Змяркалася ўжо, людзей амаль не было відаць. Непадалёку я ўбачыў гэты вось лес. З яго даляталі не такія пахі, як з сапраўднага лесу, але гэта ўсё-такі быў лес! Я кумільгом кінуўся туды, адкрытае месца стараўся перабегчы як мага хутчэй. Ніхто мяне і не думаў затрымліваць, калі бачыў, то стараўся ўцячы з дарогі. Я перабег малы лясок, перабег вуліцу з жалезнымі палосамі ў зямлі і прыпусціўся на ўвесь дух у гэты, большы лес. І тут з-за павароту вылецеў на мяне на веласіпедзе хлопчык. Ён паспеў крыху затармазіць, і ўдар аб мяне быў не вельмі моцны. Але і веласіпед упаў, і хлопчык упаў, абадраў лоб аб дрэва. Падхапіўся, пабег па кустах, як малады алень, крычаў: «А-а-а-а!» Я падняў веласіпед за ручкі, як мяне вучылі, паспрабаваў сесці на яго. І не мог, перашкаджала рама. У тых веласіпедах, на якіх я ездзіў у цырку, гэтай рамы не было. Тады я ўспомніў самы першы свой нумар. Я тады быў зусім малы і перадражніваў малога хлапчука, які хоча паехаць на вялікім веласіпедзе пад раму. І ўрэшце ехаў, і было многа «Ха-ха-ха!», і пляскалі рукамі. А цяпер было наадварот: я вялікі, а веласіпед не вельмі вялікі... І ўсё-такі я змог паехаць пад раму на веласіпедзе хлопчыка і ехаў не па шырокай дарозе, а па лясной сцежцы. Трохі доўга ехаў, нават зварочваў то туды, то сюды. Каб не так хутка цямнела, то і далёка ад'ехаў бы. Але... на штосьці наляцеў, спатыкнуўся... Веласіпед ірвануўся з-пад мяне. Падаючы, ушчаміў лапу... Грымнуўся добра і тут жа адчуў, як пекануў боль у лапу... З гарачкі я яшчэ прабег трохі, а потым забраўся ў гушчар. Трэба было адседзецца, абдумаць усё, што нарабілася. Астатняе вы ведаеце...
17
- А-а-а, дык вось чаму цябе не магла міліцыя з сабакам знайсці! - здагадаўся Ваня. - Ты сеў на веласіпед, і сабака згубіў твой след. Ніхто ж не мог і падумаць, што ты такі штукар.
Эрпід-два пераказаў гэта мядзведзю і адразу пераклаў тое, што сказаў Мішка ў адказ:
- Іду вось я, вяртаюся, а той даглядчык зноў будзе соўгаць мне дзеркачом у зубы, голадам марыць... Дык лепш загінуць галоднаму на волі, чым жыць з цукеркамі ў клетцы! І з бруднаю мятлою ў зубах!
- Мумрык! Перастань панікаваць і бедаваць! Мы адразу сходзім да дырэктара звярынца, усё раскажам. І таго п'янчугу і злодзея выведзем на чыстую ваду, выганяць яго к чорту!
- На чыстую ваду... Вывесці на чыстую ваду... Інфармацыю не зразумеў. Зразумеў, было такое, - мармытаў сам сабе Эрпід-адзін.
- Ціх-х-х! - падняла раптам трывожна руку Таня. Яна і Жучок былі ўжо на самым узлеску каля вуліцы з трамвайнымі лініямі. - Зноў міліцэйская машына ў рупар крычыць!
- Хай крычыць, яна нам ужо не страшная, - паспеў сказаць Ваня.
Але дарэмна ён так храбрыўся...
- Паважаныя мінчане! Госці сталіцы! Будзьце пільныя і асцярожныя! - ляцеў з вуліцы голас з металічным адценнем. - Не пакідайце дзяцей без нагляду! Са звярынца ўцёк мядзведзь. Усіх, хто ведае што-небудзь пра яго месцазнаходжанне, просім паведаміць у бліжэйшы аддзел міліцыі! Просьба...
Голас з рупара раптам абарваўся. Жоўта-сіняя машына, віскнуўшы тармазамі, заляцела на ўзбочыну, яе развярнула ўпоперак дарогі. Адразу адчыніліся ўсе дзверцы машыны, - нібы крылы ў жука, і выскачылі пяць міліцыянераў.
- Вось ён! - усклікнуў той, што быў у афіцэрскіх пагонах, і паказаў на Мішку. А той стаяў на задніх лапах ва ўвесь свой магутны рост і перабіраў перад сабою пярэднімі лапамі. Таня яму і да пояса не даставала. - Дзяўчынка! Не азірайся! Бягом ляці да нас! - спалохана крычаў афіцэр.
Таня на гэта абыякава махнула рукою, павярнулася крыху да мядзведзя, які ўжо апусціўся на тры лапы, і пакратала яго за пысу.
У афіцэра-міліцыянера адвісла сківіца. Але ён тут жа ўзяў сябе ў рукі.
- Заходзьце з бакоў! - закамандаваў ён. - Адрэзвайце мядзведзю шлях да адступлення! У выпадку чаго прымяняйце зброю! Два ўправа, два ўлева - рассыпайсь!
Міліцыянеры, на бягу расшпільваючы кабуры, коўзаючыся, пакарабкаліся на касагор.
- Стойце! - забег Ваня наперад мядзведзю і Тані, замахаў рукамі крыж-накрыж. - Стойце, а то наробіце непапраўнай бяды! - і на міг адвярнуўся да жоўтага: - Нічога гэтага Мішку не перакладай... - і зноў да міліцыянераў: - Мы самі ўгаварылі мядзведзя вярнуцца ў звярынец і вядзём яго! Ён вяртаецца добраахвотна, улічыце!
Міліцыянеры перасталі ўзбірацца на строму, наадварот, пазбягалі назад і пачалі асцярожна набліжацца да Ваневай групы з боку асфальту. Пісталеты ўсё-такі трымалі напагатове. Падышоў бліжэй да мядзведзя і афіцэр.
- А дзе гарантыя, што ён не нападзе на людзей, не параздзірае іх? - крыкнуў ён.
Ваня павярнуўся да Мішкі-Мумрыка, абняў яго за шыю, пагладзіў па галаве, пацалаваў у вільготны нос.