The Project Gutenberg EBook of Eta Eyolf, by Henrik Ibsen This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included with this eBook or online at www.gutenberg.org
Dramo en tri aktoj
Tradukis Odd Tangeru
ALFRED ALLMERS, bienulo, literaturisto, iama pohora instruisto. Sinjorino RITA ALLMERS, lia edzino. EYOLF, ilia infano; naŭ jarojn aĝa. Fraŭlino ASTA ALLMERS, pli juna duonfratino de Alfred. Inĝeniero BORGHEJM. RATO-FRAŬLINO.
(La okazaĵoj trovas lokon en la bieno de Allmers ĉe la fjordo, kelkajn mejlojn de la urbo.)
UNUA AKTO
(Bela, riĉe ekipita ĝardena ĉambro. Multaj mebloj, floroj, plantoj. En la fono malfermitaj vitraj pordoj al verando. Vasta elvido super la fjordon. Arbarkovritaj montetoj fore. Sur ambaŭ flankaj muroj estas pordoj; tiu dekstre estas duobla pordo kaj iom pli malantaŭa. Antaŭe dekstre estas sofo kun opaj kusenetoj kaj kovriloj. Seĝoj kaj malgranda tablo ĉe la sofoangulo. Antaŭe maldekstre estas pli granda tablo kun apogseĝoj ĉirkaŭe. Sur la tablo staras kofreto. Estas frua somermateno en varma sunvetero.)
(Sinjorino Rita Allmers staras apud la tablo, kun la dorso dekstren, elprenante el la kofreto. Ŝi estas bela, iom granda, ŝvelbrusta, blonda sinjorino de proksimume 30 jaroj. Vestita en hela matenrobo.)
(Iom poste fraŭlino Asta Allmers envenas tra la pordo dekstre, vestita en helbruna somerkostumo kun ĉapelo, jako kaj sunŝirmilo. Sub la brako ŝi havas sufiĉe grandan, ŝlositan tekon. Ŝi estas svelta, mezalta, kun malhelaj haroj kaj profundaj, seriozaj okuloj. 25 jara.)
ASTA
(enveninta tra la pordo) Bonan matenon, kara Rita.
RITA
(turnas la kapon kaj kapsignas al ŝi) Jen, – ĉu estas vi, Asta! Ĉu vi tiel frue venas el la urbo? Tiom foren al ni?
(metas la vestaĵojn sur seĝon apud la pordo) Jes, mi havis eĉ ne momentan kvieton. Ŝajnis al mi, ke mi nepre devis iri ĉi tien kaj vidi etan Eyolf hodiaŭ. Kaj ankaŭ vin. (metas la tekon sur la tablon ĉe la sofo) Kaj mi veturis per la vaporŝipo.
RITA
(ridetas al ŝi) Kaj surborde vi eble renkontis iun aŭ alian bonan amikon? Tiel hazarde, mi pensas.
ASTA
(trankvile) Ne, mi tute ne renkontis iun konatulon. (rigardas en la kofreton) Sed, Rita, – kio do tio estas?
RITA
(daŭre elpakas) La valizo de Alfred. Ĉu vi ne rekonas ĝin?
ASTA
(ĝoja, proksimiĝas) Ĉu! Alfred revenis hejmen?
RITA
Jes, imagu, – li venis tute neatendite per la nokta trajno.
Ho, do estis tio , kion mi sentis! Estis tio , kio tiris min ĉi tien! – Kaj li nenion skribis antaŭe? Eĉ ne poŝtkarton?
Jes, horon antaŭ ol li venis. Tute mallonge kaj malvarme. (ridas) Ĉu ne kutimas al li, Asta?
ASTA
Jes ja. Ĉion li faras tiel senemocie.
RITA
Sed des pli ĝuinde estis, kiam mi havis lin reen.
ASTA
Jes, mi ja komprenas.
RITA
Eĉ dek kvar tagojn antaŭ ol mi atendis lin!
ASTA
Kaj li fartas bone? Ne deprimata?
RITA
(fermas la kofreton kaj ridetas al ŝi) Li aspektis kvazaŭ transformita, kiam li envenis tra la pordo.
ASTA
Kaj eĉ ne laca, ĉu?
RITA
Jes, laca mi kredas ke li vere estis. Sufiĉe laca, jes. Sed, la kompatindulo, li ja iris piede preskaŭ la tutan vojon.
ASTA
Kaj la aero inter la altaj montoj certe estis iom akra por li.
RITA
Ne, tion mi vere ne opinias. Mi aŭdis lin tusi eĉ ne unu fojon.
ASTA
Jen, vi vidu! Do estis tamen bone, ke la kuracisto decidigis lin fari tiun ekskurson.
RITA
Jes, nun, kiam ĝi fine estas finita, jen –. Sed komprenu, ke estis terura tempo por mi, Asta. Pri tio mi neniam volis paroli. Kaj vi ja malofte vizitis min –
ASTA
Jes, eble ne estis juste de mi. Sed –
RITA
Nu, nu, nu, – vi havas ja la lernejon tie en la urbo. (ridetas) Kaj nia vojkonstruisto – li estis ja forvojaĝinta, ankaŭ li.
ASTA
Ho, lasu nun tion, Rita!
RITA
Nu ja do. Ni lasu la vojkonstruiston. – Sed kiom mi sopiris por Alfred! Tia malpleneco! Forlasita, en dezerto! Hu, aspektis kvazaŭ iu estus enteriĝinta en la domo –!
ASTA
Nu, bona Dio, – nur ses aŭ sep semajnojn –
RITA
Jes, sed memoru, ke Alfred neniam antaŭe estis for de mi. Eĉ ne tagnokton. Neniam en ĉiuj tiuj dek jaroj –
ASTA
Ne, sed tial mi opinias, ke vere ne tro frue estis, ke li ĉi-jare iom elvenis. Li devus fari montaran ekskurson ĉiun someron. Tion li estus devinta.
(duone ridetante) Ak do, vi facile parolas, vi. Se mi estus tiom – tiom saĝa kiel vi, mi eble lasus lin libera pli frue – eble. Sed ŝajnis al mi, ke mi ne povis, Asta! Aspektis al mi, kvazaŭ mi neniam plu revidus lin. Ĉu vi tion ne komprenas?
ASTA
Ne. Sed eble estas pro tio, ke mi mem havas neniun por perdi.
RITA
(kun ŝercema rideto) Vere neniun – ĉu?
ASTA
Ne laŭ mia scio. (interrompante) Sed diru, Rita, – kie estas Alfred? ĉu li ankoraŭ dormas?
RITA
Ho, ne. Li ellitiĝis same frue hodiaŭ, kiel li kutimas.
ASTA
Nu, kaj do li verŝajne ne estis tro laca.
RITA
Jes, ĉi-nokte. Kiam li venis. Sed nun li havis Eyolf ene ĉe si pli ol unu horon.
ASTA
La kompatinda, eta, pala knabo! Ĉu li nun denove komencu lernadi kaj lernadi?
RITA
(levante la ŝultrojn) Vi scias, ke estas kiel Alfred deziras.
ASTA
Jes, sed mi opinias, ke vi devus tion kontraŭstari, Rita.
RITA
(iom senpacienca) Ne, – kiel do vi pensas, – en tio mi vere ne povas min enmiksi. Tiujn rilatojn Alfred pli bone komprenas ol mi. – Kaj pri kio vi opinias ke Eyolf sin okupigu? Li ja ne povas ĉirkaŭkuri kaj ludi, li, – kiel aliaj infanoj.
ASTA
(decidite) Mi parolu kun Alfred pri tio ĉi.
RITA
Jes, kara, tion faru. – Nu, jen vidu –
(Alfred Allmers , en somerkostumo, permane kondukante Eyolf , envenas tra la pordo maldekstre. Li estas svelta, belstatura viro de 36-37 jaroj, kun plaĉaj okuloj, maldensa hararo kaj barbo. Lia vizaĝo aspektas serioze kaj penseme. – Eyolf havas vestaĵon de fasono kiel uniformo kun oraj ŝnuroj kaj leonbutonoj. Li lamas kaj havas lambastonon sub la maldekstra brako. La gambo estas lama. Li estas malaltkreska, aspektas malsane, sed havas belajn, saĝajn okulojn.)
(lasas Eyolf ; ĝoja aliras kaj donas al Asta ambaŭ manojn) Asta! Karega Asta! Jen vi ĉi tie en nia forejo! Kaj ke mi baldaŭe vin vidus!