La mond’ renkontis nin aplaŭde;
Flugigis la sukceso nin;
Derĵavin[222] mem nin markis laŭde
Kaj benis antaŭ sia fin’.
[Kaj Dmitrev[194] nin aprobis ankaŭ;
Metinte skribtabulon flanken,
La konservant’ de l’ rusa mor’
Ja nin karesis kun favor’.
Kaj vi, profunde inspirita,
Kantisto de l’ supera bel’,
Idol’ de l’ alta ĉasta cel’,
Ja vi, inkline agordita,
Etendis manon kun flam-ard’
Kaj vokis min al pura art’!][223]
Sed, kiel leĝon, konfesante
Arbitron solan de l’ pasi’,
En la amas’ partoprenante,
Venigis Muzon mi kun mi
Al bruo de l’ festenpetoloj,
Minac’ por noktaj gardpatroloj:
Al ili, frenezantaj tro,
Ŝi portis siajn fruktojn do
Kaj gajis kiel Bakhanino[224],
Toaste kantis al gastar’,
Kaj la tiama junular’
Ŝin amindumis kun obstino —
Kaj mi fieri lasis min
Pri mia gaja amikin’.
Sed lasis mi la rondon tutan
Kaj fuĝis… Muzo sekvis min.
Ho, kiom ofte vojon mutan
Dolĉigis mia kunulin’
Per sorĉo de sekret-rakontoj.
Sur rokoj de Kaŭkazaj montoj
Ŝi je Lenora[225] en lunpal’
Kun mi rajdadis sur ĉeval’!
Kaj sur la bordoj de Taŭrido[226]
Ŝi nokte min en la malklar’
Kondukis al la bord’ de l’ mar’
Por ĝu-aŭskulti kun avido
Eternan ĥoron de la ond’,
Laŭdhimnon al la patr’ de l’ mond’.
Kaj forgesinte pri bruadoj
De la ĉefurba luksa bril’,
Al tend’ mizera de nomadoj
Ŝi vizitadis kun humil’
En la malgaja Moldavio,
Kaj sovaĝiĝis ŝi pro tio,
Anstataŭ lingvo de diar’
Malriĉan lingvon de barbar’
Kaj stepajn kantojn ŝi preferis…
Ŝanĝiĝis tamen ĉio jen:
En mia fantazi-ĝarden’
Malgajaspekte ŝi aperis
Fraŭline, kiel provincan’,
Kun franca libro en la man’.
Al monda «rout»[227] unuafoje
Mi venas nun kun mia Muz’;
Belecon ŝian stepan ĝoje
Mi sekvas kun timem-ĵaluz’.
Tra vico de l’ aristokratoj,
Militaj dandoj, diplomatoj
Kaj sinjorinoj pasas ŝi;
Jen ŝi eksidis laŭ graci’
Kaj observadas svarmon bruan
De la kostumoj kaj babil’,
Kaj de la gastoj kun ĝentil’
La aperadon ĉiam pluan,
Kaj virojn ĉirkaŭ in’ en ŝild’
Samkvazaŭ kadron ĉirkaŭ bild’.
Al ŝi ekplaĉas la bonorda
Oligarkia konversaĵ’,
Trankvila fierec’ konkorda,
Miksaĵ’ de l’ rangoj kaj de l’ aĝ’.
Sed kiu estas jen medita
En la amaso selektita?
Por ĉiuj ŝajnas li fremdul’.
Traflugas kvazaŭ en nebul’
Vizaĝoj antaŭ li je ĉeno.
Ĉu estas splen’, melankoli’?
Por kio ĉitieas li?
Li estas kiu? Ĉu Eŭgeno?
Ĉu li?.. Jes, li en plena sam’.
Ĉu longe li alvenis jam?
Ĉu vere li senŝanĝas plene?
Ĉu plu originalas li?
Li estas kiu postrevene?
Prezentos kion li al ni?
Sub kiu masko li sin tenos?
Ĉu kiel bigotul’ li venos,
Harold, kvakero[228] aŭ Melmot,
Kosmopolit’ aŭ patriot’,
Ĉu simple estos li bonulo
Samkiel ni aliaj mil?
Almenaŭ estas jen konsil’:
For la malnova modpostulo.
Al liaj trompoj venas ĉes’ …
— Ĉu vi lin konas? — Ne kaj jes.
— Do kial tiom malfavore
Vi lin mencias sen merit’?
Ĉu ĉar ni ĉiuj senesplore
Pri ĉio juĝas kun rapid’,
Ĉu ĉar impet’ de l’ ardemuloj
Al egoistaj homoj-nuloj
Ridinda ŝajnas aŭ eĉ mok’,
Ĉu ĉar la mens’ en prema lok’
Liberon serĉas kaj do batas,
Ĉu ĉar ni emas kun facil’
Imagi faktojn el babil’,
Ĉu ĉar gravuloj vanton ŝatas,
Ĉu ĉar nur meznivel’ laŭ ver’
Por ni ne ŝajnas strangafer’?
Feliĉas, kiu estis juna
Kaj kiu kreskis ĝis matur’
En ĝusta tempo oportuna
Konforme al la vivmezur’,
Ne kredis kiu al ĥimeroj,
Ne fuĝis de la mondosferoj,
Dudekjaraĝe estis dand’,
Tridekjaraĝe edziĝant’,
Kaj kvindekjara jam estingis
Privatajn ŝuldojn siajn for,
En ĝusta temp’ al mon’ kaj glor’
Kaj rango en trankvil’ atingis,
Pri kiu laŭtas onidir’:
N.N. bonega estas vir’.
Sed pensi estas tre ĉagrene,
Ke vane pasis nia jun’,
Ke ni perfidis ĝin senĝene
Kaj ke ĝi trompis nin je pun’;
Ke niaj bonaj kordeziroj,
Ke niaj freŝaj revaspiroj
Putriĝis tre rapide nun
Samkiel verdo en aŭtun’.
Teruras dum la vivo tuta
Tagmanĝojn havi nur en vid’,
La vivon trakti kiel rit’
Kaj post amaso bonkonduta
Inerte treni sin sen ĉes’
Sen iu kuna interes’.
En mez’ de rondo bonracia
Maltaŭgas (vi konsentas, ĉu?)
Famiĝi je strangulo ia,
Objekto de ĉikana bru’,
Aŭ ŝajni frenezul’ malsana,
Aŭ kripla fenomen’ satana
Aŭ eĉ Demono, en rutin’!
Onegin (mi retuŝas lin)
Post la mortigo de l’ amiko
Atingis sen labor-celad’
Ĝis dudekses-jaraĝa grad’
Kaj enuante sen efiko,
Kaj sen ofic’ kaj sen edzin’,
Neniel sciis uzi sin.
Lin ekposedis malkvieto,
Aspiro al ŝanĝad’ de lok’
(Ekstreme peza tendenceto,
De la nemultaj propra log’).
Forlasis li bienon sian
Kaj la kamparon idilian,
En kiu ombro de l’ amik’
Lin persekutis kun pentig’.
Li vojaĝadon entreprenis
Sen cel’ laŭ sola sentdifin’,
Sed tiu ĉi migrad’ en fin’
Al li ektedis: li revenis
Kaj rekte trafis laŭ fatal’
Samkiel Ĉackij[229] tuj al bal’.
Jen la amaso sin distiris,
Murmuro kuris tra la hal’ …
Al la mastrino grave iris
La sinjorin’ kun general’.
Ŝi estis ne trorapidema,
Sen parolem’, sen frost’ ekstrema,
Sen aroganta pomp-impres’,
Sen pretendemo je sukces’,
Sen tia eta modafekto,
Sen imitema fals-kondut’ …
Tre simpla estis ŝi en tut’.
Ŝi ŝajnis esti la reflekto
Du comme il faut[230]… Ho ve, Ŝiŝkóv[231]:
Traduki estas mi sen pov’.
Al ŝi inklinis sinjorinoj,
Avinoj laŭdis per ridet’,
La viroj kun profundaj klinoj
Rigardon serĉis en tutpret’;
Fraŭlinoj preter ŝi ekhalte
Pli orde kuris; kaj plej alte
La nazon tenis en real’
La ŝin sekvinta general’.
Belega nomus ŝin neniu;
Sed de la kapo ĝis la pland’
En ŝi neniu eĉ pedant’
Eltrovi povus tion, kio
En la Londona alta rond’
Nomiĝas vulgar[232]. Kun volont’
вернуться
G.R. Derĵavin (1743–1816) — la plej eminenta rusa poeto en la epoko antaŭ Puŝkin. En januaro 1815 li ĉeestis solenan ekzamenon en la Liceo de Cárskoe-Seló, apud Peterburgo, kie la dekkvinjara Puŝkin deklamis sian poemon «Rememoroj en Cáskoe-Seló». Derĵavin estis ravita kaj antaŭdiris al Puŝkin grandan estontecon.
вернуться
La dua parto de tiu ĉi strofo ne estis presigita de Puŝkin en la redaktita de li teksto de la romano.
вернуться
Bakhaninoj — virinoj, kiuj dediĉis sin por servado al Bakho (Bacchus), dio de vino kaj diboĉo laŭ la antikva greka mitologio.
вернуться
Lenora aŭ Leonore — heroino de la fama balado de la germana poeto G.A. Bürger (prononcu: Birger), vivinta en la jaroj 1748–1794.
вернуться
Noto de l’ aŭtoro: Vespera kunveno sen dancoj, propre signifas amason. [Anglalingve, prononcu: raŭt.]
вернуться
Kvakeroj (Quakers) — «skuiĝantoj» aŭ «amikoj» — angla religia sekto, bazita sur ĉefaj dogmoj de protestantismo, abstinenco kaj spirita revelacio.
вернуться
Ĉackij — ĉefheroo de la fama komedio «Malfeliĉo pro saĝeco» de A.S. Gribojedov.
вернуться
Prononcu: Di kom il fo. Franclingve; signifas: De la deco.
вернуться
A. S. Ŝiŝkov (1764–1841) — rusa ministro de popoklerigo, reakciulo. Kiel literaturisto, li multe batalis kontraŭ ĉiu alinacia influo en la rusa literaturo. Kiel prezidanto de la Rusa akademio, li partoprenis laboradon pri la vortaro de la rusa lingvo.
вернуться
Prononcu: válger. Anglalingve, signifas: vulgara.