ASTA
Ĝuinda tio tamen do estis.
BORGHEJM
Jen vidu, – eĉ tio aspektis por vi ĝuinda. Sed jen imagu, – se li nun ne estus via frato!
ASTA
(volas ekstari, sed restas sidanta) En tiu kazo ni neniam vivus kune. Ĉar tiam mi estis nur infano. Kaj ankaŭ li, preskaŭ.
BORGHEJM
(iom poste) Ĉu ĝi vere estis tiom ĝuinda, tiu tempo?
ASTA
Jes, kredu, ĝi estis.
BORGHEJM
Ĉu vi do tiam travivis ion vere serenan kaj feliĉan?
ASTA
Ho jes, multege. Nekredeble multege.
BORGHEJM
Rakontu al mi iom pri tio, fraŭlino Asta.
ASTA
Vere nur etaj okazaĵoj.
Kiel tiam kiam Alfred plenumis sian ekzamenon. Kaj bone sukcesis. Kaj kiam li iom poste ricevis postenon en iu lernejo. Aŭ kiam li sidis skribante artikolon. Kaj laŭtlegis ĝin por mi. Kaj poste sukcesis presigi ĝin en periodaĵo.
BORGHEJM
Jes, mi bone komprenas, ke estis bonega, paca vivo. Du gefratoj, kiuj dividas la ĝojon, (agitas la kapon) Kompreni mi ne kapablas, ke via frato rezignis pri vi, Asta!
ASTA
(en subpremita emocio) Alfred ja edzigis sin.
BORGHEJM
Ĉu ne estis dolorige por vi?
ASTA
Jes; en la komenco. Ŝajnis al mi, ke mi tute perdis lin samtempe.
BORGHEJM
Nu, feliĉe, tiel ja ne okazis.
Sed tamen. Sed ke li povis . Edzigi sin, mi sugestas. Ĉar li ja povus havi vin sola ĉe si!
ASTA
(rigardas antaŭen) Li eble estis sub la leĝo de transformo, mi pensas.
Pa, – kia stulta leĝo tiu estus! Tiun leĝon mi neniel fidas.
ASTA
(ekstaras) Post tempo povos okazi ke vi fidos ĝin.
BORGHEJM
Neniam en la mondo! (insiste) Sed jen aŭskultu, fraŭlino Asta! Estu saĝa – almenaŭ unu fojon. En tiu rilato, mi celas –
(interrompante) Ho ne, ne – ni ne rekomencu jenon!
(daŭrigas kiel antaŭe) Ja, Asta, – mi nepre ne lasas vin tiel facile. Nun via frato ja havas por si ĉion kiel li pleje ŝatas. Vivas sian vivon sufiĉe kontenta sen vi. Tute ne bezonas vin. – Kaj krome tio – tio , kio ekŝanĝas vian tutan situacion ĉi tie fore –
ASTA
(skuiĝas) Kion vi sugestas pri tio?
BORGHEJM
La infano, kiu fortiriĝis. Kio alie?
ASTA
(sinregas) Eta Eyolf estas for, jes.
BORGHEJM
Kaj kio pli estas por vi ĉi tie farenda? Vi ne plu povas zorgi pri la kompatinda knabeto. Neniujn devojn, – neniujn taskojn ĉi tie en iu rilato –
ASTA
Ho, mi petas vin, kara Borghejm, – ne insistu al mi tiom impete!
BORGHEJM
Ja; mi estus freneza, se mi ne provis ĝis la ekstremo. Unu tagon mi forvojaĝos de la urbo. Eble ne renkontos vin tie. Eble ne revidos vin dum longa, longa tempo. Kaj kiu scias, kio povos okazi intertempe?
ASTA
(ridetas serioze) Ĉu eble vi tamen timas la leĝon de transformo?
BORGHEJM
Ne, certe ne. (ridas amare) Kaj estas ja ankaŭ nenio ŝanĝinda. Ne en vi, mi pensas. Ĉar vi ja ne sufiĉe ŝatas min, mi komprenas.
ASTA
Vi bone scias, ke mi faras.
Jes, sed mankas multe por esti sufiĉe . Ne tiel, kiel mi jenon deziras. (pli impete) Pro Dio, Asta, – fraŭlino Asta, – estas ja tiom malprudente de vi, ke ne eblas kompreni! Trans hodiaŭ kaj morgaŭ eble kuŝas la plena vivfeliĉo atendanta. Kaj jen vi lasas ĝin kuŝi! Ĉu ni ne tion pentos, Asta?
ASTA
(silente) Ne scias. Sed ni tamen devas lasi kuŝantaj ĉiujn helajn eblecojn.
BORGHEJM
(rigardas ŝin sinrege) Mi do konstruu miajn vojojn sola?
ASTA
(varme) Ho, se mi vere povus sekvi vin en tio! Helpi vin en la peno. Dividi la plezuron kun vi –
BORGHEJM
Ĉu vi volus, – se vi povus?
(rigardas malsupren antaŭ si) Ĉu vi kontentiĝus havi min duone?
BORGHEJM
Ne. Tute kaj komplete mi volas vin.
ASTA
(rigardas lin kaj diras kviete) Do mi ne povas.
BORGHEJM
Adiaŭ do, fraŭlino Asta.
(Li volas foriri. Allmers supren venas al la altaĵeto de maldekstre el la fono. Borghejm haltas.)
ALLMERS
(ankoraŭ ĉe la suprenirejo; mallaŭte; montras) Rita, ĉu ŝi sidas tie en la pavilono?
BORGHEJM
Ne; neniu alia ol fraŭlino Asta ĉeestas.
(Allmers proksimiĝas.)
ASTA
(al li renkonte) Mi malsupreniru por serĉi ŝin, ĉu? Eble kunpreni ŝin ĉi tien?
(deturnante) Ne, ne, ne, – ne faru. (al Borghejm ) Ĉu estas vi, kiu suprenlevis tiun flagon?
BORGHEJM
Jes. Sinjorino Rita petis min fari. Tial mi ĉi tien supreniris.
ALLMERS
Kaj ĉi-nokte vi ja forvojaĝos?
BORGHEJM
Jes. Ĉi-nokte mi definitive forvojaĝos.
(kun ekrigardo al Asta ) Kaj akiris al vi bonan kunvojaĝanton, mi komprenas.
BORGHEJM
(agitas la kapon) Mi vojaĝos sola.
Tiom komplete sola.
Kaj ankaŭ restos sola.
ALLMERS
Estas io terura en tio, resti sola. Kvazaŭ frostas tra mi –
ASTA
Ho sed, Alfred, vi ja ne estas sola, vi!
Povas esti io terura ankaŭ en tio , Asta.
ASTA
(timeteme) Ho, ne parolu tiel! Ne pensu tiel!
ALLMERS
(sen ŝin aŭskulti) Sed ĉar vi ja ne vojaĝos kun –? Ĉar estas nenio, kio ligas vin, kial vi do ne restos ĉi tie ĉe mi – kaj ĉe Rita?
ASTA
(maltrankvila) Ne, ĉar tion mi ne povas. Mi nepre devas al la urbo nun.
ALLMERS
Sed nur al la urbo, Asta. ĉu?
Kaj vi promesas al mi baldaŭ reveni.
ASTA
(rapide) Ne, ne, tion mi ne kuraĝas promesi nun.
ALLMERS
Bone. Kiel vi volas. Do ni renkontiĝos en la urbo.
ASTA
(petante) Tamen, Alfred, vi ja devas resti hejme ĉe Rita nun!