Marko konsente kapjesis al la kompatema kardo (согласно кивнул сострадательному чертополоху: konsenti – соглашаться, kapo – голова).
– La homoj (люди)! Kii-aaa mondo (кааакооой мир)?! Ili fanfaronas pri sia saĝeco (они хвастаются своим умом), nomas min malsaĝa (называют меня глупым: saĝa – умный), sed ili mem (но они сами)... Ni ne parolu pri tio (мы не будем говорить об этом)! Vipi (хлестать: vipo – кнут, хлыст), vundi ili bone povas (ранить они хорошо могут: vundo – рана), sed (но)... Kiii-aaa mondo!
– Ho, ankaŭ mi suferas pro la homoj (я тоже страдаю из-за людей)!
– Vi (ты), kardeto (маленький чертополох)? Jen interese (вот интересно)! Kiel la homoj povas igi vin suferi (как люди могут заставить тебя страдать)?
Marko konsente kapjesis al la kompatema kardo.
– La homoj! Kii-aaa mondo?! Ili fanfaronas pri sia saĝeco, nomas min malsaĝa, sed ili mem... Ni ne parolu pri tio! Vipi, vundi ili bone povas, sed... Kiii-aaa mondo!
– Ho, ankaŭ mi suferas pro la homoj!
– Vi, kardeto? Jen interese! Kiel la homoj povas igi vin suferi?
– Vidu vi mem (смотрите вы сами), kiel forlasitaj restas ni (какими покинутыми остаёмся мы), kardoj (чертополохи), ĉi tie (здесь). Ili kolektas kaj kunportas niajn koleginojn (они собирают и уносят /с собой/ наших товарок: «коллег /жен.род./»: porti – нести), la lekantojn (маргаритки), kampanulojn (колокольчики), ranunkolojn (лютики), sovaĝajn rozojn (дикие розы), sed ilia rigardo eĉ ne haltas ĉe ni (но их взгляд даже не останавливается на нас: «у нас»). Tuj ili flankenpaŝas (тотчас они шагают в сторону = отходят, пятятся: flanko – бок, сторона), kvazaŭ ni estus timigiloj (как будто бы мы – пугала: timigi – пугать).
Marko kavalire proksimiĝas al la orfa plendanto (благородно: «по-рыцарски» приближается к одинокому: «сиротливому» жалобщику: kavaliro – рыцарь, proksima – близкий, orfo – сирота).
– Por mi vi ne estas timigilo (для меня ты не пугало)... Eĉ volonte mi kisos vin (даже охотно я поцелую тебя).
– Ĉu ne (неужели)? Azena moŝto, ni kardoj tamen havas belecon (мы, чертополохи, всё же имеем красоту), konvenan al nia raso (подобающую нашей расе: konveni – годиться; подобать). Ĉu ne (не так ли)?
Marko haltas (останавливается) por kvazaŭ konsideri la apartan belecon (чтобы будто бы рассмотреть особую красоту: konsideri – рассматривать, принимать во внимание). La kardo propone skuas sin en la venteto (чертополох демонстративно: «предлагающе» раскачивается: «трясёт себя» на ветру: «в ветерке»: proponi – предлагать) kaj babilas plu (и продолжает болтать: «болтает дальше»).
– Vidu vi mem, kiel forlasitaj restas ni, kardoj, ĉi tie. Ili kolektas kaj kunportas niajn koleginojn, la lekantojn, kampanulojn, ranunkolojn, sovaĝajn rozojn, sed ilia rigardo eĉ ne haltas ĉe ni. Tuj ili flankenpaŝas, kvazaŭ ni estus timigiloj.
Marko kavalire proksimiĝas al la orfa plendanto.
– Por mi vi ne estas timigilo... Eĉ volonte mi kisos vin.
– Ĉu ne? Azena moŝto, ni kardoj tamen havas belecon, konvenan al nia raso. Ĉu ne?
Marko haltas por kvazaŭ konsideri la apartan belecon. La kardo propone skuas sin en la venteto kaj babilas plu.
– Foje (однажды), kiam nia reĝa moŝto (когда наше королевское величество), la Suno (Солнце), sendis pli varmajn radiojn al ni (посылало более тёплые лучи нам), knabeto venis ĉi tien (мальчишка пришёл сюда). Mi demandis lin (я спросил его), kial li kolektas nur sovaĝajn rozojn kaj lekantojn (почему он собирает только дикие розы и маргаритки), kial li malestimas min (почему он презирает меня: estimi – уважать), ĉar ŝajnas al mi (потому что кажется мне), ke mia beleco egalas tiun de la lekanto (что моя красота равна той /красоте/ маргаритки), kreskanta apud mi (растущей около меня). Eĉ la nomo "lekanto" ne tre kokete sonas (даже название «маргаритка» не очень приятно: «кокетливо» звучит). La impertinenta knabeto respondis (наглый мальчишка ответил): "Nenian belecon vi havas (никакой красоты у тебя нет). Vi nur vundetas (ты только царапаешься: «слегка ранишь»)."
– Foje, kiam nia reĝa moŝto, la Suno, sendis pli varmajn radiojn al ni, knabeto venis ĉi tien. Mi demandis lin, kial li kolektas nur sovaĝajn rozojn kaj lekantojn, kial li malestimas min, ĉar ŝajnas al mi, ke mia beleco egalas tiun de la lekanto, kreskanta apud mi. Eĉ la nomo "lekanto" ne tre kokete sonas. La impertinenta knabeto respondis: "Nenian belecon vi havas. Vi nur vundetas."