- Толькі без рук! - выкрыкнуў ён палахліва. - Наогул супакойся, у нас добрыя ўрачы, яны і цябе вылечаць, і ўсю тваю сям'ю.
- Дык вы нічога не зразумелі! Я ўсё раскажу... Вінаваты касмічны робат, не ў свае справы ўмешваўся... Ану, уставай, лежабока! - паскідаў з Эрпідаў салому. - Дзядзька Мікалай, памажыце падняць на ногі, на гусеніцы!
Дзядзька адцясніў Ваню ўбок, падняў серабрыстага сам.
- Эрпід, гавары, што ты натварыў?! І адрабляй адразу ўсё назад! - калыхнуў Ваня Эрпіда-адзін за плячук. - Пакуль не адробіш, на карабель я цябе не пушчу... Магу ўзяць малаток ці камень і струшчыць цябе на металалом!
- Іван Аляксеевіч Гардзей... Заданне ўведзена ў мяне недакладна. Што канкрэтна трэба адрабляць назад? Вельмі ж многа я чаго запісаў... - спакойны, раўнамерны голас серабрыстага злаваў Ваню. Кожная хвіліна дарагая, а ён разводзіць цырымоніі!
Міліцыянер прысеў на кукішкі перад Эрпідам і не зводзіў з яго здзіўленых вачэй.
- Што адрабляць? З Алегам Максімавічам што натварыў? А з татам, мамаю, Лёнем, з дзедам Гардзеем?!
- Гэта былі жартачкі... Так на вашай мове называецца?
- Добрыя жартачкі! - выгукнуў Ваня, хоць сам не вельмі ведаў, што тут адбылося.
- Добрыя жартачкі, - паўтарыў і міліцыянер. - Людзі павар'яцелі, а яму жартачкі!
- Яны не павар'яцелі, яны ўсе нармальныя, - сказаў серабрысты. - Я толькі трошкі паўплываў на іх. Вызваліў мозг ад грузу ўмоўнасцей, ад непрыемных клопатаў. Дазволіў людзям рабіць тое, што вельмі хочацца, выконваць свае запаветныя жаданні. Выявіць сваю сапраўдную натуру!
- Го, каб так было! - зазначыў міліцыянер. - Усялякія злачынцы і прахадзімцы распаясаліся б...
Дзядзька Мікалай неяк дзіўна ўсміхнуўся.
- Але і многа добрага было б... Людзі працавалі б толькі на любімай рабоце, з ахвотаю. Было б адразу відаць, хто на што здольны... Хто які талент мае... Гэта - з аднаго боку. А з другога? Што было б, каб людзі ведалі толькі слова «хачу» і не ведалі «трэба»? Калі трэба для ўсіх людзей, для краіны, то можна і забыць пра «хачу». Вось у чым уся штука!
- Ой, не гаварыце многа, а то час ідзе! - захваляваўся не на жарты Ваня. - Адрабляй хутчэй усё назад! - зноў патрос ён серабрыстага за плячо.
- Ужо, - коратка кінуў Эрпід.
- Што - ужо? - нерваваўся Ваня.
- Адрабіў. Нікога не трэба лячыць. Усе здаровыя, галовы не баляць, хваробы няма. Усе нармальныя ў вашым сэнсе, зямным. Адпраўляйце ўсіх дадому. Эпідэміі няма. На гэтыя жартачкі з карабля мне не давалі дазволу. Гэта я сам... І больш не буду... - здалося нават, што Эрпід шморгнуў носам, як вінаваты хлапчук.
Грузавік якраз спыніўся каля канторы калгаса. З буды відаць было, што каля ганка з аднаго боку стаіць міліцэйская машына з доўгаю антэнаю-штыром, а з другога - машына «хуткай дапамогі» амаль з такою ж антэнаю.
Здымалі Эрпідаў на зямлю, а ў серабрыстага ўжо мігалі лямпачкі, паварушваліся антэны. Выходзіў, мабыць, на сувязь з караблём.
З канторы павысыпаліся ўсе, хто там быў: паглядзець на Ваню, на робацікаў, паслухаць, як яны лапочуць па-нашаму.
- А ты заходзь у мой кабінет, - сказаў Ваню старшыня калгаса Трафім Іванавіч. - З табою хочуць пагаварыць... І вы заходзьце, - паказаў ён на дзядзьку Мікалая і дзядзьку Міцю.
- Зараз, адну хвіліначку! Эрпід павінен нешта сказаць, - папрасіўся Ваня.
Але Эрпід усё яшчэ міргаў і маўчаў, а потым і ў жоўтага была бліснула лямпачка. Тым часам натоўп на вуліцы рос і рос. Сыходзіліся дарослыя, забыўшы пра ўсе справы, збягаліся дзеці, чутка пра Эрпідаў разнеслася па Бярозаўцы з хуткасцю маланкі.
- Старт у дваццаць гадзін нуль адна хвіліна дзесяць секунд роўна, - сказаў урэшце серабрысты. - Да адключэння ад знешніх раздражняльнікаў засталося сорак хвілін і трыццаць секунд. З вашага дазволу, я запішу гэтых людзей.
Ваня хуценька зірнуў на старшыню, ці не будзе ён пярэчыць, і махнуў рукою: «Давай!»
Цёткі, што стаялі паўкругам вакол Эрпідаў, пачалі прыхарошвацца, папраўляць на галовах хусткі, а малым выціраць насы і падцягваць штонікі. Быццам гэта прыехаў фатограф з раённага камбіната бытавых паслуг рабіць здымкі.
У кабінеце старшыні каля акна сядзела загадчыца санэпідстанцыі, а за сталом - чарнявы, як цыган, старшы лейтэнант міліцыі з тэлефоннай трубкай у руках.
- Па парадку, коратка і галоўнае, астатняе потым, - сказаў ён Ваню.
- Ага, я коратка, - сказаў Ваня. - А то праз сорак хвілін Эрпіды адключаюцца...
Пачаў з метэарыта: як знайшоў у лесе дзіўны камень, як нейкая сіла цягнула да яго, вяла якраз у тым кірунку. Як той камень нечакана лопнуў і з палавінак шкарлупіны паўстаў Эрпід-адзін. Як паехалі шукаць Эрпіда-два, бо той не выходзіў на сувязь, і як сустрэлі Таньку з Эрпідам-два... Падумаць толькі: вадзіла яго, як сабачку, на павадку! Як потым адшукалі мядзведзя, угаварылі яго вярнуцца ў звярынец... Як сумелі ўцячы ад сталічнай міліцыі...