Aa, Bb, Cc, C^c^, Dd, Ee, Ff, Gg, G^g^, Hh, H^h^, Ii, Jj, J^j^, Kk, Ll, Mm, Nn, Oo, Pp, Rr, Ss, S^s^, Tt, Uu, U^u^, Vv, Zz.
Rimarko. Presejoj, kiuj ne posedas la literojn c^, g^, h^, j^, s^, u^, povas anstatau ili uzi ch, gh, hh, jh, sh, u.
B. Reguloj
1) Artikolo nedifinita ne ekzistas; ekzistas nur artikolo difinita (la), egala por chiuj seksoj, kazoj kaj nombroj.
Rimarko. La uzado de la artikolo estas tia sama, kiel en la aliaj lingvoj. La personoj, por kiuj la uzado de la artikolo prezentas malfacilajhon, povas en la unua tempo tute ghin ne uzi.
2) La substantivoj havas la finighon o. Por la formado de la multenombro oni aldonas la finighon j. Kazoj ekzistas nur du: nominativo kaj akuzativo; la lasta estas ricevata el la nominativo per la aldono de la finigho n. La ceteraj kazoj estas esprimataj per helpo de prepozicioj (la genitivo per de, la dativo per al, la ablativo per per au aliaj prepozicioj lau la senco).
3) La adjektivo finighas per a. Kazoj kaj nombroj kiel che la substantivo. La komparativo estas farata per la vorto pli, la superlativo per plej; che la komparativo oni uzas la konjunkcion ol.
4) La numeraloj fundamentaj (ne estas deklinaciataj) estas: unu, du, tri, kvar, kvin, ses, sep, ok, nau, dek, cent, mil. La dekoj kaj centoj estas formataj per simpla kunigo de la numeraloj. Por la signado de numeraloj ordaj oni aldonas la finighon de la adjektivo; por la multoblaj — la sufikson obl, por la nombronaj — on, por la kolektaj — op, por la disdividaj — la vorton po. Krom tio povas esti uzataj numeraloj substantivaj kaj adverbaj.
5) Pronomoj personaj: mi, vi, li, shi, ghi (pri objekto au besto), si, ni, vi, ili, oni; la pronomoj posedaj estas formataj per la aldono de la finigho adjektiva. La deklinacio estas kiel che la substantivoj.
6) La verbo ne estas shanghata lau personoj nek nombroj. Formoj de la verbo: la tempo estanta akceptas la finighon -as; la tempo estinta -is; la tempo estonta -os; la modo kondicha -us; la modo ordona -u; la modo sendifina -i. Participoj (kun senco adjektiva au adverba): aktiva estanta -ant; aktiva estinta -int; aktiva estonta -ont; pasiva estanta -at; pasiva estinta -it; pasiva estonta -ot. chiuj formoj de la pasivo estas formataj per helpo de responda formo de la verbo esti kaj participo pasiva de la bezonata verbo; la prepozicio che la pasivo estas de.
7) La adverboj finighas per e; gradoj de komparado kiel che la adjektivoj.
8) Chiuj prepozicioj per si mem postulas la nominativon.
9) Chiu vorto estas legata, kiel ghi estas skribita.
10) La akcento estas chiam sur la antaulasta silabo.
11) Vortoj kunmetitaj estas formataj per simpla kunigo de la vortoj (la chefa vorto staras en la fino); la
gramatikaj finighoj estas rigardataj ankau kiel memstaraj vortoj.
12) Che alia nea vorto la vorto ne estas forlasata.
13) Por montri direkton, la vortoj ricevas la finighon de la akuzativo.
14) Chiu prepozicio havas difinitan kaj konstantan signifon; sed se ni devas uzi ian prepozicion kaj la rekta senco ne montras al ni, kian nome prepozicion ni devas preni, tiam ni uzas la prepozicion je, kiu memstaran signifon ne havas. Anstatau la prepozicio je oni povas ankau uzi la akuzativon sen prepozicio.
15) La tiel nomataj vortoj fremdaj, t. e. tiuj, kiujn la plimulto de la lingvoj prenis el unu fonto, estas uzataj en la lingvo Esperanto sen shangho, ricevante nur la ortografion de tiu chi lingvo; sed che diversaj vortoj de nnu radiko estas pli bone uzi senshanghe nur la vorton fundamentan kaj la ceterajn formi el tiu chi lasta lau la reguloj de la lingvo Esperanto.
16) La fina vokalo de la substantivo kaj de la artikolo povas esti forlasata kaj anstatauata de apostrofo ("Fundamenta Krestomatio" L. L. Zamenhof, p-oj 254-256).
Unua parto:
KLARIGOJ
1.1. Celo de tiu chi libro
En Junio 1962 "Brazila Esperantisto" aperigis en portugala traduko liston de la chefaj antaujughoj kontrau Esperanto, publikigitan en "Heroldo de Esperanto" en Marto de la sama jaro, de s-ro Gian-Carlo Fighiera, iama Konstanta Kongresa Sekretario de UEA. Mi tuj pensis verki ion por rebati la antaujughojn, sed la tempo pasis kaj nur nun mi efektivigas la tiaman ideon.
Tiu chi skribajho ne havas la pretendon elimini antaujughojn, char la autoro scias bone, ke estas pli facile faligi... la Berlinan muron, ol forigi antaujugheton el la menso de unusola homo. Ne estas ja argumentoj, kiom ajn raciaj kaj solidaj, kiuj sukcesas shanghi opinion, sed nur la forto de la faktoj. Lau tiu vidpunkto la antaujughoj kontrau la Internacia Lingvo malaperos nur kiam okulfrape granda nombro da homoj uzos Esperanton. Ni memoru, ke la historio ripetighas: la samo jam okazis kaj al ideoj, kiel la rondeco de la Tero, la civila registro, la vakcino, kaj al inventoj, kiel trajno, automobilo, aviadilo ktp.
Tamen tiu chi skribajho pravigas sian aperon per la fakto, ke antaujughulo ne limigas al si la efikon de sia misa jugho, sed influas negative sur pli-malpli grandan grupon da personoj, precipe se li estas profesoro, jhurnalisto au verkisto. Mi memoras, ke ghis mia 33-jaragho mi ne akceptis Esperanton tial ke, che la universitato de mi vizitata, lerta profesoro, kiun mi tre estimis, diradis, ke artifikajhoj ne prosperas sur la lingva kampo.
Do chi tiu libro celas esti utila al neesperantistoj (en siaj naciaj tradukoj) sed ankau al esperantistoj. Al la unuaj, klarigante, kio estas Esperanto, kiuj estas ghiaj celo kaj atingoj, kaj montrante, ke chiuj argumentoj kontrau la Internacia Lingvo malpravas. Al la duaj, prezentante faktojn necesajn por informadi pri Esperanto kaj rebati la chefajn atakojn kontrau ghi.
La aktualecon de la enhavo chi pritraktata pruvas la fakto, ke en la 61a Universala Kongreso, okazinta en Ateno en 1976, unu el la plej homplenaj kaj viglaj debatoj okazis pri la temo "Kiel nuntempe argumenti por Esperanto". La gvidantaro de la diskutado prenis kiel deirpunkton ghuste la liston ellaboritan de s-ro Gian-Carlo Fighiera.