La esperantlingvaj verkistoj tre aprezas la belartajn konkursojn.
Tion montras ankaŭ ilia multnombra partopreno en la konkursoj3.
Kvankam la Belartaj Konkursoj de UEA estas la plej konataj, ili ne estas tamen la solaj: J. Comella (Kataluno) starigis la premion Comella-Bassols por la plej gaja originala noveio. Krome, ekzistas ankaŭ multaj premioj sur nacia nivelo.
Kulturaj Centroj
Preskaŭ en ĉiu lando estas centro por la flego de la kulturo kaj de la lingvo Esperanto. Keikaj el tiuj centroj organizas ankaŭ Espe- ranto-kursojn (multaj limiĝas ja al tiu celo), kelkaj eldonas revuon, aŭ aperigas librojn. Plej gravaj estas, tamen, la internaciaj centroj.
Unu el la unuaj, kaj certe unu el la plej famaj, estas la Internacia Esperanto-Instituto, fondita en Hago, en 1930, de Andreo Cseh (1895- ), propagandisto kaj eltrovinto de originala „natura" instrusistemo por Esperanto.
Alia tre fama centro, tamen kun alispeca karaktero, estas la Centro de Esploro kaj Dokumentado pri la Monda Lingvo-Problemo, fondita en Londono la 1-an de januaro 1952 fare de Prof. Ivo Lapenna, kiel institucio de UEA. Ĝi eldonis, angle kaj esperantlingve, rimarkindan nombron da utilaj kaj valoraj dokumentoj pretigitaj de pluraj aŭtoroj. Gi okupiĝas pri studoj, enketoj, statistikoj, bibliografioj, dokumen- tado pri la internacilingva problemo kaj pri ĝia solvo, Esperanto. Gi publikigis ankaŭ kolektivajn studvolumojn: La Internacia Lingvo (Faktoj pri Esperanto), 1954, kaj Memorlibro pri la Zamenhof-Jaro, 1960, ambaŭ redaktitajn de I. Lapenna 4.
Kulturaj centroj ekzistas, kiel dirite, ankaŭ en aliaj landoj, ek- zemple en Francio (Gresillon), Svislando (La Sagne), Japanio (Tokio).
Lingvaj Institucioj: La Akademio
La ĉefa lingva institucio de la Movado estas la Aikademio, kies tasko estas „konservi kaj protekti la fundamentajn principojn de la lingvo Esperanto kaj kontroli ĝian evoluon" (el la Statuto).
En 1905 L. L. Zamenhof proponis krei lingvokontrolajn institu- ciojn. La Kongreso tutsimpie kreis 96-personan Lingvan Komitaton (LK), kies provizora prezidanto fariĝis L. L. Zamenhof mem. La postan jaron, tamen, estis akceptita la statuto, kaj enoficigita nova prezi- danto: Rektoro Boirac. La nombro de la membroj jam estis kreskinta: ili estis 102 el 26 nacioj. Oni dividis la laboron laŭ sekcioj: Komuna Vortaro, Gramatiko, kaj Teknika Vortaro. En diversaj periodoj funk- ciis, krome, jenaj sekcioj: Internaj Aferoj, Propraj Nomoj, Vortfarado, Elparolo kaj Kontrolo. La tiama Prezidanto prezentis „Deklaron pri
3. Detalojn v. en Cap. 11.2. 4. Pri CED v. Cap. 20.2.
la Rolo de la Lingva Komitato", kiu komenciĝas jene:
La tasko de la LK estas zorgi pri la konservado de la fundamentaj principoj de la lingvo kaj kontroli ĝian evolucion. Gi do esploras ĉiujn lingvajn demandojn kaj solvas ilin laŭ la supre diritaj principoj. Neniel la Fundamento (de Esperanto) nek la LK povas esti baro por la normala evolucio de la lingvo, kiun ili, kontraŭe, certigas.
Sed la multmembra LK estis nur malfacile kaj peze laborkapabla. Gi devis elekti proprasine laborkomitaton de 12 membroj, kiun oni nomis Akademio (1908).
La oficiala informilo de la LK kaj de la Akademio estis la Oficiala Gazeto de la pariza Centra Oficejo (1908-1922). Poste, la decidoj de la Aikaldemio aperis cirkulere (Oficialaj Informoj). Laŭne- cese la Aikademio havas la rajton eldoni propran bultenon: Oficiala Bulteno. Unu el la plej gravaj laboroj pretigitaj de la Akademio estis la korelkto kaj kompletigo de la Universala Vortaro: la unua aldono aperis en 1909, la dua en 1919, la 3-a en 1921-22, la 4-a en 1929, la 5-a en 1934, la 6-a en 1935 kaj la 7-a en 1958. La Akademio studis ankaŭ diversajn lingvajn demandojn, problemojn pri vorto- teorio kaj terminologio.
Post la Dua Mondmilito, en 1946, cirkulero dissendita cele al resta- rigo de la LK havis malsukceson: el 102, nur 48 LK-anoj respondis. Fine, en 1948 oni restarigis lingvan institucion, kiun oni nomis Akade- mio: ĝi konsistas el maksimume 50 membroj, do eblas pli racia divido de laborfortoj. En 1964 la Akademio akceptis novan Statuton[7].
3.2.9 Esperantologia Literaturo
Enkonduko. — Lingvo-esploro estas necesa. Esperantologio studas la Esperantajn lingvon kaj kulturon. Ĝi esploras latentajn internajn strukturojn de la lingvo, eblecojn de novaj lingvoformoj, jam tradiciiĝintan lingvouzon kaj similajn demandojn. La rezultoj de Esperantologio aperis en libroj, broŝuroj, revuoj kaj kursoj. La unua universitatnivela kurso pri la rilatoj inter Esperanto kaj la lingvoscienco okazis en 1908 en Finnlando. La temo estis Espe- ranto kaj Lingvistiko, kaj la preleganto estis la fama lingvisto Gustav J. Ramstedt.
Bibliografio. — Resumo de la dekuma klasifiksistemo estis publikigita de M. C. Butler en 1927. Apartajn sistemojn por klasigi esperantaĵojn surbaze de la dekuma sistemo proponis generalo
Sebert (1910) kaj M. C. Butler (1950). Bibliografiajn katalogojn pri Esperantaj eldonaĵoj aperigis Georg Davidov (katalogo de la Davidov-a Biblioteko: Volumo I 1887-1908 [1908] kaj Volumo II 18881-1911 [1911]), Hugo Steiner (Katalogo de IEMW, Volumo I, kun esperantaĵoj, 1957; Volumo II, kun interlingvistikaĵoj, 1958; Volumo III, kun laŭnoma alfabeta katalogo A—L, 1969), Gyorgy Gyuris (Katalogo de la Hungarianda Esperanto-Biblioteko, 1967). La verko de P. E. Stojan, Bibliografio de Internacia Lingvo, 1929, represita en 1973, enhavas provon starigi kompletan Esperantan bibliografion. Kvankam la tieaj citaĵoj (6.333, plus statistikoj kaj indeksoj) atingas nur la jaron 1929, ĝi estas verko nepre bezonata por serioza interesiĝanto.
Bona Enkonduko en la Librosciencon de Esperanto, verkita de R. Haupenthal, aperis en 1968. Multmeritaj estas la bibliografioj, kiuj pritraktas apartajn temojn: pri esperantlingvaj tradukaĵoj el la dana verkis bibliografion P. Thorsen en 1952; pri internacia lingvo en Jugoslavio verkis M. Gjivoje (1954, 1964, 1967); pri es- perantologio ekzistas la studo de P. Neergaard La Esperantologio kaj ties Disciplinoj en la verko Tra Densa Mallumo, 1942; pri la religia literaturo en Esperanto Karl-Olof Sandgren verkis biblio- grafian studon en 1970.
3.2.9.3 Historio de Esperanto. — La ĉefaj verkoj pri la frua tempo de Esperanto estas la verkoj de L. L. Zamenhof mem: la Originala Verkaro (red. J. Dietterle, 1929) kaj Leteroj de Zamenhof (red. G. Waringhien, duvoluma, 1948). Gravan helpon prezentas ankaŭ la biOgrafioj de Zamenhof. Inter ili, citindas Vivo de Zamenhof, de E. Privat, 1920 (5-a eld. 1967) kaj Zamenhof, de M. Boulton, 1962. Ekzistas ankaŭ historioj de Esperanto: unu el la unuaj estis Histork» de Esperanto 1887—1912 de Z. Adam (ps. de Adam Zak- rzevvski), 1912, bedaŭrinde delonge elĉerpita. Ankoraŭ haveblaj, kaj frukto de rekta studo ĉe la fontoj kaj de travivo, almenaŭ parte, estas la du volumoj de Historio de la Lingvo Esperanto de Edmond Privat (Volumo I, 1887—1900: 1912 kaj 1923; Volumo II, 1900—1927: 1927). La unua provo organike kaj dokumente prezenti ia historion de Esperanto estis farita de Leon Courtinat, en lia trivoluma His- torio de Esperanto 1887—1960 (I: 1964; II: 1965; III: 1966). Mal- feliĉe tiun ampleksan verkon fuŝas tro multe da lingvaj kaj filolo- giaj eraroj, kiuj igas la legadon malfacila. Krome, kaj eĉ pli grave, abundas eraroj pri faktoj dum aliaj informoj ne ĉiam estas fidin- daj. Aperis ankaŭ specialigitaj historiverkoj: pri la jugoslavia Es- peranto-Movado (Gjivoje, 1965); pri la bulgara 1885—1890 (C. Murgin, 1964); pri SAT (1953); pri UEA (Jakob, 1933); pri KELI (de Hoog, 1964); pri IFEF (Wajsblum, 1968); pri la japana movado (Miyamoto masao, 1969).