Ho, ne sciu pri inkub’
Vi, Svetlana mia!
Aŭtuna daŭris la vetero
Tro longe dum ĉi tiu jar’;
Necesis jam de l’ vintr’ apero,
Sed neĝis nur en januar’
La trian nokte. Vekis frue
Sin Tatiana kaj korĝue
Ekvidis ŝi subite jam
Tra vitr’ en prujna belornam’
La korton sub blankec-tavolo,
Barilojn, arbojn en arĝent’,
La viglajn pigojn sur tegment’
Kaj montojn kun tapiŝo mola,
Sternita kun brilec’ sen mank’, —
Kaj ĉio helis en la blank’.
Jam vintro!.. Kamparan’ veturas
En glita ĉar’ kun granda ĝoj’,
Sentante neĝon, iel kuras
Ĉevalo lia sur la voj’;
Fosante sulkojn en lanugo,
Trakuras droŝk’ en preskaŭ flugo;
Kuĉero[44] sidas kun impon’
En pelto kaj en ruĝa zon’.
Jen bub’ en korto ludas; sidas
Hundet’ en lia glitĉaret’;
Ĉevalon li imitas, sed
Jam fingron li frostigis; ridas
Li kun dolor’, kaj la patrin’
Avertas tra fenestro lin.
Sed eble bildoj tiaspecaj
Al vi ne plaĉas, ho, legant’:
Ja ili estas sennoblecaj;
En ili mankas elegant’.
Benita per inspir’ facile,
Unuan neĝon luksastile
Kim ĉiuj ĝojoj en komplet’
Alia pentris ja poet’[153].
Li certe logus vin, mi diras,
Pentrante flame en versar’
Sekret-promenojn en glitĉar’;
Sed mi konkuri ne deziras
Almenaŭ dume lin, nek vin,
Poeto de l’ Finnlandanin’[154]!
La rusan vintron Tatiana
(Rusin’ estante en anim’,
Eĉ sen kompren’ laŭ mor’ infana)
Profunde amis super lim’.
Ŝi prujnon ŝatis kaj trankvilon
Dum frosta tag’ kaj rozobrilon
De l’ neĝoj en aŭrora klar’,
Kaj la vesperojn de l’ novjar’.
Malnova tradici’ solenis
En la bieno: pri la sort’
Servistinar’ de l’ tuta kort’
Por la fraŭlinoj sorĉdivenis
Kun ĉiujara antaŭdir’
Je la fianĉo-oficir’.
Kaj kredis Tatiana artojn
De la popola superstiĉ’
Kaj strangajn sonĝojn, kaj ludkartojn,
Kaj lunsorĉadon pri feliĉ’.
La signoj ŝin malkvietigis;
Objektoj ĉiuj ŝin instigis
Pri io pensi kun mister’,
Ŝi antaŭsentis en sincer’.
Se kato sur la forno sidis
Kaj murmurante lavis sin:
Do tio estis certa sign’
Pri ven’ de gastoj. Se ŝi vidis
La duonlunon en ĉiel’
De ŝi maldekstre sen ’akcel’, —
Ŝi tremis, paliĝante plie.
Se stel’ falanta kun rapid’
Sur la ĉlelo flugis strie
Kaj diseriĝis, — dum la vid’
Tuj Tanjo kun ekscita koro,
Dum flugis tiu stel’ ankoraŭ,
Pri sia flustris kordezir’.
Se ekrenkontis ŝi dum ir’
Monaĥon nigran eksubite,
Aŭ se lepor’ en iu foj’
Trakuris antaŭ ŝi sur voj’,
Ŝi konsterniĝis kaj hezite
Kun antaŭsento kaj ĉagren’
Atendis malfeliĉon jen.
вернуться
Clicquot (prononcu: Klikó), Moëtte (pr.: Moét), Bordeaux (pr.: Bordó), Aï (pr.: Aí) — markoj de diversaj francaj vinspecoj.
вернуться
Noto de l’aŭtoro:
Plaĉis en junaĝ’ al mi
Poezia vin’ Aï
Pro ŝaŭmado sia brua,
Similanta al pasi’
Aŭ al la juneco frua, k.c.
(Epistolo al L. P.).
[Hipokreno — fonto de poezia inspirakvo laŭ la greka mitologio. Ĝi ekŝprucas en tiu loko, kie ekfrapis per sia hufo la flugilhava ĉevalo de la Muzoj Pegaso, simbolo de la poezio.]
вернуться
Lepto — greka monero; metafore — ofero.
вернуться
Noto de l’ aŭtoro: August Lafontaine — aŭtoro de multaj familiaj romanoj.
[August Lafontaine — prononcu: Aŭgust Lafontén — germana verkisto (1758–1831).]
вернуться
Noto de l’ aŭtoro: Vidu «Unua Neĝo», poemon de la princo Vjázemskij[3].
вернуться
Noto de l’ aŭtoro: Vidu la priskribon de la finnlanda vintro en «Edda» de Baratinskij[125].