Паміж раскладзенымі жалязякамі расхаджваў голы па пояс Галабродзька-старэйшы і ўспамінаў усіх чарцей. Сам ужо ўвесь у мазуце.
- Што гэта ты нараскладваў, як на прасушку ці на базары? Ха-ха... - пацікавіўся старшыня.
- Капітальны рамонт? - спытаў і Аляксей Гардзеевіч.
- Які рамонт?! Гэта ж мой абармот натварыў... Прыходжу з работы, а ён з ног валіцца ад стомы, хваліцца: «Татка, зірні, колькі я знайшоў запчастак!» Разумееш - знайшоў сякеру пад лаўкаю... Свайго «Масквіча»... Свайго! Спраўнага!.. Разабраў на запчасткі!
- Усё адзін зрабіў? - падзівіліся мама, тата і дзед.
- А дзе зараз Пеця? - спытаў Ваня.
- У хату занёс, паклаў. Спіць, як непрытомны, - адказаў Пецеў бацька. - І во, ад нейкага старога «ЗІЛа» рваную пакрышку прыкаціў. Мо падарваўся, дурань... Не ведаю, што і падумаць... І ў каго ён удаўся такі сквалыга? Вунь нейкія начовачкі з лесу прыцягнуў. Па выгляду нібы з расплаўленага каменю, а лёгкія. Думаю пад карыта парсюку прыстасаваць, не згніе ніколі. А от нашто пакрышка старая, хлам гэты?
- Няўжо сам разабраў? - паўтарыў тое, што цікавіла ўсіх, і старшыня калгаса. І ён, і дзед, і мама, і тата хадзілі паміж раскладзенымі дэталямі ды толькі плячыма паціскалі. Ліха ведае, колькі трэба прыкласці высілкаў, каб усё разабраць, расцягнуць, раскласці.
Жучок панюхаў кола каля плота і задраў на яго нагу.
- Не ведаю... Мо якая нячыстая сіла памагала, - разводзіў рукамі Галабродзька-старэйшы.
- Калі ніхто не памагаў, то падарваўся хлопец, няйнакш, - сказала Ганна Макараўна.
Аляксей Гардзеевіч рашуча скінуў пінжак, закасаў рукавы рубашкі.
- Давай памагу, бо зазімуеш... Лямпа ёсць вынасная? На ўсю ноч работы хопіць.
Маці паклікала Ваню, Лёню і дзеда з сабою і пайшла на вуліцу. Дома чакала свая недагледжаная гаспадарка.
Ваня з Жучком выходзіў апошні: варотцы за ім са скрыпам зачыніліся. І хіба мо пачуў гэты скрып Галабродзькавых певень, палічыў за кукарэканне якога маладога няўмекі. І закрычаў сам - прарэзліва і хрыпла, нібы перакрыўляў усіх пеўняў на свеце. Крычаў і нікога не баяўся: на сваім сметніку і ён быў гаспадар.
Ішоў Ваня і думаў: ці адрабіў тое, што натварыў з Пецем, Эрпід-адзін? Ці паспеў? Гадай цяпер, ці заўсёды Пеця быў урвіцелем, ці гэта робат зрабіў яго такім - заразіў нейкім хапужным вірусам?
Калі Эрпід-адзін наслаў на яго такую хваробу, то ці заразная яна? Ці пачне перакідвацца на іншых дзяцей і дарослых?
З такою хваробаю трэба змагацца. Але як?
Тут і канец прыйшоў нашай праўдзівай аповесці. Толькі хочацца сказаць яшчэ вось пра што. Калі і вы надумаеце заехаць у Бярозаўскую школу, пацікавіцеся іх незвычайным музеем, то не пытайце ў юных экскурсаводаў, дзе падзеліся яшчэ адна пара рук і ног робатаў і другая пара гусеніц. Многа бывае ў музеі наведвальнікаў, розных дэлегацый, нават з замежных краін. І язык ужо забалеў у тых юных экскурсаводаў тлумачыць кожнаму, дзе падзеліся тыя касмічныя дэталі.
Дык вось, я і паведамляю тут - усім! усім! Забралі тыя «запчасткі» Эрпідаў вучоныя са сталічнага навукова-даследчага інстытута. Нават Галабродзькаву палавінку панцыра выкупілі і забралі з сабою. Вучоныя і ёсць вучоныя, будуць даследаваць тыя касмічныя «дэталі» і чухаць патыліцы, разгадваць, з чаго зроблены, ці ёсць на Зямлі такія хімічныя элементы. А тая палавінка, што ляжыць у цэнтральнай вітрыне злева, без подпісу, - Ванева, Ваня Гардзей прынёс яе з лесу. І не захацеў, каб падпісвалі, чый гэта дарунак.