Эрпід-адзін:
- Інфармацыю не зразумеў. Можна папытаць у Тані? Чаму яна трымае мух у носе? Яны не замінаюць ёй, не казычуць?
Зарагаталі і Ваня, і Таня.
- Ну добра... Памагай Эрпідам, я ўперад пабягу разведаць дарогу. А ў шаснаццаць нам трэба быць на калгасным рынку!
Ці бачылі вы калі-небудзь, як ідзе парусная лодка супраць ветру? Амаль супраць ветру... Лодка ідзе то правым, то левым галсам, гэта значыць, то правей, то лявей таго напрамку, з якога дзьме вецер. Увесь фокус у тым, як паставіць ветразі!
Гэтак рухаліся і нашы спадарожнікі. Такіх сцежак, каб вялі якраз у напрамку да мядзведзя, не было. Былі такія, што вялі то правей, то лявей. Эрпід-адзін кожную хвіліну-другую дакладваў, куды яны адхіляюцца і колькі засталося да аб'екта. Таня ўжо засаплася, выбаўляючы то аднаго, то другога Эрпіда з травы і зелля, адхіляючы галіны, абводзячы робатаў вакол вялікіх лужын. А пазапырскваліся Эрпіды! Па самыя вушы-антэны...
- Да аб'екта дваццаць сем метраў... Дваццаць чатыры... - далажыў ззаду хрыпатым голасам Эрпід-адзін.
- Глядзіце, веласіпед «Арлёнак»! - усклікнуў у гэты час Ваня.
І праўда, упоперак сцежкі-дарожкі ляжаў бліскучы, увесь у кроплях дажджу веласіпед.
Пакуль усе сабраліся каля Вані, ён і веласіпед падняў і завернуты ўбок руль паставіў на месца. Паспрабаваў і скінуты ланцуг начапіць на зорачку-зубчатку, але толькі рукі перапэцкаў у мазут.
- Чаго ён тут ляжыць у дождж? Гэй, хто тут ёсць? - закруціўся Ваня на месцы. - Хто адцураўся веліка?
У адказ не хлапчукоўскі голас пачуўся, а радасны віск і брэх Жучка.
- Тут яны! Блізка! - зарадавалася Таня і хацела ўжо рынуцца ў мокрую чашчобу і буралом.
- Стой! Расхрабрылася вельмі! - спыніў яе Ваня.
Эрпід-два далажыў:
- Сабака скача з радасці. Пытаецца: «Стаяць тут ці выганяць звера на Ваню?»
- Скажы, каб стаяў на месцы, чакаў. І мядзведзю скажы, што мы з дабром да яго, хочам памагчы... Спытай, што баліць.
- Дзевяць метраў да аб'екта мядзведзь... Сем з паловай метраў да аб'екта сабака, - уклініўся са сваімі дадзенымі Эрпід-адзін.
Такога «канцэрта» Ваня і Таня яшчэ не чулі. Спачатку Эрпід-два забрахаў з падвывамі, потым пакруціў трохі галавою і зароў па-мядзведжы, перайшоў на мармытанне, крэкт, вуркатанне. Хацелася і смяяцца, слухаючы яго, а часам і мароз па скуры прабягаў. Ведалі, што гэта Эрпід-два так падрабляе галасы, і ўсё роўна не верылася. Ну й мастак, ну й спец!
- Можна падыходзіць, ён не будзе ўцякаць. І нападаць не будзе. У яго, мабыць, зломана задняя лапа: ушчаміў, падаючы з веласіпеда, - перайшоў Эрпід-два на чалавечы голас.
- Як... з веласіпеда?! - усклікнулі Ваня і Таня. - Пры чым тут веласіпед?
- А так, з веласіпеда... Мармыча, просіць падысці, паглядзець.
- Ваня, не слухай яго! - перапужалася Таня. - Мядзведзь зусім мала мармыча, а жоўты гаворыць многа. Выдумляе абы-што, а ты верыш, лезеш яму ў лапы.
Эрпід-два не знайшоў, што сказаць. Мо пакрыўдзіўся? Сказаў серабрысты:
- Вы забываеце, што мы не толькі голас чуем, але і ўлоўліваем думкі, вобразы, што з'яўляюцца ў вашых мазгах. У звяроў асабліва, бо ў іх гукаў мовы мала, амаль усё трэба расшыфроўваць.
Ваня ўсё-такі памарудзіў лезці ў гушчар.
- Скажы Мішку, хай сам вылазіць сюды, хоць на трох лапах. Бо ты ж не можаш у гушчар залезці, а без цябе я не дамоўлюся з ім, - звярнуўся да жоўтага.
І Эрпід-два рыкнуў - гартанна, нібы алень выклікаў на паядынак другога. Штосьці падобнае Ваня чуў і бачыў па тэлевізары.
У чашчобе затрашчала ламачча, і адразу шалёна забрахаў Жучок. Сабака, мабыць, падумаў, што мядзведзь хоча даць дзёру.
- Жучок, ціха! Ідзі сюды! - прыкрыкнуў Ваня.
Сабака неахвотна адскочыў з дарогі мядзведзя, абурана падзяўкаў, віскнуў. А Мішка выкульгаў на сцежку - здаравенны, па самую шыю Ваню (Таня адразу адбеглася за Эрпідаў, ухапіла ў руку ламачыну). Галаву мядзведзь трымаў унурана, паглядваў на Ваню як бы спадылба. Вочы яго былі невялікія, круглыя і цёмныя, сумна-панурыя. Мішка не вельмі вымак, але там, дзе шэрсць намокла, цямнеліся плямы. Затое Жучок выбег, што з рэчкі выцягнуты. Поўсць папрыліпала, мордачка зрабілася маленькая, незнаёмая. Ён дробненька ўздрыгваў усім целам, павіскваў і чамусьці вінавата віляў хвастом.
Мядзведзь адразу лёг на жывот, галаву паклаў на пярэднія лапы, заплюскаў вочкамі, чакаючы. Жучок пасмялеў, забег за Ваню і так страпянуўся, што ў бакі веерам паляцелі пырскі. І адразу стаў больш калматы. Сеў на хвост і стомлена, на ўвесь рот пазяхнуў, аблізнуўшы сам сабе нос.
- Скажы мядзведзю, хай на бок ляжа, - сказаў Ваня, і Эрпід-два штосьці мрукнуў Мішку.