Ho, Moskvo, amfilin’ Rusia,
Ĉu trovi saman kiel vi?
Ĉu eblas do ne ami Moskvon?
Malŝati Moskvon! Jen
influ’ de la soci’!
Pli bonas kie do?
— Ne estas kie ni.
Pelate de printemp-radioj,
Neĝar’ el montoj en defal’
Defluis per malpuraj strioj
Al subakvita herba val’.
Rldete la natur’ serena
Tra dorm’ renkontas jarmatenon;
Pli bluas la ĉiel’ en klar’;
Verdiĝas pufe la arbar’
Ankoraŭ travidebla fore.
Por kamp-tributo la abel’
Jam flugas el la vaksa ĉel’.
Sekiĝas kampoj multkolore;
Brutar’ paŝtiĝas, kaj en pal’
De l’ nokt’ jam kantis najtingal’.
Malĝojas mi pro via veno,
Printempo! De la am’ sezon’!
Ho, kia stranga malsereno
En mi naskiĝas je reson’!
Kun kia peza korturmento
Mi ĝuas je printempa vento
Blovanta kontraŭ la vizaĝ’
Sur fono de l’ kampar-pejzaĝ’!
Do ĉu mi jam ne konas ĝuon,
Kaj ĉio, kio kun facil’
Vigligas nin per ĝoj’ kaj bril’,
Nun donas tedon kaj enuon
Al mia jam malviva kor’,
Kaj ĉio ŝajnas sen kolor’?
Aŭ ĉu sen ĝoj’ pri la reveno
De la velkinta foliar’
Ni rememoras kun ĉagreno
Pri perdo de l’ pasinta jar’;
Aŭ ĉu refloron de l’ naturo
Ni ligas en konstern-teruro
Kun velk’ en nia propra aĝ’
Ne renaskebla, je domaĝ’?
Verŝajne, venas al la pensoj
Dum sonĝo de la poezi’
Printemp’ alia en vizi’
Kaj niajn korojn kun intensoj
Tremigas ĝi per rev-girland’
Pri bela nokt’ en fora land’ …
Jen tempo: bonaj dormemuloj,
Saĝuloj kiel Epikur’[195],
Vi, senpasiaj feliĉuloj,
De Levŝin[196] idoj laŭ natur’,
Priamoj[175] kan kampar-inklinoj,
Kaj vi, sentemaj sinjorinoj,
Printemp’ vin vokas al kampar’,
La tempo de varmec’ kaj klar’,
De floroj, de laboroj kampaj
Kaj nokt-promenoj kun inspir’.
Al kampoj do! Kun ĉi aspir’
Veturu do en vicoj rampaj
Kaleŝe aŭ en poŝta ĉar’
El post la urba barilar’.
Kaj vi, leganto gravinflua,
En la kaleŝ’ kun oportun’
Veturu el la urbo brua,
En kiu gajis vi ĝis nun;
Kun mia Muz’ kapricpoema
Ni iru al kverkar’ bruema
Ĉe flua riveret’ sen nom’,
En loko, kie stranga hom’ —
Eŭgeno senokupa mia,
Ermite loĝis vintre ĵus
En proksimec’ de l’ sen amuz’
Revanta Tanjo emocia;
Nun mankas li pro forvetur’ …
Malĝoja signo restas nur.
Ni iru inter montorondo
Al loko, kie riveret’
Tra tilibosko per fluondo
Herbejon pasas en kviet’.
Kantadas tie najtingalo,
Sovaĝa floras roz’ en valo,
De font’ aŭdiĝas plaŭda son’ —
Videblas tie tomba ŝton’
Sub pin’ duobla altapinta.
Surskribo diras kun solen’:
«Vladimir Lenskij kuŝas jen,
La tiomaĝe pereinta
Per brava morto de hero’.
Poet’ — junul’, ripozu do!»
Ĉe tiu urno tra silento
Sur pina branĉo en aer’
Svingetis iam frua vento
Florkronon belan kun mister’.
Vespere al ĉi tiuj pinoj
Venadis iam du fratinoj
Kaj ĉe la tombo sub la lun’
Ploradis ili en komun’.
Sed nun… jam forgesiĝis plene
La monumento kaj la voj’
Al ĝi. Kron’ mankas en ĉi foj’;
Paŝtisto sola tie pene
Kaduka, griza kantas nur
Dum ŝuplektad’ el basta ŝnur’.
[Sed foje en vespera horo
Fraŭlino venis tien ĉi,
Kaj ŝajnis, kvazaŭ per angoro
Tre agitita estis ŝi.
Kaj kvazaŭ kun sekreta timo,
Kun plor’, kun plendo en animo
Ĉe l’ tombo staris la fraŭlin’
Kun brakotrem’ kaj kapoklin’.
Sed tuj per paŝoj rapidemaj
Atingis juna ŝin ulan’
Kun belstatur’ kaj forta san’,
Kun lipharetoj hok-ekstremaj,
Kun larĝaj ŝultroj de soldat’
Kaj kun fiera sprontintad’.
Ŝi la ulanon ekrigardis
Kaj ekpaliĝis kun ekspir’:
Rigardo lia brila ardis
Ĉagrene kun nenia dir’.
Kaj kune en silento deca
Kun li el tiu lok’ orfeca
La fianĉin’ de Lenskij jen
Foriris jam sen realven’.
Almenaŭ el la tomb’ ne venis
Fantomo lia kun ĵaluz’
En tiu tago sen amuz’,
Kaj en malfrua hor’ ne tenis
La junan paron en mister’
Eltomba lia reaper’.][197]
Ho, Lenskij malfeliĉa mia!
Nelonge ŝi priploris vin.
Ho ve, ja al ĉagreno sia
Perfidas juna fianĉin’.
Alia ul’ ŝin tentis sperte,
Alia ul’ sukcesis lerte
Delogi ŝin per ama flat’,
Ulano gajnis ŝin por ŝat’,
Ulan’ de ŝi amata estas…
Kaj jen kun li ĉe la altar’
Sub krono prude ŝi en star’
Kun la klinita kap’ majestas,
Kun flam’ okula, vanga ruĝ’
Kaj kun rideto sur la buŝ’.
Ho, mia Lenskij! Ĉu post limo
De l’ tomb’ en eterneco vin
Konsternis la perfida krimo
De via kara fianĉin’;
Aŭ apud la dormanta Leto[186]
Sensenta estas la poeto
Beate muta sen respond’
Kaj lin ne tuŝas viv’ de l’ mond’?..
Jes! senpasia plenforgeso
Atendas nin post nia mort’.
Tuj eksilentas la malord’
De la ĉirkaŭa bru’ sen ĉeso,
La heredantoj kun ekscit’
Disputas tiam pri divid’.
Kaj baldaŭ en la familia
Bien’ ekregis plensilent’.
Kun Olga la ulan’ al sia
Veturi devis regiment’.
Kun larmoj la maljunulino
Ploradiaŭis la filinon
Kaj preskaŭ falis eĉ sen viv’,
Sed Tanjo estis en pasiv’;
Kaj nur vizaĝo ŝia ĉarmis
Per morte palkolora ton’,
Dum ĉiuj iris al peron’
Kaj ĉiuj adiaŭe svarmis
Ĉe la kaleŝ’ de l’ juna par’,
Salutis Tanjo kun amar’.
Kaj longe tra nebulo mute
Rigardis sekven ŝi sen fin’ …
Do solas Tatiana tute!
Ho ve, nun ŝia amikin’,
Kunvivulino multejara,
Amata kolombino kara,
Jen estas disigita for
Per vol’ de l’ sorto kun rigor’.
Vagadas ŝi sen cel’ en solo,
Ĝardenon venas kun enu’ …
Nenio ŝin gajigas plu
Kaj mankas iu ajn konsolo
Al ŝia subpremita plor’ —
Kaj disŝiriĝas ŝia kor’.
вернуться
La du finversoj de la strofo XLVI kaj la ĉefa parto de la strofo XLVII estis presigitaj de Puŝkin nur en la unua eldono de la romano.
вернуться
J.J. Dmitriev aŭ Dmitrev (1760–1837) — rusa poeto, kreinto de la sentimentala lirikismo en la rusa poezio, verkinto de fabloj kaj satiroj.
вернуться
Epikuro (Epicurus aŭ Epikouros) — fama greka filozofo (342–271 antaŭ Kristo). La filozofio de Epikuro instruis vidi celon de la vivo en intelekta ĝuado kaj en ĉiam trankvila spirithumoro.
вернуться
Noto de l’ aŭtoro: Lévŝin — aŭtoro de multaj verkoj pri mastrumado.
вернуться
La strofoj VIII kaj IX ne estis presigitaj de Puŝkin en la redaktita de li teksto de la romano.