— Strange, en danĝero vi timas Dion. Oni nomas tian piecon mortotimo... He?!
— Senkredulo! Iru for! Iru for aŭ faru krucon! – Pro timo li raŭke petegas. Teruro streĉas liajn pupilojn.
— Faru krucon! Krucsignu vin!
La mahometano pro kompato faras krucon (мусульманин из-за жалости крестится). En mortotimo profundiĝinte (в страх смерти углубившись: profunda – глубокий) preĝadas la pravoslavo (молится православный).
Veoj krozadas post la barilo (стоны плавают за забором: krozi – крейсировать, плавать). La putraj korpoj proksimiĝas unu al alia (гнилые тела приближаются друг к другу: «одно к другому»). Ia nomo (какое-то имя) formorte (замирающе = слабо, еле слышно: formorti – отмирать, замирать) serĉas sian posedanton (ищет своего владельца): "Vjuha!... Vjuuha?" Respondo ne venas (ответ не доходит). Pervente flugas lia dolora ĝemo (по ветру летит его болезненный стон): "Vjuuha!... Vjuuuha!"
Iu ekmovas sin en la mizeramaso (кто-то начинает шевелиться в жалкой толпе/куче: amaso – толпа; масса, скопление, куча), kun laca rampo trenas sin al la voĉo (усталым ползком тащится к голосу: rampi – ползти). Knabino (девушка), iam beleta (когда-то хорошенькая), nun vivanta skeleto (теперь живой скелет), sur kiu la hontemo ankoraŭ lasis kelkajn ĉifonojn (на котором стыдливость ещё оставила несколько лохмотьев).
La mahometano pro kompato faras krucon. En mortotimo profundiĝinte preĝadas la pravoslavo.
Veoj krozadas post la barilo. La putraj korpoj proksimiĝas unu al alia. Ia nomo formorte serĉas sian posedanton: "Vjuha!... Vjuuha?" Respondo ne venas. Pervente flugas lia dolora ĝemo: "Vjuuha!... Vjuuuha!"
Iu ekmovas sin en la mizeramaso, kun laca rampo trenas sin al la voĉo. Knabino, iam beleta, nun vivanta skeleto, sur kiu la hontemo ankoraŭ lasis kelkajn ĉifonojn.
— Vjuha! Vjuha! — lamentas stertore la voĉo (причитает хрипло голос).
— Ĉu vi vokis min (ты звал меня), Omar?... Ĉu tro sufere (разве слишком мучительно)?
— Jam ne (уже нет)... baldaŭ (скоро)... mi volis ankoraŭfoje vidi vin (я хотел ещё раз увидеть тебя)... Vjuha...
— Ni ne renkontiĝos plu (мы не встретимся больше: renkonti – встречать)...
— Ne (нет)... neniam (никогда)... Donu (дай)... donu... la manon (руку)...
Kripla osta manplato leviĝas (увечная костлявая ладонь поднимается: osto – кость, levi – поднимать), manon serĉas (руку ищет). La fingrojn de ĝi (пальцы её) jam antaŭlonge formanĝis la lepro (уже давно съела проказа: longa – длинный; долгий, antaŭlonge – давно). Senforte ĝi kuŝiĝas (бессильно она ложится: kuŝi – лежать) en la vundoplenan maneton (на израненную: «полную ран» ручку), tremas (дрожит), inertiĝas (слабеет: inerta – инертный; пассивный, бездеятельный), rigidiĝas (коченеет)...
— Al la buŝo (ко рту)... al mia buŝo (к моему рту)... metu (приложи)... metu ĝin (её)...
La deformiĝintaj lipoj (изуродованные губы: deformi – деформировать) pintiĝas je monstrokiso (заостряются = вытягиваются в чудовищном поцелуе: pinta – остроконечный, kiso – поцелуй).
— Vjuha! Vjuha! — lamentas stertore la voĉo.
— Ĉu vi vokis min, Omar?... Ĉu tro sufere?
— Jam ne... baldaŭ... mi volis ankoraŭfoje vidi vin... Vjuha...
— Ni ne renkontiĝos plu...
— Ne... neniam... Donu... donu... la manon...
Kripla osta manplato leviĝas, manon serĉas. La fingrojn de ĝi jam antaŭlonge formanĝis la lepro. Senforte ĝi kuŝiĝas en la vundoplenan maneton, tremas, inertiĝas, rigidiĝas...
— Al la buŝo... al mia buŝo... metu... metu ĝin...
La deformiĝintaj lipoj pintiĝas je monstrokiso.
La tempesto ekblekas (буря начинает реветь: bleki – кричать /о животных/). Fajrovojoj kruciĝas (огненные дорожки перекрещиваются: kruco – крест) sur la peĉnigra firmamento (на чёрном, как смоль, небосводе: peĉo – смола). Gigantaj kotkolonoj (гигантские столбы грязи: koto – грязь) leviĝas el la tero (поднимаются с земли), kun danca kurego valsas sur la vojo (кружась, носятся: «танцующим бегом кружатся» по дороге: danci – танцевать, плясать, valsi – вальсировать, кружиться). La abundo de nubofontoj (обилие фонтанов туч: fonto – источник, родник) kun surdiga susuro fluas (с оглушительным шипением течёт: surda – глухой, susuro – шелест, шуршание)... La ĉielo tremas (небо содрогается). La ventego ĝemas (буря стонет), veas (причитает), krias (кричит), kvazaŭ mil gravedaj virinoj (будто бы тысяча беременных женщин) akuŝus en ĝi (рожали в нём). La arbaro knaras (лес скрипит), krakas (трещит). Rifuĝantaj bestoj cerbfende bojas (спасающиеся животные пронзительно: «мозгоразрывающе» лают: rifuĝi – скрываться, cerbo – мозг, fendi – расщеплять, раскалывать), blekas (кричат)... La ventego mordadas la barilon (шторм впивается в забор: mordi – кусать), disŝiras ĝin (разрывает его). Kiel senformaj fabelbirdoj (как бесформенные сказочные птицы: fabelo – сказка) krozadas la barilpecoj super la kompatinduloj (плавают куски забора над беднягами). La fulmoj ruĝokulajn fajrosignalojn ekbruligas (молнии красноглазые огненные знаки зажигают: ruĝa – красный, bruli – гореть, signalo – сигнал, знак) ĉirkaŭe ĉe la horizonto (вокруг у горизонта). Voĉĥaoso (хаос голосов), pelata de la tempesto (гонимый бурей), lamentas (причитает), ekploras (начинает плакать), mutiĝas (немеет: muta – немой)... kriveadas (пронзительно: «крикливо» стонет: krii – кричать), hurlas (воет), formortas (замирает)... Jen la uragano (вот /таков/ ураган).