- Разбяромся, грамадзянка. Вам таксама трэба будзе праехаць у міліцыю, - сказаў капітан.
- Ой, а я за што? Я ж нічога такога... Вы іх глядзіце, каб не ўцяклі!
- Не бойцеся, у мяне і мыш не праскочыць.
Ваня пасміхнуўся і дагнаў сваіх.
- Эрпід-два, скажы мядзведзю і сабаку, каб сядзелі смірна, чакалі мяне. Я пайду да дырэктара.
Дырэкцыя звярынца займала асобны фургон, хатку на колах. Ваня падняўся па прыстаўных драўляных усходцах да дзвярэй, пастукаў і тут жа адчыніў, не чакаючы адказу. «Заходзьце!» - сказалі яму ледзь не ў твар, бо каля самых дзвярэй, загароджваючы Ваню дарогу, стаялі, зрыхтаваўшыся выходзіць, двое мужчын - адзін пажылы, паголены, а другі малады, але з вусікамі і бародкаю.
- Толькі спакойна... Я прывёў вашага мядзведзя, - сказаў Ваня.
Абодва мужчыны ахнулі. Пажылы кінуўся да акенца, а малады - да Вані, быццам хацеў яго змесці з твару зямлі.
- Спакойна, кажу! - перагарадзіў Ваня рукою выхад. - Хто з вас дырэктар? Вы? - паглядзеў ён на пажылога. - Мядзведзь паставіў такія ўмовы... - І ён хуценька пераказаў усё, што прасіў Мішка, асабліва пра даглядчыка. - Не пасміхайцеся, а верце мне. Дагаварыцца з мядзведзем памог электронны робат.
- Коля, гэты хлопец не хлусіць... - сказаў пажылы дрыжачым голасам. - Вунь Мішка, сядзіць пасярод двара... Казка, дый годзе! Чараўнік! Кіо!
- Ніякай казкі, усё чыстая праўда, - цвёрда сказаў Ваня. - Дык што будзе з тым даглядчыкам-абкрадчыкам?
- Таго п'янага абармота сёння ж нагі тут не будзе! - даў волю гневу дырэктар. - Знайшоў каго абкрадваць! Безабаронных звяроў! Якія і паскардзіцца не могуць! Ай-яй-яй...
- Як бачыце, могуць часам і паскардзіцца і расказаць трохі чаго... Калі хочаце, каб у вас у звярынцы ўсё было добра, не парушайце мядзведзевых умоў. Перапрасіць яго зноў ніхто не зможа, апарата-перакладчыка ў вас не будзе... І лапу яму трэба ў гіпс хутчэй!
- Усё зробім! Усё выканаем! Ай-яй-яй... Табе, хлопчык, мы павінны выплаціць вялікую ўзнагароду. Пагуляй, хутка прыйдзе наш бухгалтар-касір... Гэта ж подзвіг! Сапраўдны подзвіг - з дзіцячымі рукамі на мядзведзя ісці! - дырэктар гаварыў і чамусьці паказваў свае рукі.
- Я не за грошы гэта рабіў... І дзеці яшчэ не такое могуць, дарэмна вы, дарослыя, нам не давяраеце.
- Як гэта без узнагароды?! Такога не можа быць! - дырэктар і галавою круціў, і пальцам ківаў у бакі.
- Вы памажыце нам з транспартам, падкіньце кіламетры два. От і ўся ўзнагарода будзе... Мы зараз даздымем свой фільм пра звярынец. Гэта будзе цікавы прыгодніцкі фільм... Камера пройдзе па тым самым шляху, якім уцякаў Мішка. А мы - за камерамі следам... Вы падганіце машыну з таго боку клеткі мядзведзя і там адразу нас пагрузіце.
- Коля, чуў? Для іх мы павінны разбіцца ў дошку. Падганяй бяжы машыну туды, куды ён сказаў, - з тылу.
- Будзе зроблена! - бліснуў барадаты Коля зубамі і выскачыў з фургона.
- Дай я табе хоць руку пацісну, мужны ты чалавек! - сказаў расчулена дырэктар.
Ванева далонька схавалася ў дырэктаравай, як птушынка ў гняздзе.
Выйшлі...
Мядзведзь і Жучок сядзелі на хвастах, прытуліўшыся бакамі адзін да аднаго, як неразлучныя сябры. Насупраць іх стаялі Эрпіды і Таня. Дзяўчынка штосьці горача гаварыла мядзведзю, а жоўты мармытаў, перакладаў. Зводдаль паўкругам выстраіліся наведвальнікі звярынца. На звяроў у клетках ніхто не глядзеў: тут, пасярод двара, было цікавей.
Дырэктар падысці не асмеліўся, абмінуў натоўп за спінамі і адразу адшчапіў, адчыніў Мішкаву клетку.
- Ну, давай развітвацца, Мумрык... З дырэктарам пра ўсё дамоўлена, ён даў чэснае слова. Эрпід, перакладай мядзведзю, супакойвай. Скажы, што мы не назаўсёды развітваемся. Будзем прыязджаць у госці да яго.
Ваня абдымаў Мішку, гладзіў, а гледачы ахкалі ад страху. Мядзведзь крахтаў і ўздыхаў, таптаўся на трох лапах.
- Мішка гаворыць... - пераклаў Эрпід-два, - вас многа, сяброў, а ў мяне нікога... Пакіньце мне хоць Жучка. З гэтым сябрам мне лягчэй будзе ў клетцы, - пасля гэтых слоў жоўты штосьці брахануў і сабаку.
Жучок ускочыў, як на спружынах, замахаў хвастом з усёй сілы, лізнуў мядзведзя ў нос, у куточак губ, радасна гаўкнуў:
- Жучок гаворыць: ты мой сябар навекі... Але першы мой сябар чалавек Ваня. Я не магу мяняць першага сябра ні на другога, ні на трэцяга, - пераклаў жоўты.
А дырэктар стаяў збоку, каля мядзведжай клеткі і ўсё хітаў галавою ад здзіўлення: няўжо такое можа быць на свеце? Няўжо яму ўсё гэта не сніцца? І хапаўся за левую грудзіну - пачало ні з таго ні з сяго балець сэрца.