"Neniam mi povis trompiĝi, ĉar neniu amis min. Mi estis tre malbela knabo, kurbkrura, pigmea kun plata brusto, senforma nazo kaj flamruĝaj haroj. Oni trovis min ie sur strato. Neniu amis min, escepte mian mastron. Pro amo li karesis ĝibon sur mia dorso, por ke mi havu rememoraĵon pri li, sed tamen li donis manĝaĵon al mi kaj zorgis pri miaj ĉifonoj. Li estis ja tia. Estas homoj, kiuj pro amo oferas sin, kaj estas tiaj, kiuj pro amo oferas aliajn. Mi ne volas kalumnii lin. Post lia morto eĉ mi heredis ion. Lia vidvino, forpelanta min el la domo, ĵetis post mi liajn alenojn, martelojn, ŝulignojn...
Mi devis ekmigri (я должен был начать странствовать), sed la homoj evitis min ĉie (но люди избегали меня повсюду) kaj ankaŭ mi evitis ilin (и я тоже избегал их). Foje (однажды), post longa de vilaĝ-al-vilaĝo vagado (после долгого блуждания от деревни к деревне: vagi – блуждать, бродить), mi venis en la ĉefurbon (я пришёл в столицу: ĉefa – главный). Ĉi tie ĉio pliboniĝis (здесь всё улучшилось). Oni ne evitis min plu (/люди/ не избегали меня больше), ĉar oni tute ne rimarkis min (потому что вовсе не замечали меня). Kelkajn jarojn mi flikadis (несколько лет я латал), laboradis en la periferioj (работал на окраинах). La malriĉuloj alportis riparigi siajn botojn (бедняки приносили чинить = приносили в починку свои сапоги), ŝuojn (туфли), pantoflojn (тапочки), kaj el ili kelkaj volonte paroladis kun mi pro la (и из них некоторые охотно говорили со мной о) — kredito (кредите). Mi vivis (я жил), ĉar ne venis al mi la penso "ne vivi" (потому что не приходила мне /в голову/ мысль «не жить»). Foje iu foirartisto vokis min al si (однажды некий ярмарочный артист позвал меня к себе: foiro – ярмарка). Li serĉis kuriozaĵon por sia budo (он искал /какую-нибудь/ занятную штуку для своего балагана: kurioza – курьёзный, любопытный, budo – будка, киоск, ларёк) kaj mi tre taŭgis esti "hundkapa tataro" (и я очень годился = как раз подходил быть «татарином с собачьей головой»: hundo – собака) en lia budo (в его балагане).
Mi devis ekmigri, sed la homoj evitis min ĉie kaj ankaŭ mi evitis ilin. Foje, post longa de vilaĝ-al-vilaĝo vagado, mi venis en la ĉefurbon. Ĉi tie ĉio pliboniĝis. Oni ne evitis min plu, ĉar oni tute ne rimarkis min. Kelkajn jarojn mi flikadis, laboradis en la periferioj. La malriĉuloj alportis riparigi siajn botojn, ŝuojn, pantoflojn, kaj el ili kelkaj volonte paroladis kun mi pro la — kredito —. Mi vivis, ĉar ne venis al mi la penso "ne vivi". Foje iu foirartisto vokis min al si. Li serĉis kuriozaĵon por sia budo kaj mi tre taŭgis esti "hundkapa tataro" en lia budo.
Tiam mi ekploris la unuan fojon (тогда я заплакал в первый раз). Mi ne iris kun li (я не пошёл с ним), eĉ de tiu tempo pli zorge mi kaŝis min (даже с тех пор: «с того времени» ещё старательнее я прятался) en mia kelo (в моей каморке)... Foje mi havis najbaron (однажды у меня был сосед), tre (очень), treege malriĉan viron (ужасно бедный человек: treege – чрезвычайно, исключительно). Li similis al mi (он походил на меня) kaj nia abomena aspekto fariĝis la bazo de amikeco (и наш отвратительный вид стал основой дружбы). Sincere mi ekamis lin (искренне я полюбил его), ĉar ankaŭ li ridetis neniam (потому что он тоже не улыбался никогда). Mizera homo li estis (несчастный человек он был). Ne havante metion (не имея ремесла) li vivis per tio (он жил тем), kion la okazo donacis al li (что случай дарил ему)... Iun tagon (однажды: «один день»), mi rememoras (я припоминаю), ke estis kruela vintra frosto (что был суровый зимний мороз), kiam li vizitis min en la kelo (когда он навестил меня в каморке). Li sidis (он сидел)... sidis kaj ridetis (сидел и улыбался). Li kondutis strange (он вёл себя странно), tre strange (очень странно). Li sidis kaj ridetis: 'Kio estas al vi (что с тобой: «что есть к тебе»)?' mi demandis (я спросил).