Se scius li pri l’ vund’ malsana
Ĉe Tatiana en la kor’!
Se ankaŭ scius Tatiana,
Se povus ŝi en ĝusta hor’
Ekscii, ke sur mort-areno
Konkuros Lenskij kaj Eŭgeno;
Ha, eble tiam ŝia am’
L’ amikojn rekunigus jam!
Sed pri ĉi tiu amo tute
Neniu sciis laŭ natur’.
Onegin ja silentis nur;
Suferis Tatiana mute;
Scipovus nur la vartistin’,
Se sagacec’ pli dotus ŝin.
Dum la vespero Lenskij restis
Distrita, jen kun gaj’, jen mut’;
Sed kiu muzlulita estis,
Samspecas ties ĉi kondut’:
Sidiĝis li ĉe klavikordojn
Kaj prenis samajn nur akordojn,
Rigardis Olga-n kun esper’
Kaj flustris: ĉu feliĉ’, en ver’?
Malfrue; venas tempo iri.
Dolorpremiĝis lia kor’;
De Olga disiĝante for,
Li sentis sian koron ŝiri.
Kun miro lin rigardas ŝi:
«Vi sanas?» — Jes.— Kaj iris li.
Pistolojn, ĵus li hejmen venis,
Esploris li kun certa cel’;
Senvestiĝinte, li elprenis
De Schiller libron ĉe kandel’;
Sed lin ĉirkaŭas unu penso;
La kor’ ne dormas en intenso:
En brila belo je vizi’
Li vidas Olga-n antaŭ si.
Vladimir fermas for la libron
Kaj prenas plumon; lia vers’
Sonore fluas en dispers’
Pri amabsurd’. Lirikan vibron
Sentante, laŭtdeklamas li,
Samkiel Delvig[185] en ebri’.
Ĉi tiuj versoj konserviĝis;
Mi havas ilin ankaŭ nun:
«Ho, kien, kien vi foriĝis,
Tagar’ de mia ora jun’?
Venonta kion portas tago?
Mi ĝin ne trovas en imago,
Ĝi en profundo kaŝas sin.
Sed pravas la fatal-destin’.
Ĉu falos mi per sag’ trafite,
Ĉu ĝi traflugos preter mi,
Egale bona estos ĝi:
Vivhoroj pasas intermite;
Benata estu tagseren’
Kaj ankaŭ de mallumo ven’!
«Ekbrilos morgaŭ sunradio
Kaj ludos hele luma tag’;
Sed mi, mi eble jam sen scio
En tomba kuŝos sarkofag’,
Kaj la memoron pri l’ poeto
Englutos la fluanta Leto[186],
La mondo jam forgesos min;
Sed ĉu vi venos, belulin’,
Por larmi super urno mia
Kaj pensi: ja min amis li,
Kaj ja dediĉis li al mi
Matenon de junvivo sia!..
Ho, amikin’, koramikin’,
Alvenu do: mi vokas vin!..»
Ĉi tiel verkis li malklare
(Ĝin romantismo nomas ni,
Sed romantismon eĉ kompare
Nenian fakte vidas mi),
Kaj fine antaŭ la mateno
Kun laca kapo li apenaŭ
Ekdorme klinis sin en fal’
Ĉe l’ moda vorto ideal’;
Sed ĵus li forgesiĝis dorme,
Jam la najbar’ en plena pret’
Envenas al la kabinet’
Kaj vekas Lenskij-n tuj informe:
«Leviĝu: jam la sepa hor’.
Onegin eble ĉe l’ deĵor’.»
Sed li eraris: ĉar plendormis
Eŭgeno tiam en la lit’.
Jam noktaj ombroj sin disformis
Kaj kriis kok’ en koincid’;
Onegin dormas plu profunde,
La suno lumas jam abunde,
Kaj neĝblovado sur eben’
Turniĝas brlle; sed Eŭgen’
Ankoraŭ sin ne ellitigis,
Ankoraŭ dormo regas lin.
Sed jen vekiĝis li en fin’
Kaj la kurtenojn for disigis;
Li vidas, ke delonge pli
Frutempe devis iri li.
Tuj sonorigas li. Kurvenas
Al li servisto — franc’ Guillot[187],
Tolaĵon kaj pantoflojn tenas
Li por Eŭgenon helpi do.
Rapidas sin Onegin vesti
Kaj al Guillot ordonas esti
Kun li kaj preni sen babil’
La keston kun batalarmil’.
Jen li sidiĝas en glitĉaron
Kaj flugas al la muelej’.
Jen venis li. Malvarme plej
Li de Lepage[188] la pistolparon
Ordonas porti kaj por hor’
Konduki la ĉevalojn for.
Atendis Lenskij ĉe la digo
Lin jam senpacience plej;
Zareckij dume kun intrigo
Ĉikanis pri la muelej’.
Onegin pardonpete venas.
«Sed kie estas, — ne komprenas
Zareckij, — via sekundant’?»
Klasika duelist’-pedant’,
Li estis vera metodulo
Kaj nur permesis laŭ la mor’
Ne iel homon murdi for,
Sed laŭ severa art-regulo.
Laŭ leĝoj de la origin’
(Pro tio ĉi ni laŭdu lin).
«La sekundant’? — Eŭgen respondas:—
Jen estas li, monsieur Guillot.
Sen kontraŭdir’ li korespondas
Al ni, eĉ kvankam ne hero’
Kaj eĉ ne fama hom’ li estas,
Sed nepre bona knab’ honesta.»
Zareckij haltis en ĉagren’.
Al Lenskij diris nun Eŭgen’:
«Komenci ĉu?» — Jes, — senproteste
Respondis Lenskij. Ili nun
Ekiris post la digon. Dum
Zareckij kun la knab’ honesta
Kontraktas grave kun solen’,
La malamikoj staras jen.
La malamikoj! Ĉu disigis
Delonge ilin sangavid’?
Ĉu antaŭlonge ilin ligis
La amikeca kundivid’
De l’ penso, manĝo kaj afero?
Nun ili kun heredkolero,
Timige kvazaŭ en inkub’,
Malvarmasange kaj sen dub’
Mortigon celas reciproke…
Ĉu ne ekridi en subit’
Ĝis ne verŝiĝis sangfluid’;
Ĉu ne paciĝi nun surloke?..
Sed timas la malprava hont’
Sovaĝan juĝon de la mond’.
Jen nun ekbrllis la pistoloj:
Ŝargilon enmartelas man’;
En tubon glitas kugl-ampoloj
Kaj jam unue klakis ĉan’.
Ŝutiĝas per grizeta sablo
Sur breton pulv’. En firm-establo
Streĉita estas la silik’.
Post arbostumpon sen instig’
Guillot ekstaras konsternite.
L’ amikoj senpaltiĝas nun.
Zareckij paŝojn tridek du
Ĝust-elmezuris difinite.
L’ amikoj staras sen human’
Nun kun pistol’ en ĉies man’.
«Nu, proksimiĝu».
Plej rigide
La malamikoj al la cel’
Per firma iro malrapide
Kvar paŝojn faris sen ŝancel’,
Kvar ŝtupojn de la mort-diveno.
Pistolon sian nun Eŭgeno
Unua jam en akurat’
Komencis levi dum irad’.
Kvin paŝojn ili pli aldonis,
Kaj Lenskij ankaŭ jam en pret’
Komencis celi rekte — sed
Onegin pafis… Jen eksonis
Por la poet’ fatala hor’:
Pistolon li ellasas for, —
La manon metas li sur koron
Kaj falas. Ĉeson de la viv’
Rigard’ esprimas, ne doloron.
Simile sur montar-dekliv’,
Brilante sub la suna brulo,
Defalas glite neĝobulo.
Al la junul’ ĉe tiu vid’
Onegin kuras kun rapid’,
Rigardas, vokas lin… sed vane.
Li estas for. La junpoet’
Frufinon trovis en kviet’!
Ekspiris ŝtormo uragane,
Flor’ velkis en matena klar’,
Fajr’ estingiĝis sur altar’!..
Senmove kuŝis li, kaj stranga
Ripozis pac’ sur lia frunt’.
Vaporiĝante fluis sango
Sur trapafita brust’ el vund’.
Ĵus brulis antaŭ nur momento
En tiu koro ama sento,
Inspir’, espero kaj malam’:
Sed nun en ĝi fariĝis jam
Samkiel en loĝej’ sen homo,
Mallum’ eterna kaj malbru’;
Ĝi reviviĝos jam ne plu.
Per kret’ fenestroj de la domo
Ŝmiritas. Mankas la mastrin’,
Kaj mankas voj’ por trovi ŝin.
вернуться
A. A. Delvig (1798–1831) — rusa poeto, lerneja amiko de Puŝkin.
вернуться
Leto (Lethe) — laŭ la antikva greka mitologio rivero en la subtera regno, el kiu la animoj de l’ mortintoj devis trinki por forgesi ĉion pasintan.
вернуться
Noto de l’ aŭtoro: Glora armilfabrikisto. [Prononcu: Lepáĵ.]