(rigardas ŝin fikse kaj surprizita) Ne nia ? Kara, kion vi per tio sugestas?
ASTA
Plej bone ke mi tuj al vi diras, Alfred.
La leteroj de patrino –. Tiuj kiuj kuŝas en la teko –.
Tiujn vi legu – kiam mi estos forvojaĝinta.
(batalante kun si mem) Jes, kaj jen vi vidos, ke –
– ke mi ne rajtas porti – la nomon de via patro.
ALLMERS
(ŝanceliĝante malantaŭen) Asta! Kion vi diras!
ASTA
Legu la leterojn. Jen vi vidos. Kaj komprenu. – Kaj eble havu pardonon – por patrino, ankaŭ.
ALLMERS
(manpremas sian kapon) Mi ne povas kapti jenon. Ne fikse teni la penson. Vi, Asta, – ne estus –
ASTA
Vi ne estas mia frato, Alfred.
ALLMERS
(rapide, duone obstine, rigardas ŝin) Nu, sed kion do vere tio ŝanĝas en la rilato inter ni du? Funde nenion.
(agitas la kapon) Ĉion ĝi ŝanĝas, Alfred. Nia rilato ne estas tia de frato kaj fratino.
Ne-ne. Sed tamen same sankta. Restos ĉiam same sankta.
ASTA
Ne forgesu, – ke ĝi estas sub la leĝo de transformo, – kiel vi ĵus diris.
ALLMERS
(rigardas ŝin esplore) Ĉu per tio vi sugestas, ke –?
ASTA
(kviete, varme emociigita) Ne pliajn vortojn, – vi kara, kara Alfred. – (prenas la florojn de la seĝo) Jen vidu tiujn nimfeojn!
ALLMERS
(kapsignas malrapide) Estas el tiuj, kiuj supren streĉas sin, – de la profundo.
ASTA
Mi plukis ilin en la lago. Tie kie ĝi fluas en la fjordon. (streĉigas ilin antaŭen) Ĉu vi ilin volas, Alfred?
(rigardas ŝin) De Eyolf tie fore? Aŭ de vi?
ASTA
(kviete) De ambaŭ. (prenas la pluvombrelon) Jen do venu supren al Rita. (Ŝi iras supren laŭ la arbara vojeto.)
(prenas sian ĉapelon de la tablo kaj flustras peze) Asta. Eyolf. Eta Eyolf –! (Li sekvas supren laŭ la vojeto.)
TRIA AKTO
(Arbetaĵaro sur altaĵeto en la ĝardeno de Allmers. Kruta deklivo kun baraĵo kontraŭ la fono; ŝtuparo suben maldekstre. Vasta elvidaĵo super la fjordo, kiu kuŝas profunde sube. Flagstango kun ŝnuroj, sed sen flago staras ĉe la baraĵo. Antaŭe dekstre estas pavilono, kovrata de grimpantaj plantoj kaj ampelopsoj. Benko ekstere. Estas malfrua somervespero kun klara ĉielo. Kreskanta krepusko.)
(Asta sidas sur benko kun la manoj sur la genuoj. Ŝi portas supervestojn kaj ĉapelon, havas sian sunŝirmilon apud si kaj malgrandan vojaĝsakon pendanta per rimeno de la ŝultro.)
(Borghejm suprenvenas de la fono maldekstre. Ankaŭ li havas vojaĝsakon pendanta de la ŝultro. Sur la brako li portas kunruligitan flagon.)
(ekvidas Asta ) Ho, ĉi supre vi do sidadas.
ASTA
Mi sidas rigardante fjorden la lastan fojon.
Do estas bone, ke mi vizitetis ankaŭ ĉi tie.
ASTA
Ĉu vi min serĉadis?
BORGHEJM
Jes, mi faris. Mi volis adiaŭi vin – ĉi tiun fojon. Ne la lastan, mi esperas.
ASTA
(ridetas preskaŭ nevideble) Vi estas fervora, vi.
BORGHEJM
Vojkonstruisto tia devas esti.
ASTA
Ĉu vi vidis Alfred? Aŭ Rita?
Ne. Ili ambaŭ iris sian apartan flankon.
ASTA
Kion vi faros pri tiu flago?
BORGHEJM
Sinjorino Rita petis min suprenlevi ĝin.
ASTA
Suprenlevi flagon nun?
BORGHEJM
Duonstange. Ĝi flirtu noktojn kaj tagojn, ŝi diris.
ASTA
(ekĝemas) Kompatinda Rita. Kaj kompatinda Alfred.
BORGHEJM
(okupata pri la flago) Ĉu via koro permesas al vi forvojaĝi de ili? Jes, mi demandas. Ĉar mi vidas, ke vi estas vojaĝvestita.
ASTA
(kun malforta voĉo) Mi devas forvojaĝi.
BORGHEJM
Nu ja, ĉar vi devas, do –
ASTA
Kaj ankaŭ vi ja forvojaĝos ĉi-nokte.
BORGHEJM
Ankaŭ mi devas? Mi iros per la trajno. Ĉu ankaŭ vi?
ASTA
Ne, mi iros per la vaporŝipo.
BORGHEJM
(ekrigardas al ŝi) Ĉiu sian apartan vojon do.
(Ŝi sidas rigardante, dum li suprenlevas la flagon duone sur la stangon. Fininte li iras al ŝi.)
BORGHEJM
Fraŭlino Asta, – Vi ne povas imagi kiom mi funebras pro eta Eyolf.
ASTA
(suprenrigardas al li) Jes, mi certiĝas, ke vi faras.
BORGHEJM
Sentiĝas dolorige. Ĉar funde ne konvenas por mi funebri.
ASTA
(rigardas al la flago) Kun la tempo ĉio fordrivas, – ĉio. Ĉiuj sentoj de funebro.
BORGHEJM
Ĉiuj? Jenon vi opinias?
ASTA
Kiel pluvondo. Kiam vi nur estas sufiĉe foren veninta, tiam –
BORGHEJM
Devus esti ege fora, jeno.
ASTA
Kaj vi ja ankaŭ ja havas la grandan, novan vojkonstruadon.
BORGHEJM
Sed neniun por helpi min en ĝi.
ASTA
Nu jes, certe vi havas.
BORGHEJM
(agitas la kapon) Neniun. Neniun kun kiu dividi la ĝojon. Ĉar plej ofte temas pri ĝojo.
ASTA
Kaj ne la peno kaj embarasoj?
BORGHEJM
Pa, – el tiaĵoj oni verdire eltiras sin sola.
ASTA
Sed la ĝojo, – tiun oni devas dividi kun iu, vi opinias?
BORGHEJM
Jes, kia feliĉo alie estus en tio esti ĝoja?
ASTA
Nu ja, povas esti iu senco en tio.
BORGHEJM
Kompreneble oni povas iradi dum tempo kaj esti ĝoja interne en si mem. Sed ne taŭgas longtempe. Ne, la ĝojo, ĝi estas por du kune.
ASTA
Ĉiam nur du? Neniam pluraj? Neniam multaj?
BORGHEJM
Nu, vidu, – jen kio estas alia afero. – Fraŭlino Asta, – ĉu vi do vere ne povas decidigi vin dividi feliĉon kaj ĝojon kaj – kaj penon kaj embarasojn kun unu, – sole unu sola?
Jes, dum tiu tempo, kiam mia frato, – kiam Alfred kaj mi loĝis kune.
BORGHEJM
Nu, kun via frato, jes. Tio estas ja io tute alia. Aspektas al mi pli kiel paco ol kiel feliĉo.