Sed iun ĉarmon kun admiro
Ŝi ĝuis eĉ en la terur’:
Kun la inklin’ al kontraŭdiro
Nin kreis tiel la natur’.
Novjaro venis. Ĝoj’ sen baro!
Divenas sorton knabinaro,
Por kiu sen bedaŭra tim’
De l’ tuta vivo malproksim’
Antaŭas hele kaj serene;
Divenas eĉ grizulinar’
Ĉe tomb’ en okulvitra par’,
Perdinte ĉion senrevene;
Sed tutegale: la esper’
Allogas ilin per malver’.
Rigardas Tanjo scivolame
Dronigon de fandita vaks’;
Misteran ion strangorname
Al ŝi rakontas ĝia mas’[155];
El plad’ per akvo plenigita
Prenatas ringoj intermite;
Kaj ringon ŝi el tiu kvant’
Ricevas dum sekvanta kant’:
«La riĉaj kamparanoj oron
Al si ŝovelas tie ĉi;
Por kiu nun ekkantas ni,
Ricevos tiu bonon, gloron!»
De l’ kant’ malgajas melodi’;
Katin fraŭlinojn logas pli[156].
La nokto frostas; klare bluas
La firmamento; en konkord’
Stelaro en silento fluas…
Jen Tatiana al la kort’
Eliras en facilkostumo;
Spegulon kontraŭ la lunlumo
Ŝi tenas, sed en tiu nun
Nur tremas la malgaja lun’ …
Jen… neĝ’ ekkrakas… ies iro;
Al la iranto la fraŭlin’
Rapidas kaj ŝalmvoĉe lin
Demandas: «Vian nomon diru!»[157]
Rigardas li kaj je l’ propon’
Respondas jene: Agaton’.
Ĉar volis Tanjo sorĉon fari
Laŭ manier’ efika plej,
Ordonis tablon ŝi prepari
Por du personoj en banej’;
Sed jen ektimis Tatiana…
Kaj — pro ekpenso pri Svetlana[113] —
Ektimis ankaŭ mi… sen pov’
Kun Tanjo sorĉi laŭ malnov’.
Do senvestiĝis Tatiana
Kaj sin kuŝigis en la lit’.
Supere ŝvebas Lel-spirit’[158]
Kaj sub kusen’ lanugolana
Ripozas ŝia spegulet’.
Nun Tanjo dormas en kviet’.
Kaj sonĝon Tatiana miras.
Ŝi sonĝas, kvazaŭ ŝi en sol’
Sur vasta neĝa kampo iras,
Kovrita per mallum-tavol’;
Jen antaŭ ŝi en neĝamasoj
Bruŝaŭmas per la ondomasoj
Bolanta kaj de vintra vent’
Ne kunforĝita flutorent’;
Du stangoj per glaci’ gluitaj,
Tremanta, pereiga pont’
Jen kuŝas trans la flua ond’:
Kaj antaŭ tiu vojo glita
Kun dub’ pri ĝia taŭga uz’
Ŝi kvazaŭ haltis en konfuz’.
Kaj vee plendas Tatiana
Pri la torento kun sopir’
Sen vid’ al iu, kiu manon
Al ŝi etendus por transir’.
Sed neĝamaso ektuberis,
Kaj kiu do el ĝi aperis?
Grandega vila virurseg’;
Ek-ah-is Tanjo, sed kun blek’
Manegon li al ŝi ektiris
Kun akraj ungoj; en humil’
Per man’ tremanta kun facil’
Ŝi ĝin apogis kaj transiris
Timeme trans la brua flu’,
Sed ŝin la urso sekvis plu.
Kun tim’ rigardi posten, provas
Ŝi irrapidi pli kaj pli;
Sed tamen ŝi neniel povas
Forkuri ien ajn de li.
Ronkante la ursego ĝena
Postiras; jen arbar’ solena
Trankvilas en la morna bel’:
Branĉar’ de pino sen ŝancel’
Sub neĝaj buloj pendas peze;
Tra nudaj suproj de tili’,
Tremol’, betulo lunradi’
Briletas; inter arboj meze
Kovrita estas tuta voj’
Per profundega neĝtavol’.
Enkuras Tanjo la arbaron;
La urso sekvas; ĝis genu’
Profundas neĝo; ŝiajn harojn
Kaj kolon gratas branĉ’ en sku’,
Ŝirante ringojn el oreloj;
Jen en la neĝaj ŝutfuneloj
Ekdronas la malseka ŝu’;
Jen ŝi la tukon perdas plu;
Ŝi timas levi ĝin, ĉar trudas
Post ŝi la urso kun rikan’,
Kaj eĉ per la tremanta man’
Robrandon ĝi leveti prudas;
Ŝi kuras kaj li sekvas ŝin;
Kaj fortoj lasas ŝin en fin’.
Ŝi falis; kaj la urso lerte
Ekkaptas ŝin kaj portas jen;
Sensenta kuŝas ŝi inerte
Sen movo en profunda sven’;
Li portas ŝin tra la arbaro;
Subite kabanaĉ’ sen baro
Tra dens’ aperas en obskur’;
Ĝin neĝ’ ĉirkaŭas krazaŭ mur’,
Nur fenestreto lumas hele,
El ĝi aŭdeblas bru’ kaj kri’;
La urso diris: tie ĉi
Varmiĝu iom vi degele;
Kaj sur la sojlon de l’ kaban’
Li ŝin kuŝigis per la man’.
Rekonsciiĝis Tatiana
Kaj vidas: l’ urso estas for;
Ŝi estas en vestibl’ kabana
Kaj aŭdas kriojn kun sonor’
Simile al festen’ sen ordo;
Rigardas ŝi tra tru’ de l’ pordo,
Kaj kion! vidas ŝi… ĉe tabl’
Monstraĉoj sidas kun diabl’;
Jen unu kun la kokkapeto,
L’ alia kun la hunda kap’,
Jen sorĉistin’ kun barb’ de kapr’,
Jen fierplena homskeleto,
Jen nan’ vosthava, jen en plu’
Duone kat’ — duone gru’.
Aspekto pli kaj pli mistera:
Jen kankro sur araneeg’,
Kranio jen sur kol’ ansera
En alta ĉap’ kun ruga teg’,
Jen muelejo dancas skue
Kaj per ventiloj svingas brue;
Boj’ rido, frap’, kantad’, faifad’,
Hom-diro kaj ĉeval-hufbat’[159]!
Sed kion pensis Tatiana,
Tuj kiam inter la gastar’
Rekonis ŝi kun kor-amar’
Heroon nian de l’ romano!
Onegin sidas en mezord’
Kaj ekrigardas al la pord’.
Li signas: ĉiuj ekklopodas;
Li trinkas: ĉiuj sekvas lin;
Li ridas: ĉiuj rideksplodas;
Li mornas: ĉiuj kaŝas sin;
Li mastras, tio evidentas:
Kaj Tanjo timon jam ne sentas,
Kaj laŭ scivola sugesti’
La pordon ŝi malfermis pli…
Ekblovis vento, estingante
La meĉojn noktajn de l’ kaban’:
Konsternis sin la tuta band’;
Onegin, per rigard’ brilante,
Ekstaras kun ekgrinc-akord’
Kaj sin direktas al la pord’.
Ektimas ŝi; kaj rapideme
Kurprovas Tatiana for:
Neniel eblas; tuta treme
Ŝi volas krii kun dolor’:
Ne povas ŝi; Eŭgeno puŝis
La pordon: la fraŭlin’ ekkuŝis
Jen antaŭ la infer-fear’;
Rideg’ eksonis de barbar’;
Okuloj ĉies, kurbaj rostroj,
Dentegoj, vostoj kiel tuf’,
Manegoj stumpaj kiel huf’,
Korn-paroj, langoj, fingroostoj,
Indikas ĉiuj nun al ŝi
Kaj krias jen: por mi! por mi!
Por mi! Eŭgeno manifestis,
Kaj tuj la band’ diskuris for.
Kum li en la mallumo restis
La junfraŭlino en angor’;
Onegin Tatiana-n logas[160]
Al la angul’ kaj ŝin apogas
Sur skuan benkon kun atent’
Kaj kapon klinas en silent’
Sur ŝian ŝultron; sed subite
Kun Lenskij Olga venas jen;
Ekbrilis lumo; kaj Eŭgen’
Per man’ eksvingis ekscitite,
Insultas la venantojn li;
Kaj Tanjo kuŝas sen konsci’.
вернуться
Tre kutima maniero por antaŭdiveni la sorton dum la novjara semajno: oni fandas vakson en kulero kaj elverŝas ĝin en malvarman akvon, poste oni elakvigas la strangeforman vaksaĵon kaj esploras ĝian ombron sur muro; el la ombra silueto surmura oni konkludas la estontecon.
вернуться
Noto de l’ aŭtoro:
Kat’ vokas katinon
Al forno por dorm’.
Estas antaŭdiro de geedziĝo; la unua kanto antaŭdiras morton.
вернуться
Noto de l’ aŭtoro: Tiamaniere oni ekscias nomon de estonta fianĉo.
вернуться
Lel — dio de amo laŭ la antikva slava mitologio.
вернуться
Noto de l’ aŭtoro: En la gazetaro oni kondamnis la vortojn: frap’, dir’ kaj hufbat’, kiel maltaŭgajn novaĵojn. Ĉi tiuj vortoj estas radike rusaj: «Eliris Bova el la tendo por refreŝiĝi kaj li ekaŭdis en la vasta kampo homdiron kaj ĉevalan hufbaton» (Fabelo pri Bová-reĝido). Frap’ estas uzata en la popolparolo anstataŭ frapado, samkiel sibl’ anstataŭ siblado: «Li siblon faris serpent-maniere» (Antikvaj rusaj versoj). Oni ne devas bridi la liberecon de nia riĉa kaj bela lingvo.
[La senco de tiu ĉi aŭtora noto, laŭlitere tradukita esperanten kaj apenaŭ komprenebla por alinacia leganto, kuŝas en tio, ke Puŝkin uzis kelkajn vortojn en mallongigita formo sen kutimaj, sed superfluaj sufiksoj. Tiamaniere li multe plisimpligis kaj senŝarĝigis tiujn vortojn, restariginte samtempe ilian puran radikan signifon. Tiu ĉi ekzemplo el la rusa lingvo estas tre instrua ankaŭ por Esperanto kaj ĝi analoge rekomendas pli kuraĝe senbalastigadi la vortojn for de malnecesaj longaĵoj, kiuj nur plipezigas la esprimforton de la lingvo sen sufiĉa bezono kaj utilo.].
вернуться
Noto de l’ aŭtoro: Unu el niaj kritikistoj, ŝajne, trovas en tiuj ĉi versoj nekompreneblan por ni malkonvenaĵon.