Do ili maljuniĝis pare.
Kaj malfermiĝis jam en fin'
ĉerk' por la edzo. Ordinare
li prenis kronon de l' destin':
li mortis je tagmanĝa horo,
kaj adiaŭis kun priploro
najbar', filinoj kaj edzin'
pli kore, ol alian, lin.
Li estis simpla kaj honesta,
kaj, kie kuŝas lia rest',
sur tomba ŝton' legeblas tekst':
Dimitrij Larin, vir' modesta,
ĉefkolonel', kun dia grac'
ripozas tie ĉi en pac'.
4
XL
Sed nia norda temp' somera,
pri suda vintro parodi',
brilinte, ĉesas, efemera —
ne ŝatas tiun fakton ni.
Ĉiel' jam spiris per aŭtuno,
jam malpli ofte brilis suno,
pli kurta iĝis hela tag',
arbara denso ĉirkaŭ lag'
nudiĝis triste kaj sublime,
sur kampo jen nebula stri',
ansera karavan' kun kri'
al sudo flugas: do proksime
la temp' enua laŭ esenc' —
novembro pretas al komenc'.
XLI
En frid' aperas matenruĝo,
kvietas post laboro-fin'
la kampoj; iras nun kun muĝo
malsata lupo kun lupin';
ĉeval' timanta ronkas treme —
kaj la rajdanto singardeme
galopas for de tiu val';
paŝtisto brutojn jam el stal'
ne pelas ĉe maten-aŭroro,
tagmeze lia korna son'
ne vokas gregon laŭ bezon';
virgino kantas dum laboro,
kaj vintre ĉe la nokta ŝpin'
flamanta ken' amikas ŝin.
XLII
Do regas frostoj jam krakante,
arĝente helas kampa vast'…
(Vi nun atendas rimon “kante” —
do jen, ricevu sen prokrast'!)
Pli bele ol eĉ mod-pargeto,
glacie brilas rivereto,
de ĝojaj knaboj la soci'
glitkuras brue sur glaci';
ansero peza gravmienas,
volante naĝi laŭ river',
glacion paŝas kun fier',
sed glite falas ĝi; serenas
unua neĝ en fluga driv'
falante al la bord-dekliv'.
XLVII