- Падабаюцца? Ну дык ляжы і маўчы! - нечакана зазлаваў на яго Ваня. - Не думай, што ўсе людзі - дзеці, а вы, зялёнчыкі, дарослыя і больш разумныя. Вы так мала пра нас даведаліся, можна сказаць, зусім нас не ведаеце! То як вы можаце меркаваць, якія мы?
- Во, вось так з ім! Зусім разумна ты ўжо гаворыш, - адобрыў дзядзька Мікалай. - Стражэй з імі, стражэй! Не лузацца перад імі са скуры, не рассыпацца драбней маку, не слацца лістам, не скакаць пад іх дудку. А то мы і так, і гэтак, а ў іх мо камень за пазухай... Паменш трэба развязваць языкі, пабольш вадзіць за нос, абводзіць вакол пальца, таўчы ваду ў ступе, мяшаць гарох з капустаю. Як дыпламаты на перагаворах робяць. А ён хай чухае патыліцу...
- Інфармацыю не зразумеў, - азваўся Эрпід-адзін. - Лузацца са скуры... Рассыпацца драбней маку... Лістам слацца... Скакаць пад яго дудку... Развязваць языкі... Вадзіць за нос... Таўчы ваду ў ступе... Мяшаць гарох з капустаю... Чухаць патыліцу... Кожнае слова паасобку зразумелае, а сабраныя разам гавораць адно, а разумець трэба інакш. А як?
- Ты запісаў усё гэта? Запісаў, я цябе ведаю. Ну дык і прывязі сваім вучоным загадку, няхай расшыфроўваюць. А то табе ўсё разжуй і ў рот пакладзі. Хочаш мець яечка ды яшчэ аблупленае.
- Інфармацыю не зразумеў... - пачаў сваё Эрпід.
Але дзядзька Мікалай павёў гаворку далей, і серабрысты змоўк.
- От ты кажаш, гэта самае, што ўсе дарослыя недаверлівыя... Гэта ў цябе няправільная інфармацыя, як той Эрпід кажа. Проста мы асцярожлівыя... А што нас прымушае быць такімі? Жыццёвы вопыт, усё перажытае, накопленая за мінулыя гады мудрасць. Было ўсяго нам на вяку - і па спіне, і па баку. Дык нашто ж нам зноў падстаўляць бакі?
Доўгая была размова. А за доўгімі размовамі дарога здаецца карацейшаю - старая ісціна.
19
Насупраць Клінцоў Ваня не злез. Захацеў праехаць да Бярозаўкі, прыйсці з Эрпідамі пад школу. Спадзяваўся, што там каго-небудзь застане з другой змены, хоць было і пазнавата. Цяпер ужо можна было і паказаць каму Эрпідаў.
Але планы яго парушыліся: машыну спынілі пры ўездзе ў вёску.
- А ў будзе ёсць хто-небудзь? - пачуўся строгі голас.
Жучок аглушальна забрахаў, кінуўся да задняга борта, стаў на яго лапамі. Дзядзька Мікалай, угнуўшыся, падыбаў зірнуць - што там такое? Ваня тым часам закідаў Эрпідаў саломаю і таксама высунуў галаву з буды. Убачыў міліцыянера і дружынніка з чырвонаю павязкаю на рукаве.
- А што такое? - спытаў дзядзька.
- Злезці ўсім, перайсці цераз каранцінную падушку! - загадаў міліцыянер.
А дружыннік, мабыць, быў сябрам шафёра, бо яны ўсміхнуліся адзін аднаму і нават рукі паціснулі. Але дружыннік усё роўна і яму паказаў патаптацца на злітай жоўтай вадкасцю тырсе.
Ваня злез і з цікавасцю прайшоўся па падушцы, нават Жучка некалькі разоў паставіў у тырсу ўсімі чатырма лапамі. А сам пасміхаўся: гэта ж трэба - камедыю нейкую дарослыя разыгрываюць!
- Дык што тут у вас нарабілася, пытаю? - звярнуўся дзядзька Міця да дружынніка.
І той расказаў - што. Усю сям'ю Гардзеяў з Клінцоў ізалявалі, завезлі ў бальніцу. З Бярозаўкі - Алега Максімавіча, настаўніка. Але па ўсім відаць, што гэтым не абыдзецца. Эпідэмія - не жартачкі, а тым больш - паражэнне галаўнога мозга.
Ваня памкнуўся да дружынніка распытаць пра сваіх больш (гэта ж трэба - такога нарабілася тут!), як міліцыянер спытаў у Вані, быццам стрэліў:
- Прозвішча?
- Гардзе-ей... - працягнуў здзіўлена Ваня.
- Іван Аляксеевіч? - удакладніў міліцыянер.
- Ну-у.
- Не нукай, не запрог. Загадана цябе затрымаць... Таварыш старшы лейтэнант! - сказаў міліцыянер у каробачку-рацыю, паднёсшы яе да губ. - Уцякач сам з'явіўся, толькі што затрымаў яго перад уездам у вёску... Апошні з Гардзеяў... Так... Так... Слухаю! Ёсць даставіць у кантору калгаса! - і міліцыянер замахаў рукамі: - Вы - пераганяйце машыну цераз падушку, вы - загружайцеся назад у кузаў, а вы - заставайцеся на пасту! - паказаў на месца, дзе павінен стаяць дружыннік. - Але вас таксама зменім, ізалюем - вы здароўкаліся за руку з шафёрам. А шафёр меў кантакт з Гардзеем...
Дзелавіты быў міліцыянер!
Чамусьці ўжо не садзіліся, а ўсе стаялі ў кузаве, трымаючыся за барты, дарослыя - крыху прыгнуўшыся.
- Ну, бачыш цяпер, чаго нарабілася? Праз цябе, праз тваіх любімых Эрпідаў, - прашаптаў з папрокам дзядзька Мікалай.
- Я ні ў чым не вінаваты! І гэта не хвароба, не эпідэмія! - загарачыўся Ваня. Не ведаў ён, з чаго пачаць, пра што самае важнае перш за ўсё расказаць. - Гэта ўсё Эрпід нарабіў, але ён нікога не заражаў эпідэміяй... Таварыш міліцыянер! - Ваня падаўся да яго, выставіўшы рукі. Але міліцыянер паспешліва адступіў бліжэй да кабіны.