ASTA
Sed ni ja ne scias, kiel tio vere okazis.
ALLMERS
Jes, ni scias. La knaboj vidis ŝin remanta foren sur la fjordo. Ili vidis Eyolf staranta sola sur la eĝo de la kajo. Vidis lin fiksrigardi post ŝin – kaj kvazaŭ sveni. (tremetanta) Kaj jen li ekfalis malsupren, – kaj malaperis.
ASTA
Jes, jes. Sed tamen –
ALLMERS
Ŝi tiris lin en la profundon. Pri tio estu certe, Asta.
ASTA
Sed, kara, kial ŝi tion farus?
Jes, – jen estas la afero! Kial ŝi faris? Estas neniu venĝo kaŝita. Neniu pentofaro, mi pensas. Eyolf neniam faris al ŝi malbonon. Neniam fikriis post ŝin. Neniam ĵetis ŝtonon al ŝia hundo. Li eĉ ne vidis ŝin aŭ ŝia hundo antaŭ siaj okuloj antaŭ hieraŭ. Neniu venĝo do. Tiel senkaŭza ĉio. Tiel tute sensenca, Asta. – Kaj tamen la monda ordo tion bezonas.
ASTA
Ĉu vi parolis kun Rita pri tiuj pensoj?
(skuas la kapon) Ŝajnas al mi ke mi pli facile povas paroli kun vi pri tiaĵoj. (spiras pene) Kaj ankaŭ pri ĉio alia.
(Asta prenas kudraĵojn kaj paketon en papero el la poŝo. Allmers sidas spiritforesta kaj rigardas ŝin.)
ALLMERS
Kion jen vi havas, Asta?
ASTA
(prenas lian ĉapelon) Pecon da nigra krepo.
Rita petis min. Permesu?
ALLMERS
Ho jes; volonte por mi. (Ŝi kudras la krepon sur la ĉapelon.)
ALLMERS
(sidas ŝin rigardante) Kie estas Rita?
ASTA
Ŝi iom promenadas supre en la ĝardeno, mi kredas. Borghejm estas kun ŝi.
ALLMERS
(iom surprizita) Ĉu? Borghejm estas ĉi tie ankaŭ hodiaŭ?
ASTA
Jes. Li venis per la meztaga trajno.
(kudras) Li tiom kore ŝatis Eyolf.
ALLMERS
Borghejm estas fidela ulo, Asta.
(kun silenta varmo) Jes, fidela li vere estas. Tio certas.
ALLMERS
(fiksas la rigardon sur ŝin) Funde vi vere ŝatas lin.
Sed tamen vi ne povas decidigi vin –?
(interrompante) Ho, kara Alfred, ne parolu pri tio!
ALLMERS
Jes, jes, – diru al mi nur kial vi ne povas –?
ASTA
Ho ne, ne! Mi petas vin sincere. Ne demandu min. Ĉar estas malagrable por mi. – Jen. Nun la ĉapelo estas preta.
Kaj jen estas la maldekstra brako.
ALLMERS
Ĉu ankaŭ tiu havu krepon?
ASTA
Jes, tio estas konveneco.
ALLMERS
Nu, – do faru kion vi volas.
(Ŝi proksimiĝas kaj komencas kudri.)
ASTA
Tenu la brakon trankvila. Por ke mi ne piku vin.
ALLMERS
(kun duona rideto) Tio estas kiel frue en antaŭaj tagoj.
ASTA
Jes, ŝajnas al vi, ĉu?
ALLMERS
Kiam vi estis malgranda knabino, vi ankaŭ sidis tiel pretigante miajn vestaĵojn.
ASTA
Kiom eble bone, jes.
ALLMERS
La unua aĵo, kiun vi kudris por mi, – ankaŭ ĝi estis nigra krepo.
Ĉirkaŭ la studentan ĉapon. Kiam patro formortis de ni.
ASTA
Ĉu mi tiam kudris? Imagu, tion mi ne memoras.
ALLMERS
Ho ne; tiam vi ja estis malgranda.
ASTA
Jes, tiam mi estis malgranda.
ALLMERS
Kaj du jarojn poste, – kiam ni perdis vian patrinon, – vi kudris grandan brakkrepon ankaŭ por mi.
ASTA
Mi opiniis ke tiel estu.
ALLMERS
(frapetas ŝian manon) Jes, jes, estus ja ankaŭ tiel, Asta. – Kaj kiam ni jen staris solaj en la mondo, ni du –. Ĉu vi jam finis?
ASTA
Jes. (kunmetas la kudraĵojn) Estis tamen feliĉa tempo por ni, Alfred. Ni du solaj.
ALLMERS
Jes, estis. Eĉ se severe ni penegis.
(pli vivece) Ho, vi vere penegis viamaniere, ankaŭ vi, – (ridetas) vi, mia kara fidela – Eyolf.
ASTA
Hu, – ne memorigu al mi tiun stultaĵon pri tiu nomo.
ALLMERS
Nu, se vi naskiĝus knabo, vi nomiĝus Eyolf.
ASTA
Jes, okaze se, jes. Sed kiam vi fariĝis studento –. (ridetas senpere) Imagu ke vi tamen povis esti tiel infaneca.
ALLMERS
Ĉu estis mi, kiu estis infaneca!
ASTA
Jes, vere ŝajnas al mi tiel nun, kiam mi rememoras. Ĉar vi hontis ĉar vi ne havis fraton. Nur fratinon.
ALLMERS
Ne; vere estis vi, kara. Vi hontis.
ASTA
Nu ja, iom, ankaŭ mi, eble. Kaj mi kvazaŭ bedaŭris vin –
ALLMERS
Jes, vi certe faris. Kaj jen vi retrovis miajn malnovajn knabovestaĵojn –
ASTA
La belajn dimanĉvestaĵojn, jes. Ĉu vi memoras la bluan bluzon kaj la genupantalonojn?
ALLMERS
(liaj okuloj ripozas sur ŝi) Kiom bone mi memoras, kiam vi surtiris kaj portis ilin.
ASTA
Jes, sed tion mi nur faris, kiam ni estis solaj hejme.
ALLMERS
Kaj kiom seriozaj kaj gravaj ni estis, Asta. Kaj mi ĉiam nomis vin Eyolf.
ASTA
Tamen Alfred, tion ĉi vi neniam rakontis al Rita, ĉu?
ALLMERS
Jes, mi opinias, ke iam mi rakontis.
ASTA
Ne do, Alfred, kiel povis vi fari!
ALLMERS
Ho, jen vidu, – oni ja rakontas ĉion al sia edzino – preskaŭ.
ASTA
Jes, oni ja eble tion faras, mi komprenas.
ALLMERS
(kvazaŭ vekiĝanta, premas sian frunton kaj eksaltas) Ha, – ke mi povas sidi kaj –
ASTA
(ekstaras, rigardas lin maltrankvile) Kio estas al vi?
ALLMERS
Li preskaŭ malaperis de mi. Li tute foriĝis.
Jen mi sidis vivante en la memoroj. Kaj li ne kunestis.
ASTA
Jes do, Alfred, – eta Eyolf estis malantaŭ ĉio.
ALLMERS
Li ne estis. Li forglitis el mia animo. El miaj pensoj. Mi vidis lin eĉ ne momenton dum ni kunparolis. Tute forgesis lin tiun longan tempon.
ASTA
Ho, vi tamen devas iom ripozi el la funebro.
Ne, ne, ne, – ĝuste tion mi ne devas. Mi ne rajtas. – Ne rajtas. – Kaj eĉ ne koron por tio mi havas. (iras ekscitita dekstren) Al mi estu nur vizie vidi lin tie, kie li kuŝas drivanta en la profundo!