ASTA
Ŝajnis al mi ke mi devus –. Bonvenon ree hejmen!
ALLMERS
(agitas ŝiajn manojn) Dankon.
RITA
Ĉu li ne aspektas admirinde?
ASTA
(fiksrigardas lin) Aminde! Vere aminde! Kun brilaj okuloj! Nu, do vi certe multe skribis dumvoje. (ĝoje ekkriante) Ĉu eble la tuta libro estas preta, Alfred?
(ŝultrotiras) La libro –? Ho, ĝi –
ASTA
Jes, mi imagis, ke por vi pli facile fariĝus, kiam vi elvenus.
ALLMERS
Tion ankaŭ mi opiniis. Sed vidu, – fariĝis tute alie, kara. Mi vere eĉ ne skribis linion en la libro.
Nu tiel! Mi ne komprenis, kial la amaso da papero kuŝas netuŝita en la valizo.
ASTA
Sed, kara Alfred, pri kio vi do okupiĝis dum tiu longa tempo?
ALLMERS
(ridetas) Nur promenadis kaj pensis kaj pensis kaj pensis.
RITA
(metas sian brakon ĉirkaŭ lian ŝultron) Iomete pensis pri tiuj, kiuj hejme sidis?
ALLMERS
Jes, kompreneble. Eĉ multe. Ĉiun opan tagon.
RITA
(lasas lin) Nu, do ĉio estas ja en bona ordo.
ASTA
Sed nenion skribis en la libro? Kaj tamen vi jen povas aspekti tiom ĝoja kaj kontenta? Tia vi ne alie kutimas esti. Ne kiam la laboro estas peza, mi opinias.
Jen vi pravas. Ĉar mi vere estis stulta antaŭe, komprenu. La pensado, ĝi entenas la plej bonan en la homo. Kio skribiĝas sur la paperon, ne multe taŭgas.
ASTA
(ekkriante) Ne multe taŭgas!
RITA
(ridas) Sed ĉu vi freneziĝus, Alfred!
(fideme suprenrigardas al li) Ho jes, paĉjo, – kion vi skribas, tio taŭgas.
(ridetas kaj glittuŝas liajn harojn) Ja, ja, ĉar vi tion diras, do –. Sed kredu min, – iu venos poste, kiu eĉ pli taŭgos.
EYOLF
Kaj kiu li do estus? Ho, diru!
ALLMERS
Paciencu. Li certe venos kaj prezentos sin.
EYOLF
Kaj kion do vi jen faros?
ALLMERS
(serioze) Tiam mi denove iros en la montaron –
– supren sur la altejojn kaj la altajn vastejojn.
EYOLF
Paĉjo, ĉu vi ne kredas, ke mi baldaŭ estos tiom forta, ke mi povos akompani vin?
ALLMERS
(dolorige tuŝata) Ho jes, eble, mia knabeto.
EYOLF
Ĉar al mi aspektas tiom grande, ke ankaŭ mi povus grimpi la montojn.
ASTA
(deturnante) Jen, kiel bela kaj belvestita vi estas hodiaŭ, Eyolf!
EYOLF
Jes, ĉu ne, onklino?
ASTA
Jes ja. Ĉu estas pro paĉjo, ke vi metis la novajn vestaĵojn?
EYOLF
Jes, mi petis panjon pri tio. Ĉar mi volis ke paĉjo vidu min tia.
(mallaŭte al Rita ) Vi ne devus doni al li tian kostumon.
RITA
(mallaŭte) Ho, li tiom longe petegis min. Ege petis. Li ne lasis min en paco.
EYOLF
Kaj aŭdu, paĉjo, – Borghejm aĉetis al mi pafarkon. Kaj ankaŭ trejnigis min pafi.
ALLMERS
Jen, jes, vere estas io por vi, Eyolf.
EYOLF
Kaj kiam li venontfoje revenos, mi ankaŭ petos lin instrui al mi naĝi.
ALLMERS
Naĝi! Ho, sed kial vi do tion volas!
EYOLF
Jes, ĉar ĉiuj knaboj malsupre sur la marbordo, ili scipovas naĝi. Estas nur mi, kiu ne scipovas.
ALLMERS
(kortuŝita, metas la brakojn ĉirkaŭ lin) Estas permesite lerni ĉion kion vi volas! Ĉion kion vi mem deziras lerni.
EYOLF
Jes, ĉu vi scias kion mi pleje deziras, paĉjo?
Pleje mi deziras lerni fariĝi soldato.
ALLMERS
Ho, eta Eyolf, estas multaj aliaj okupoj, kiuj estas pli bonaj ol tiu.
EYOLF
Jes, tamen kiam mi estos granda, tiam mi ja devas esti soldato. Tion vi ja scias.
ALLMERS
(premegas la manojn) Jes, jes, jes; ni vidos –
ASTA
(eksidas ĉe la tablo dekstre) Eyolf! Venu al mi, kaj mi ion al vi rakontos.
EYOLF
(iras al ŝi) Kio estas, onklino?
ASTA
Imagu, Eyolf, mi vidis la Rato-fraŭlinon.
EYOLF
Ĉu! Vi vidis la Rato-fraŭlinon! Ho, vi nur ŝerctrompas min!
ASTA
Ne, estas vero. Mi vidis ŝin hieraŭ.
EYOLF
Kie vi do vidis ŝin?
ASTA
Mi vidis ŝin sur la vojo, ekster la urbo.
ALLMERS
Ankaŭ mi vidis ŝin ie en la kamparo.
RITA
(kiu sidas en la sofo) Eble ankaŭ ni vidos ŝin, Eyolf.
EYOLF
Onklino, ĉu ne estas strange, ke ŝi estas nomita Rato-fraŭlino?
ASTA
La homoj nur nomas ŝin tiel, ĉar ŝi iras tra kamparo kaj laŭ bordoj forpelante ĉiujn ratojn.
ALLMERS
Efektive ŝi laŭdire estas nomita fraŭlino Lup, mi kredas.
EYOLF
Lup? Tio ja signifas lupo.
(Frapetas lin sur la kapon) Jen, ankaŭ tion vi scias, Eyolf!
EYOLF
(pensema) Do eble estas vero, ke ŝi estas lup-fantomo dum la nokto. Ĉu vi tion kredas, paĉjo?
ALLMERS
Ho ne, tion mi ne kredas. – Sed nun vi devus iri eksteren kaj iom ludi en la ĝardeno.
EYOLF
Ĉu vi ne opinias, ke estas pli bone ke mi kunportu kelkajn librojn?
ALLMERS
Ne, de nun neniujn librojn. Prefere iru malsupren al la aliaj knaboj sur la bordo.
EYOLF
(ĝenata) Ne, paĉjo, mi ne volas malsupreniri al la knaboj hodiaŭ.
Ne, ĉar mi surhavas ĉi tiujn vestaĵojn.
ALLMERS
(sulkas la frunton) Ĉu ili mokridas – mokridas viajn belajn vestaĵojn!
EYOLF
(eviteme) Ne, tion ili ne kuraĝas. Ĉar tiam mi batus ilin.
Sed ili estas tiom malbonkondutaj, tiuj knaboj. Kaj ili diras, ke mi neniam povos fariĝi soldato.
ALLMERS
(kun subpremata kolero) Kial ili do tion diras?
EYOLF
Eble ili estas enviemaj. Ĉar, paĉjo, ili estas ja tiom malriĉaj, ke ili devas iri nudpiede.
ALLMERS
(mallaŭte, kun sufokata voĉo) Ho, Rita, – kiom jeno turmentas mian koron!
RITA
(trankviligante, ekstaras) Nu, nu, nu!
ALLMERS
(minacante) Sed tiuj knaboj, iam ili lernos, kiuj estas majstroj tie malsupre sur la bordo!
ASTA
(aŭskultante) Iu frapas.
EYOLF
Certe estas Borghejm!