Agrablas tre per epigramo
Inciti al la malamik’
Kaj vidi, kiel kun ornamo
De siaj kornoj laŭ efik’
En la spegulon li rigardas
Kaj sin rekoni tre singardas;
Eĉ pli agrablas, kiam li
Malsaĝe blekas: estas mi!
Ankoraŭ pli agrablas ŝanco
Por li prepari ĉerkon nun
Kaj celi jam al lia frunt’
El respektinda spacdistanco;
Sed sendi lin al prapatrar’
Ne tre agrablas, estas klar’.
Kaj kiam per pistolo via
Murditas juna kamarad’,
Pro nur rigard’, respondo ia
Vin ofendinta dum drinkad’,
Aŭ pro alia bagatelo,
Aŭ eĉ fiere al duelo
Mem elvokinta vin sen tim’,
Vi diru rekte el anim’,
Do kion sentus vi ĉevide,
Se sur la tero antaŭ vi
Kun morto sur la frunto li
Tutrigidiĝas malrapide
Kaj mutas kvazaŭ je la mok’
Al via senespera vok’?
Preminte korangoroplene
Pistolon sian per fingrar’,
Rigardas Lenskij-n nun Eŭgeno.
«Nu, mortis», diris la najbar’.
Li mortis!.. Pro ĉi tiu diro
Eŭgen’ ektremas kun sopiro
Kaj iras voki homojn mem.
Zareckij metas kun zorgem’
Kadavron sur glitveturilon;
Terur-trezoron tiun ĉi
Transportas al la hejmo li.
Ĉevaloj ronkas, ŝtalbridilon
Sapumas ili per blankŝaŭm’
Kaj jen ekflugis ili jam.
Amikoj, la poeton certe
Kompatas vi: ja dum florad’
De la esperoj, eĉ sensperte,
Nur ĵus el la vindita stat’,
Li velkis! Kie estas ardo
Kaj nobla akcelad-hazardo
De l’ junaj sentoj, juna saĝ’
Kun dolĉo, ideal’, kuraĝ’?
Do kie estas amdeziroj,
Aspir’ al scio kaj labor’,
Tim’ je malvirt’ kaj malhonor’,
Kaj vi, intimaj revsopiroj,
De la netera viv’ vizi’,
Sonĝar’ de l’ sankta poezi’!
Tre eble, por la glor-admir’ aŭ
Por bon’ de l’ mond’ naskiĝis li;
Silentiĝinta lia liro
Laŭtigi povus kun magi’
Sonoron dum jarcentoj. Ankaŭ
Atendis sur ŝtupar’ de l’ rangoj
Lin eble plej supera ŝtup’.
Aŭ eble lia ombr’, sen dub’,
Kun si forportis kun enigmo
Sekreton sanktan kaj por ni
Pereis voĉo de geni’,
Kaj ne atingos alta himno
De l’ tempoj ĝin tra tomba bar’,
Nek danka ben’ de l’ popolar’.
[Kun multe da venen-doloro,
Sen fari multe da bonfar’,
Li povus per senmorta gloro
Aperi en la gazetar’.
Kun trompo aŭ kun boninstruo,
Sub malbenad’ aŭ laŭda bruo,
Minace povus pasi li
Ĝis morti en la finstadi’
Ĉe vid’ de siaj glor-trofeoj
Jen laŭ Kutuzov[189] aŭ Nelson[190],
Ekzile laŭ Napoleon
Aŭ pendigite laŭ Riléev[191].
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .][184]
Sed povus esti ankaŭ: sorton
Li ordinaran havus jam.
Laciĝus la junaĝaj fortoj,
Paciĝus la anima flam’.
Ŝanĝiĝus la poet’ je multo,
Forlasus muzojn kaj kun stulto
Edziĝus; en feliĉa stat’,
Kornul’, li dormus en ĥalat’[100];
Ekkonus vivon li reale,
Podagron havus frue li,
Dikiĝus ĉiam pli kaj pli,
Enuus, manĝus kaj finale
En lito mortus li en mez’
De familia plorfrenez’.
Sed kio estus ajn, leganto,
Ve, la poeto, junamant’,
Enpensiĝema belrevanto
Murditas per amika man’!
Ekzistas loko: ĉe l’ bieno,
En kiu loĝis l’ id’ de l’ beno,
Kreskadas kune pinoj du:
Sub ili serpentumas flu’
De riveret’ al valo strie.
Paŝtisto tien venas por
Ripozi en tagmeza hor’,
Rikoltistinoj ĉerpas tie
La akvon. Tie en silent’
Tre simpla staras monument’.
Ĉe ĝi (dum ekkomencas fluon
Printempa pluv’ al la kampar’)
Paŝtist’, el bast’ plektante ŝuon,
Pri Volga[192] kantas kun amar’;
Kaj juna urbanin’ apere,
Gastanta en kampar’ somere,
Dum sole ŝi en firma sid’
Tra l’ kampoj rajdas kun rapid’,
Haltigas antaŭ ĝi ĉevalon,
Tirinte bridon por moment’,
Kaj jen tralegas kun atent’,
Turninte for ĉapelvualon,
Surskribon simplan — kaj larmer’
Ĉe ŝi aperas kun sincer’.
Kaj paŝe plu ŝi rajdas sole
En meditemo kaj sen vort’;
Okupas longe ŝin nevole
De Lenskij la fatala sort’;
Kaj pensas ŝi: «Sed Olga kion?
Ĉu longe ŝi kor-emocion
Suferis kun turmenta plor’?
Kaj ŝia do fratin’, ĉu for?
Kaj kie ankaŭ la dandeto,
Strangul’, ermit’ el mondpublik’,
Por modulinoj malamik’,
La mortiginto de l’ poeto?»
Pri li detale per rakont’
Mi reraportos en estont’,
Sed nur ne nun. Eĉ kvankam kore
Heroon mian amas mi
Kaj lin nur lasas provizore,
Nun ne pensemas mi pri li.
Al prozo mia aĝo celas,
Ĝi rimon petoleman pelas,
Kaj mi — mi ja konfesas mem —
Ĝin sekvas sen diligentem’.
Makuli fluge tutfoliojn
Nun mia plum’ ne emas plu;
Ĉu en silento, ĉu en bru’,
Severaj zorgoj, sed aliaj,
Kaj revoj, sed malvarmaj jam,
Maltrankviligas min sen flam’.
Ekkonis novajn mi preferojn,
Ĉagreno nova kaptas min;
Sed mi ne havas plu esperojn
Kaj mi bedaŭras pri la fin’.
Revado! Kie via suno?
Kaj kie, rimo via, juno?
Ĉu do laŭvere sen opon’
Forvelkis, velkis ĝia kron’?
Ĉu ankaŭ do, sen elegio,
Forflugis jam en efektiv’
Printempo eĉ de mia viv’
(Ĝis nun mi ŝercis nur pri tio)?
Ĉu do neeblas jam reven’?
Ĉu jam mi tridekjaros jen?
Do mi vivmezon nun ricevas,
Konfesi tion devas mi.
Do adiaŭi nun ni devas,
Junaĝo mia gaja, vi!
Mi dankas vin por ĝu-admiroj,
Por korsuferoj, por sopiroj,
Por brufestenoj sen kompar’,
Por via tuta donacar’;
Mi dankas vin. En maltrankvilo
Kaj en silento kun feliĉ’
Mi ĝuis vin… ĝis la sufiĉ’;
Sufiĉas! Kun animfacilo
Novvojon mi komencas nun
Por ekripoz’ en oportun’.
Mi retrospektu. Do, adiaŭ,
Vi, lokoj, kie en kutim’
Maldiligente kaj pasie
Mi tagojn vivis en intim’.
Kaj vi, inspiro de l’ juntagoj,
Instigu min al mensimagoj,
Vigligu min el dorminklin’,
Pli ofte vizitadu min,
Ne lasu ke la kor’ poeta
Krudiĝu kaj en plena dron’
Pereŭ kiel peza ŝton’
En morta ranto societa,
[En mezo de fierular’
Kaj stultular’ sen iu far’,
вернуться
M.L. Goleniŝĉev-Kutuzov, princo Smolenskij (1746–1813) — ĉefkomandanto de la rusa armeo dum la milito kontraŭ Napoleon en 1812.
вернуться
Vicgrafo Horatio Nelson (1758–1805) — angla admiralo, kiu estas konata pro siaj venkoj kontraŭ francoj, danoj kaj hispanoj.
вернуться
K.F. Riléev (1795–1826) — konata rusa poeto — «dekabristo», t.e. partopreninto de la ribelo la 14-an de decembro 1825. Estante membro de la sekreta societo, kiu deziris starigi en Rusio demokratan konstitucion, li fariĝis unu el la gvidantoj de la movado kaj post malsukceso de la ribelo estis pendigita.
вернуться
Volga —la plej granda rivero en Ruslando.