Выбрать главу

XVIII

Se scius li pri l’ vund’ malsana Ĉe Tatiana en la kor’! Se ankaŭ scius Tatiana, Se povus ŝi en ĝusta hor’ Ekscii, ke sur mort-areno Konkuros Lenskij kaj Eŭgeno; Ha, eble tiam ŝia am’ L’ amikojn rekunigus jam! Sed pri ĉi tiu amo tute Neniu sciis laŭ natur’. Onegin ja silentis nur; Suferis Tatiana mute; Scipovus nur la vartistin’, Se sagacec’ pli dotus ŝin.

XIX

Dum la vespero Lenskij restis Distrita, jen kun gaj’, jen mut’; Sed kiu muzlulita estis, Samspecas ties ĉi kondut’: Sidiĝis li ĉe klavikordojn Kaj prenis samajn nur akordojn, Rigardis Olga-n kun esper’ Kaj flustris: ĉu feliĉ’, en ver’? Malfrue; venas tempo iri. Dolorpremiĝis lia kor’; De Olga disiĝante for, Li sentis sian koron ŝiri. Kun miro lin rigardas ŝi: «Vi sanas?» — Jes.— Kaj iris li.

XX

Pistolojn, ĵus li hejmen venis, Esploris li kun certa cel’; Senvestiĝinte, li elprenis De Schiller libron ĉe kandel’; Sed lin ĉirkaŭas unu penso; La kor’ ne dormas en intenso: En brila belo je vizi’ Li vidas Olga-n antaŭ si. Vladimir fermas for la libron Kaj prenas plumon; lia vers’ Sonore fluas en dispers’ Pri amabsurd’. Lirikan vibron Sentante, laŭtdeklamas li, Samkiel Delvig[185] en ebri’.

XXI

Ĉi tiuj versoj konserviĝis; Mi havas ilin ankaŭ nun: «Ho, kien, kien vi foriĝis, Tagar’ de mia ora jun’? Venonta kion portas tago? Mi ĝin ne trovas en imago, Ĝi en profundo kaŝas sin. Sed pravas la fatal-destin’. Ĉu falos mi per sag’ trafite, Ĉu ĝi traflugos preter mi, Egale bona estos ĝi: Vivhoroj pasas intermite; Benata estu tagseren’ Kaj ankaŭ de mallumo ven’!

XXII

«Ekbrilos morgaŭ sunradio Kaj ludos hele luma tag’; Sed mi, mi eble jam sen scio En tomba kuŝos sarkofag’, Kaj la memoron pri l’ poeto Englutos la fluanta Leto[186], La mondo jam forgesos min; Sed ĉu vi venos, belulin’, Por larmi super urno mia Kaj pensi: ja min amis li, Kaj ja dediĉis li al mi Matenon de junvivo sia!.. Ho, amikin’, koramikin’, Alvenu do: mi vokas vin!..»

XXIII

Ĉi tiel verkis li malklare (Ĝin romantismo nomas ni, Sed romantismon eĉ kompare Nenian fakte vidas mi), Kaj fine antaŭ la mateno Kun laca kapo li apenaŭ Ekdorme klinis sin en fal’ Ĉe l’ moda vorto ideal’; Sed ĵus li forgesiĝis dorme, Jam la najbar’ en plena pret’ Envenas al la kabinet’ Kaj vekas Lenskij-n tuj informe: «Leviĝu: jam la sepa hor’. Onegin eble ĉe l’ deĵor’.»

XXIV

Sed li eraris: ĉar plendormis Eŭgeno tiam en la lit’. Jam noktaj ombroj sin disformis Kaj kriis kok’ en koincid’; Onegin dormas plu profunde, La suno lumas jam abunde, Kaj neĝblovado sur eben’ Turniĝas brlle; sed Eŭgen’ Ankoraŭ sin ne ellitigis, Ankoraŭ dormo regas lin. Sed jen vekiĝis li en fin’ Kaj la kurtenojn for disigis; Li vidas, ke delonge pli Frutempe devis iri li.

XXV

Tuj sonorigas li. Kurvenas Al li servisto — franc’ Guillot[187], Tolaĵon kaj pantoflojn tenas Li por Eŭgenon helpi do. Rapidas sin Onegin vesti Kaj al Guillot ordonas esti Kun li kaj preni sen babil’ La keston kun batalarmil’. Jen li sidiĝas en glitĉaron Kaj flugas al la muelej’. Jen venis li. Malvarme plej Li de Lepage[188] la pistolparon Ordonas porti kaj por hor’ Konduki la ĉevalojn for.

XXVI

Atendis Lenskij ĉe la digo Lin jam senpacience plej; Zareckij dume kun intrigo Ĉikanis pri la muelej’. Onegin pardonpete venas. «Sed kie estas, — ne komprenas Zareckij, — via sekundant’?» Klasika duelist’-pedant’, Li estis vera metodulo Kaj nur permesis laŭ la mor’ Ne iel homon murdi for, Sed laŭ severa art-regulo. Laŭ leĝoj de la origin’ (Pro tio ĉi ni laŭdu lin).

XXVII

«La sekundant’? — Eŭgen respondas:— Jen estas li, monsieur Guillot. Sen kontraŭdir’ li korespondas Al ni, eĉ kvankam ne hero’ Kaj eĉ ne fama hom’ li estas, Sed nepre bona knab’ honesta.» Zareckij haltis en ĉagren’. Al Lenskij diris nun Eŭgen’: «Komenci ĉu?» — Jes, — senproteste Respondis Lenskij. Ili nun Ekiris post la digon. Dum Zareckij kun la knab’ honesta Kontraktas grave kun solen’, La malamikoj staras jen.

XXVIII

La malamikoj! Ĉu disigis Delonge ilin sangavid’? Ĉu antaŭlonge ilin ligis La amikeca kundivid’ De l’ penso, manĝo kaj afero? Nun ili kun heredkolero, Timige kvazaŭ en inkub’, Malvarmasange kaj sen dub’ Mortigon celas reciproke… Ĉu ne ekridi en subit’ Ĝis ne verŝiĝis sangfluid’; Ĉu ne paciĝi nun surloke?.. Sed timas la malprava hont’ Sovaĝan juĝon de la mond’.

XXIX

Jen nun ekbrllis la pistoloj: Ŝargilon enmartelas man’; En tubon glitas kugl-ampoloj Kaj jam unue klakis ĉan’. Ŝutiĝas per grizeta sablo Sur breton pulv’. En firm-establo Streĉita estas la silik’. Post arbostumpon sen instig’ Guillot ekstaras konsternite. L’ amikoj senpaltiĝas nun. Zareckij paŝojn tridek du Ĝust-elmezuris difinite. L’ amikoj staras sen human’ Nun kun pistol’ en ĉies man’.

XXX

«Nu, proksimiĝu». Plej rigide La malamikoj al la cel’ Per firma iro malrapide Kvar paŝojn faris sen ŝancel’, Kvar ŝtupojn de la mort-diveno. Pistolon sian nun Eŭgeno Unua jam en akurat’ Komencis levi dum irad’. Kvin paŝojn ili pli aldonis, Kaj Lenskij ankaŭ jam en pret’ Komencis celi rekte — sed Onegin pafis… Jen eksonis Por la poet’ fatala hor’: Pistolon li ellasas for, —

XXXI

La manon metas li sur koron Kaj falas. Ĉeson de la viv’ Rigard’ esprimas, ne doloron. Simile sur montar-dekliv’, Brilante sub la suna brulo, Defalas glite neĝobulo. Al la junul’ ĉe tiu vid’ Onegin kuras kun rapid’, Rigardas, vokas lin… sed vane. Li estas for. La junpoet’ Frufinon trovis en kviet’! Ekspiris ŝtormo uragane, Flor’ velkis en matena klar’, Fajr’ estingiĝis sur altar’!..

XXXII

Senmove kuŝis li, kaj stranga Ripozis pac’ sur lia frunt’. Vaporiĝante fluis sango Sur trapafita brust’ el vund’. Ĵus brulis antaŭ nur momento En tiu koro ama sento, Inspir’, espero kaj malam’: Sed nun en ĝi fariĝis jam Samkiel en loĝej’ sen homo, Mallum’ eterna kaj malbru’; Ĝi reviviĝos jam ne plu. Per kret’ fenestroj de la domo Ŝmiritas. Mankas la mastrin’, Kaj mankas voj’ por trovi ŝin.
вернуться

[185]

A. A. Delvig (1798–1831) — rusa poeto, lerneja amiko de Puŝkin.

вернуться

[186]

Leto (Lethe) — laŭ la antikva greka mitologio rivero en la subtera regno, el kiu la animoj de l’ mortintoj devis trinki por forgesi ĉion pasintan.

вернуться

[187]

Prononcu: Gijó.

вернуться

[188]

Noto de l’ aŭtoro: Glora armilfabrikisto. [Prononcu: Lepáĵ.]