Kaj en solec’ kruelanima
Pli brulas ŝia korpasi’,
Kaj pri Onegin malproksima
La koro laŭtas multe pli.
Ŝi lin neniam plu revidu;
En li malami ŝi decidu
Murdinton ja de sia frat’;
Pereis la poet’ laŭ fat’!..
Sed lin neniu jam memoras,
Perfidis lia fianĉin’.
Forges’ englutas ankaŭ lin,
Samkiel fum’ ĉielen foras;
Sopiras eble koroj du
Pri li ankoraŭ… Kial plu?
Krepuskis la ĉiel’. Vespero
Kvietis. Zumis nur skarab’.
Jam ĉesis ĥoroj; post rivero
Fumante brulis ligna trab’
De fiŝistar’. En hor’ silenta
Sub lumo de la lun’ argenta
Reveme trans la kamp-eben’
Nun Tanjo iris en promen’.
Ŝi iris, iris. Kaj subite
Sinjoran domon vidas ŝi,
Vilaĝon, boskon antaŭ si,
Kaj parkon super bord’ levite.
Rigardas ŝi — kaj ŝia kor’
Ekbatis forte kun dolor’.
Kun grandaj duboj ŝi rezonas:
«Ĉu mi aliru, ne aŭ jes?
Li mankas. Oni min ne konas…
Do vidu mi kun interes’.»
Alpaŝas kun premita spiro
Nun Tatiana, kaj kun miro
Rigardas ŝi al ĉio ĉi…
Malplenan korton venas ŝi,
Tuj hundoj ŝin atakis boje.
Je ŝia timigita kri’
Alkuris tuta famili’
Da kortobuboj Tuj survoje
La hundojn ili pelis for
Kaj helpis Tanjon kun fervor’.
«Ĉu eblas nun la domon vidi?» —
Demandis Tanjo. Buboj tuj
Jen al Anisja[198] ekrapidis,
Zorganta pri la ŝlosiluj’;
Anisja venis laŭ bonordo,
Kaj malfermiĝis jen la pordo
Kaj nun eniras Tanjo do
Al dom’ de nia famhero’.
Rigardas ŝi: sur la bilardo
Ripozas la baston’ sen mov’,
Maneĝa stiko sur la sof’ …
La gardistin’ al Tanj’ kun klar’ do
Rakontas: «La sinjoro jen
Sidadis apud ĉi kamen’.
«Kaj tie ĉi tagmanĝis kune
Kun Lenskij ofte li laŭ mor’.
Bonvolu plu min sekvi nune.
Jen kabineto de l’ sinjor’;
Li tie ĉi ripozis iam,
Aŭskultis ekonomon nian,
Kaftrinkis, legis en maten’ …
Kaj la sinjor’ malnova jen
Ĉi tie loĝis iam ankaŭ,
Bonvolis karteludi li
Je «stultuleto» eĉ kun mi
Ĉe la fenestr’ en tiu flanko.
Ripozu li en supra sfer’
Kaj lia cindro en la ter’!»
Rigardas Tatiana ĉion
Ĉirkaŭe kun kortuŝa sent’.
Kaj malatentas ŝi nenion.
Animon ŝian kun turment’
Plenigas ĉio per ĝojstampo:
La tablo kun malplena lampo,
Kaj libr-amaso, kaj la lit’,
Kaj la cetera rekvizit’,
Kaj la aspekto el fenestro,
Kaj luna lum’ kun pala fort’,
Kaj la portret’ de Byron lord[79],
Kaj statuet’ de l’ militestro
Kun streĉa frunto sub ĉapel’,
Kun brakkruciĝo sen ŝancel’[93].
Kaj longe Tatiana restas
Ravplene en la moda ĉel’.
Sed jam malfrue. Vent’ ekestas
Malvarma. Nigras la ĉiel’.
Nebulas la river’ malklare;
Kaj nia juna vagulin’
Jam hejmen devas turni sin.
Kaj Tanjo sian fort-impreson
Forkaŝas kaj ne sen ekspir’
Revenas al returna ir’.
Sed tamen petas ŝi permeson
Plu veni al ĉi tiu sojl’
Por legi librojn en izol’.
La gardistinon Tatiana
Finfine adiaŭis for.
Revenis ŝi senakompana
Post unu tag’ en frua hor’.
Kaj en la kabineto muta,
Rifuĝe for de l’ mondo tuta,
Finfine restis ŝi en sol’
Kaj longe ploris sen konsol’.
Kaj poste ŝi la librojn prenis.
Komence ŝi sen granda em’
Rigardis ilin, sed la tem’
De l’ libroj ŝin en mir’ ektenis.
Eklegis Tanjo kun volont’,
Al ŝi aperis nova mond’.
Ni kvankam sclas, ke Eŭgeno
Legadon ŝati ĉesis jam,
Sed kelkajn verkojn li almenaŭ
Ne ĵetis for el la program’;
L’ aŭtoron de Giaour, Juan[199] kaj
Aliajn kelkajn librojn ankaŭ,
En kiuj estas sen mensog’
Respegulitaj la epok’
Kaj la moderna homnaturo
Kun ĝia variem-tendenc’,
Sekec’ kaj egoism-esenc’,
Revema troe sen mezuro,
Kun ĝia kruda mensimag’,
Bolanta en sencela ag’.
Konservis signon multaj paĝoj
De tre videbla ungoprem’,
Kaj pli al tiuj ĉi notaĵoj
Atentas Tanjo kun viglem’.
Kaj vidas Tatiana treme,
Ideon kiun favoreme
Onegin konsideris pli
Kaj kiun mutkonsentis li.
Renkontis ĉie ŝi nesole
Krajonajn strekojn sur marĝen’
Kaj la animo de Eŭgen’
Esprimas ĉie sin nevole,
Jen per vortet’ en iu lok’,
Per kruco aŭ demanda hok’.
Kaj nun do iom kaj post iom
Komencas ekkompreni jam
Pli bone Tanjo — dank’ al dio —
Lin, kiun devas ŝi kun am’
Prisopiradi en sincero.
Strangul’ ĉagrena kaj danĝera,
Id’ de l’ infer’ aŭ de l’ ĉiel’,
Diablo tiu kaj anĝel’,
Li kio estas? Ĉu imito,
Fantom’ senkorpa, aŭ en rest’
Moskvano en Harolda vest’,
De l’ fremdo misinterpretito,
Nur modvortaro estas li?..
Do ĉu li estas parodi’?
Ĉu la enigmon ŝi sukcesis
Diveni, ĉu troviĝis nom’?
La horoj flugas; ŝi forgesis,
Ke oni en la hejma dom’
Ŝin jam atendas; du najbaroj
Pritemas tie ŝin senfare.
— Jam Tanjo estas ne knabin’, —
Eldiris la maljunulin’: —
Ja Olga estis pli junaĝa.
Ŝin edzinigi venis hor’;
Sed kion fari? Ĉiujn for
Ŝi malakceptas sendomaĝe.
Kaj ŝi sopiras sen plezur’
Kaj ĉie sola vagas nur.—
«Ĉu enamiĝis ŝi?» — Sed kiun?
Bujánov ne allogis ŝin.
Sin svatis Petuŝkóv — nenion!
Husar’ Piĥtin vizitis nin;
Nu, kiom Tanjon li aspiris
Kaj kontentigi ŝin deziris!
Mi pensis: estos do prosper’;
Ve! malsukcesis la afer’.—
«Do kion plue? Ja rezultas
Nur Moskva fianĉin-foir’!
Troviĝos tie iu vir’!»
— Ho ve, karul’! Enspez’ nemultas.—
«Sufiĉos por la vintr’ al vi;
Se ne, do pruntedonos mi.»
Al tiu bonkonsil’ ekfidis
Tre la maljunulino nun;
Ŝi prikalkulis — kaj decidis
Veturi Moskvon post aŭtun’.
Novaĵon tiun aŭdas Tanjo.
Por juĝo de la mond’ en van’ ja
Prezenti trajtojn de naiv’
De la provinca simpla viv’!
En malnovmodaj vestoj iri!
Kun malnovmoda morkondut’!
Por Moskvaj dandoj esti lud’
Kaj mokojn tuj al si altiri!
Terure! Ne, eĉ sen kompar’,
Pli bonas resti en kampar’!
Rapidas ŝi al kamp-anguloj,
Levante sin en frumaten’,
Kaj kun malgajaj larmokuloj
Ŝi ekparolas en ĉagren’:
«Adiaŭ, pacaj horizontoj,
Kaj vi, konataj valoj, montoj,
Kaj vi, arbaro kaj torent’;
Adiaŭ, bela firmament’,
Naturo gaja, vi, adiaŭ;
Mi ŝanĝas vin por la renkont’
Kun brua bril’ de l’ vanta mond’ …
Vi ankaŭ for, libero mia!
La sorto kien pelas min?
Preparas kion la destin’?»
вернуться
Anisja — rusa virina nomo, kutima por servistinoj.
вернуться
Giaour, Juan (prononcu: Gjaúr, Ĥuán) — unuj el la ĉefaj herooj de la verkoj de la angla poeto Byron (prononcu: Bájron)[80].