En trouwens, je maakt jezelf nu niet bepaald populair door met mij te praten. De andere jongens staan elkaar nu vast te vertellen dat die slijmerd van een Ender Wiggin expres heeft getreuzeld om te kunnen strooplikken bij Graff. Als het praatje eenmaal gaat dat je een lerarenlievelingetje bent, dan lig je er voorgoed uit.’
Met andere woorden, ga weg en laat me met rust. ‘Goeiedag,’zei Ender. Hij trok zich hand over hand door de slurf waarin de andere jongens waren verdwenen.
Graff keek hem na.
Een van de leraren in zijn nabijheid zei: ‘Is dat hem?’
‘Joost mag het weten,’zei Graff. ‘Als het Ender niet is, dan kan hij maar beter gauw opduiken.’
‘Misschien bestaat hij wel niet,’zei de leraar.
‘Misschien niet. Maar als dat zo is, Anderson, dan ben ik van mening dat god een kruiperd is. En die uitspraak mag je citeren.’
‘Dat zal ik zeker doen.’
Ze stonden nog een tijdje zwijgend naast elkaar.
‘Anderson.’
‘Mmm.’
‘Die knaap heeft het mis. Ik ben zijn vriend.’
‘Dat weet ik.’
‘Er zit geen kwaad bij. Hij is door en door goed, tot op de bodem van zijn hart.’
‘Ik heb de verslagen gelezen.’
‘Anderson, denk eens aan wat we hem allemaal gaan aandoen.’
Anderson zei uitdagend: ‘We gaan van hem de beste militaire bevelhebber van de hele geschiedenis maken.’
‘En dan leggen we het lot van de wereld op zijn schouders. Voor zijn eigen bestwil hoop ik maar dat hij het niet is. Echt waar.’
‘Kop op. De kruiperds kunnen ons wel allemaal uitmoorden voor hij zijn opleiding afrondt.’
Graff grijnsde. ‘Je hebt gelijk. Ik voel me al een heel stuk beter.’
5. Spelletjes