6
XXI
L' poemon savis la hazardo;
mi ĝin konservas en kajer':
“Ho kial dronis en la tardo
la ora tag' de primaver'?
Kaj kion portos nova tago?
Apenaŭ helpus la imago,
mi vane kaptas per okul'
la svagajn bildojn tra nebul'.
Ĉu min mortiga sago pikos,
aŭ preterflugos, je fortun' —
egale! Ĉio bonas nun,
al ĉio tempon sort' indikos:
Benatas tago en seren',
benatas de tenebro ven'!
XXII
“Aŭrore sunradio helos,
triumfos tago super ter';
sed mi — probable, mi degelos
en kripta ombro, en mister',
kaj la memoron pri l' poeto
englutos malrapida Leto.
Forgesos tuta mondo min,
sed vi ĉu venos, bel-virgin',
por larmi super tombo frua
kaj pensi: ja min amis li,
al mi dediĉis kun pasi'
aŭroron de la vivo ĝua!..
Alvenu, ho amik' de l' kor':
nin benus nupto kaj amor'!..”
XXXIII
Agrablas vere — epigrame
koleron veki de l' fiul';
agrablas vidi: li malame,
klininte l' kornojn, en spegul'
rigardas sin, kaj diri hontas,
ke tie li sin mem renkontas;
agrablas, se por infami'
li stulte muĝos: estas mi!
Eĉ pli agrablas — en trankvilo
prepari ĉerkon por rival',
kaj celi al la frunta pal'
je la distanco de ĝentilo;
sed al prapatroj sendi lin
ne tre agrablos jam en fin'.
7
XXXIII
Se ni pli zorgos pri stimulo
por bona kler', kun nobla cel',
en estonteco (laŭ kalkulo
de la filozofi-tabel',
post kvin jarcentoj) vojoj, klare,
ĉe ni ŝanĝiĝos senkompare:
ŝoseoj ĉie tra Rusland'
plektiĝos en abunda kvant'.
Per larĝaj arkoj pontoj feraj
transpaŝos super la akvar';
disigos montojn ni; sub mar'
aperos volboj plenfieraj,
kaj ĉiu pasaĝer-staci'
disponos je restoraci'.