«Ĉu estas io pli malplaĉa,
Ol famili’, en kies mez’
Edzin’ pro sia edzo aĉa
Sopiras sole kun korpez’;
Dum tiu, sen afabla vorto
(Kaj malkontente pri la sorto),
Konscias pri l’ edzinvalor’,
Sed estas en kolerhumor’.
Simila estas mi! Ĉu tian
Vi serĉis viron por anim’,
Dum kun tioma simpl-intim’
Vi skribis korleteron vian?
Ĉu do vivloton tian ĉi
Difinis la destin’ al vi?
«La viv’ ne estas returnata;
Ne aliiĝos mi en nov’.
Mi amas vin per amo frata
Kaj eble kun pli forta pov’.
Vi min konsentu sen obstino:
Ankoraŭ ŝanĝos junulino
Facilajn revojn en kapet’,
Foliojn same junarbet’
Printempe ŝanĝas ĉiufoje.
Difinis tion la natur’.
Vi ree amos; tamen nur…
Vi lernu regi vin heroe;
Ne ĉiu agus kiel mi;
Pro malspertec’ domaĝus vi».
Predikis tiel ĉi Eŭgeno.
De larmoj retenante sin,
Sen kontraŭdir’, kun spir’ apenaŭ
Aŭskultis Tatiana lin.
Prezentis manon li. Humile
(Laŭ la esprim’: maŝinsimile)
Ŝi sin apogis en silent’,
Klininte kapon je konsent’;
Ekiris hejmen ili pare
Kaj kune restis ĝis alven’,
Kaj tio estis laŭ konven’:
Morlibereco en kamparo
Posedas rajtojn de kondut’
Samkiel Moskvo sen diskut’.
Konsentas vi, legant’, verŝajne,
Ke en honesta manier’
Onegin tenis sin kun Tanjo.
Ne en unua foj’ laŭ ver’
Li montris sian noblanimon,
Eĉ malgraŭ ke al li estimon
Pro ĝi ne donis la soci’:
Ĉu malamikoj, ĉu laŭ sci’
Amikoj (jen analogio)
Lin kalumniis sen bontakt’.
La malamikoj estas fakt’,
Sed de l’ amikoj savu dio!
Ha ve, amikoj tiuj, jes!
Mi citis ilin sen forges’.
Ĉu kial? Simple. Endormigas
Malplenajn, nigrajn revojn mi.
Mi nur enkrampe atentigas,
Ke ne ekzistas kalumni’
Naskita de mensogulaĉo
Kun plenaprob’ de l’ monda klaĉo,
Nek plej malsaĝa falsa fam’,
Nek krud-insulta epigram’ —
Ne ripetitaj kelkcentoble
De via kora amiket’
En plej bonmora societ’
Sen malbonvol’ kaj kvazaŭ noble.
Cetere li kun bon-intenc’
Per am’ vin amas… de l’ parenc’!
Hm, hm! Do ĉu bonfarte spiras,
Leganto, via parencar’?
Permesu: eble vi deziras
De mi ekscii en plenklar’,
Parencoj kiel sin atestas?
Parencoj jenaspecaj estas:
Ni devas ilin kun kares’
Respekti, ami sen forges’
Kaj dum Kristnaska fest-tagaro
Gratuli laŭ kutima rit’
Per poŝt’ aŭ per personvizit’,
Por plue dum la tuta jaro
Ne pensu ili jam pri vi…
Do longe ilin gardu di’!
Pli al la am’ de l’ belulinoj
Ol de l’parenc’ aŭ de l’ amik’
Mi fidas: en diverskombinoj
Vi ĝin posedas kun efik’.
Jes, certe. Sed la modplezuro,
Sed arbitreco de l’ naturo,
Sed opinio de la mond’ …
Kaj la belsekso estas ond’.
Nun devas esti senŝancela
Respekto de l’ edzin’ kun dec’
Al opini’ de sia edz’;
Sed via edzinet’ fidela
Subite enamiĝas jam:
Satano ŝercas per la am’.
Do kiun ami? Kiun kredi?
Kaj kiu ne perfidus nin?
Kaj kiu ne kapablas tedi,
Plenaprobante nin ĝis fin’?
De kiu ni nur zorgon scias
Kaj kiu nin ne kalumnias?
Por kiu nia eĉ malbon’
Ne estas kaŭzo por opon’?
Serĉanto de fantom’ en vanto,
Ne perdu penojn en serĉem’
Kaj amu sole do vin mem,
Ŝatata mia vi leganto!
Objekto inda: kredas mi,
Nenio komplezemas pli.
Do kio sekvis post ĉi tio?
Ve, tre facilas por diven’!
De l’ am’ turmenta emocio
En la junkoro kun ĉagren’
Ne ĉesis je frenezo vana;
He, malfeliĉa Tatiana
Eĉ pliflamiĝis je pasi’;
Ne trovas dormon ŝi al si;
Saneco, flor’ de l’ viv’ radia,
Rideto, ĉasta korkviet’
Foriĝis kvazaŭ soneret’
Kaj velkas Tanjo juna nia:
Simile nubo kovras for
La fruan lumon de l’ aŭror’.
Ve, velkas Tatiana mute;
Ŝi plipaliĝas en silent’!
Neniu intereso tute
Agitas ŝin eĉ por moment’.
La kapojn grave balancante,
Najbaroj flustras jam konstante:
Ŝin urĝas edzinigi jam!
Sufiĉas tamen. Por ornam’
Al la imago nun necesas
De la feliĉa amo bild’.
Sed sendezire min kun mild’
Bedaŭro en la kor’ impresas;
Pardonu: amas mi kun ve’
Ja mian Tatiana-n tre!
Ravate pli kaj pli per ĉarmoj
De l’ juna Olga — belulin’,
Vladimir per la kor’ plej varme
Al ŝi fordonis plene sin.
Jen ili sidas kun amumo
En ŝia ĉambro en mallumo;
Jen man-en-mane en ĝarden’
Promenas ili en maten’;
Kaj kion do? Pro am’ — ebria,
En ĝeno de subtila prud’,
Li nur kuraĝas al eklud’
Per malvolvita buklo ŝia
Aŭ al ekkis’ de ŝia vest’,
Nur laŭ permeso kun modest’.
Al Olga li kelkfoje legas
La paĝojn de moralroman’.
En kiu la aŭtor’ pli regas
Naturon, ol Chateaubriand[20];
Sed intertempe du-tri paĝojn
(Malsprit-absurdajn elpensaĵojn,
Danĝerajn por fraŭlina kor’)
Li ruĝa preterlasas for.
Izoliĝinte malproksime,
Jen ili super ŝak-tabul’
Penseme sidas en angul’.
Kaj Lenskij prenas plej sentime,
Estante en distrita stat’,
La propran turon per soldat’.
Se hejmen venas li, eĉ tie
Pri Olga okupiĝas li
Kaj pentras sur albumfolioj
Ornamojn belajn pli kaj pli:
Kampar-vidaĵojn pentras li do,
Tomb-urnon, templon de Ciprido[135],
Jen kolombeton sur la lir’
Per plum’ kaj farboj por admlr’,
Jen sur memoroskribaj paĝoj
Post la alies skribparaf’
Li metas verson de amrav’,
Restaĵon mutan de revaĵoj,
Postsignon de momenta pens’
Dum jaroj saman en intens’.
Tre ofte vidis vi sendube
Albumon de provinc-fraŭlin’,
Trastrekis kiun supre-sube
Jam ĉiuj de komenc’ ĝis fin’.
Ĉi tie, malgraŭ gramatiko,
Versaĵoj sen regulmetriko
Atestas pri la amikec’ —
Plilongigite aŭ en pec’.
Sur paĝ’ unua jeno staras:
Qu’écrirez-vous sur ces tablettes[136];
Subskribo: t. à v. Annette;
Kaj sur la lasta vi komparas:
«Se iu vin amegas pli,
Pli sube provu skribi li».
Vi tie tute nepre trovos
Du korojn, torĉon kun buked’;
Vi tie ĵurojn legi povos
Pri amo ĝis la tomba bed’;
Kaj jen pikanta versaĵeto
De iu armean’— poeto.
Al tia ĉi album’ kun ĝoj’
Mi skribas mem en iu foj’,
Estante certa en kompreno,
Ke ĉiu mia diligent’
Ne restos vana sen atent’,
Kaj ne okazos ekzameno
Pri la produkt’ de mia kre’,
Ĉu estas sprite aŭ ne tre.
вернуться
Vicgrafo François-René-Auguste de Chateaubriand (prononcu: Fransuá-René-Ogíst Ŝatobrián) — franca verkisto (1768–1848); kune kun s-ino de Staël li estis unu el antaŭuloj de romantismo en la franca literaturo.
вернуться
Ciprido (Kypris) — diino de amo, devenanta de la insulo Cipro (Kypros) laŭ la greka mitologio.
вернуться
Prononcu: K’ekrire-vu sir se tablét. Signifas (france): Kion vi skribu sur tiuj ĉi paĝoj.